leesvoorbeeld in pdf-viewer - Vantilt

hebben, zodat ze voor mij op ieder moment beschikbaar zijn. Ik kan dan alles in
mijn eigen tijd, op het juiste moment en in mijn eigen tempo verwerken. Dit
alles zelfs op zaterdag en zondag of om twaalf uur ’s avonds. Men kan tegenwerpen
dat er grote wetenschappelijke bibliotheken zijn waaruit men kan lenen en
waar men kan lezen. In de loop van mijn wetenschappelijk leven, vanaf circa
1953 tot rond 2000, heb ik echter meegemaakt dat het lenen, of zelfs lezen,
moeizamer (tot soms bijna onmogelijk) is geworden. Ik kan hier en daar nog op
mijn opgebouwde relaties teren, maar ook dat zal steeds minder worden. Daar
komt bij dat sommige mooie, in de loop der jaren zorgvuldig opgebouwde, samenhangende
boekencollecties of archieven door de moderne managers (die
wetenschappelijke instituten thans in toenemende mate teisteren) afgestoten
worden of in feite ontoegankelijk gemaakt worden. De bibliotheek staat [in
hun optiek] slechts zeer op de achtergrond van het handelen van de instelling.
Ik verwacht [daarom] dat privé-bibliotheken in steeds toenemende mate weer
een belangrijker functie zullen krijgen.’ Over dat laatste punt kan men twisten.
Bovendien: niet iedereen beschikt over zoveel ruimte als Brongers om de door
hem of haar gewenste boeken te plaatsen.
Niet onvermeld mag blijven dat Ayolt Brongers op basis van zijn collectie
meer dan 180 publicaties op zijn naam heeft staan, die door hun originaliteit
en liefde voor het detail daarvan een getrouwe afspiegeling vormen. Zo bijvoorbeeld:
‘Lithografie en de detectiveroman’ (in De Boekenwereld van oktober
1998), ‘Putstoel en sprengel in Amersfoort’ (in Flehite van september 1999) of de
blijkbaar voor sommigen brandende vraag ‘Begon golf in 1297 wel in Loenen?’
(in Golfjournaal van december 2002). Reeds de titel verraadt dikwijls een zekere
excentriciteit waar Engelsen zo in excelleren en die beantwoordt aan Brongers’
graag beleden anglofilie.
ad hovestadt: eilanden en slakken
Dr. Ad Hovestadt, neuroloog te Amersfoort met als specialisatie de ziekte van
Parkinson, plaatste me bij ons gesprek bij hem thuis op 11 december 2008 al
meteen voor een verrassing. Of antiquaar Gert Jan Bestebreurtje, die dit contact
had gelegd, ook verteld had dat hij, Hovestadt, behalve boeken en kaarten
over de Caraïbische eilanden ook alles over slakken verzamelde? Nee, dat
was nieuw voor me, maar bestond er tussen die twee liefhebberijen enig verband?
Heel veel juist, begreep ik, ‘omdat een eiland, afgesloten als het is, de
ideale biotoop vormt voor het slakkenonderzoek’. Hier zat kennelijk een man
die bereid, althans in staat was mij bij te scholen in het vak dat vroeger op
Zin en mogelijkheden van een wetenschappelijke privébibliotheek < 349