Opening van het Historisch Centrum Dalfsen - Atlantis

ezorgd. De zonen Piet, Gerrit en
Berend werden alle drie bakker. Piet
had een bakkerij in Wijthmen en
overleed op 31-jarige leeftijd. Gerrit
en Berend werkten eerst als bakkersknecht
bij de familie Post aan het
Kerkplein, (later Eshuis, nu het huis
van edelsmid Dick Winters). Berend
ging naar Wesepe om daar een eigen
zaak te beginnen en Gerrit kwam, na
zijn huwelijk met Jennie van Lenthe,
in de zaak van zijn vader. Nadat uiteindelijk
alle kinderen waren uitgevlogen
was alleen (tante) Geertje nog
bij haar vader thuis. Het “jonge paar”
woonde rechts van de winkel, opa
Gerrit en tante Geertje aan de linkerkant.
Moeder Jennie was “dienstmeid”
geweest op huize “Den Berg”
bij de familie van Dedem en moest nu
het “vak van winkelbediende” leren.
Ze vertelde wel eens hoe moeilijk ze
dat had gevonden, maar later bleek
ze haar taak uitstekend te verstaan!
Vader Gerrit was vooruitstrevend; hij
ging met paard en wagen de boer op
om het brood te bezorgen en geleidelijk
kwamen daar ook steeds meer
“kruidenierswaren” bij.
Over ons bedrijf zijn natuurlijk
allerlei verhalen te vertellen.
In het gezin van Gerrit en Jennie waren
inmiddels 3 kinderen geboren,
Gerrit, Annie en Geert. Tante Geertje
fungeerde als oppas wanneer moeder
in de winkel moest zijn. Ze waren
later alle drie inzetbaar (er werd gewoon
vanuit gegaan dat je in de zaak
meewerkte!). In de koopakte werd
vermeld dat Gerrit van der Linde
senior op 7 november 1941 aan zijn
zoon Gerrit van der Linde junior verkocht:
“Een huis, waarin bakkerij met
schuur, erf en tuin, staande en gelegen
te Dalfsen aan de Wilhelminastraat”.
Gerrit senior overleed op
4 september 1950.
De dienstverlening ging soms
wel erg ver!
Aan het einde van de oorlog, twee
dagen vóór de bevrijding van Dalfsen,
was het erg moeilijk om nog
brood te bezorgen. Twee knechten
▼
V.l.n.r. Geertje, Gerrit junior en Gerrit senior voor de winkel.
waren bij de “ondergrondse” en konden
de straat niet meer op. Maar er
werd veel gedaan om de klanten van
brood te voorzien! Gerrit en Annie
(14 en 12 jaar!) werden per fiets op
pad gestuurd, een paar tassen met
brood aan het stuur. Op de (nu) Ruitenborghweg
ter hoogte van het
“Tolhuis” werd er ineens heftig geschoten.
“Gauw in de sloot” zei de
grote broer tegen zijn zusje. Toen het
weer rustig werd, stuurde Gerrit zijn
zus naar huis. We waren behoorlijk
bang geweest. Gerrit ging zelf nog
naar de laatste klant. Thuis gekomen
bleken onze ouders hevig verontrust
te zijn (geen wonder!) Moeder was
heel resoluut en zei tegen vader:
“Gait, dit mai nooit weer doen” waarmee
vader volledig instemde! Rond
Sinterklaas was een prachtige tijd. Er
werden taai- en speculaaspoppen gebakken
en we hielden “schieten en
sjoelen” in de bakkerij op zaterdagavond.
Een geweldige sfeer en een
drukte van belang, van rellen was
geen sprake en buren hoorde je niet
klagen over geluidshinder. De prijzen
bestonden uit speculaas en taaitaai
poppen. Sommigen hadden hun
prijs al op vóórdat ze naar huis gingen.
Anderen hadden zoveel gewonnen,
dat ze volgens ons nog wel tot in
het voorjaar taai en speculaas moesten
eten! De slogan luidde: “O wat
fijn, voor de lekkerste taai-taai moet
je bij Van der Linde zijn!”. Geert vond
het wel leuk om te helpen met koekjes
bakken, want dan mocht hij de
kruimels en ingedeukte vulkoeken
opeten. Maar als er visite kwam, kregen
die wél hele koekjes! In de winter
lag er een keer héél veel sneeuw. In de
nacht van vrijdag op zaterdag stond
vader om 3 uur (!) op om op tijd het
brood gaar te hebben en vroeg de
boer op te kunnen gaan. Ook de
knechten begonnen vroeg, om half
vier, maar zij mochten pas om vier
uur beginnen volgens de wet. Promt
kwamen twee politieagenten controleren
en ging pa op de bon. De politie
kon geen begrip opbrengen voor zijn
argumenten om de klanten allemaal
tijdig van brood te kunnen voorzien.
Een half jaar later kwam één van de
agenten z’n excuus aanbieden; hij
was verloofd met een buurmeisje en
moest destijds van z’n baas het
woord doen. Hij had zóveel moeite
met een dergelijke werkwijze dat hij
ontslag had genomen! Er lag wel vaker
sneeuw en de wegen waren
meestal slecht. Dan moest je niet zeuren,
want als je niet kon fietsen dan
ging je maar lopen, zoals Geert overkwam
in de Millingersteeg.
Wanneer er nog meer sneeuw lag,
bond vader Gerrit de bakkersmand
op een houten ladder, een dik touw
eraan en trekken maar! Zo werd
dochter Annie op pad gestuurd naar
RONDOM DALFSEN 50 1057