Lees de brochure Mens!Ontwikkelprijs 2007 - SBCM

‘We zingen allemaal hetzelfde lied’
Als senior participatiecoach Frans Fransen
(61) in de jaren negentig een SW-medewerker
detacheerde, kreeg hij soms een
telefoontje van de directeur. Of hij wilde
‘stoppen met ronselen’. Tijden veranderen.
‘Ik ben al twintig jaar bezig met het detacheren
van mensen met een Wsw-indicatie.
Vóór 2002 werd het door de leiding op z’n
best gedoogd dat wij detacheerden. De
doelstelling was het zeker niet, want we
waren vooral een productiebedrijf. En
daarbij waren het juist de personen die
een afdeling draaiende wisten te houden,
die in aanmerking kwamen voor detachering.
Toch stuitte ik toen al op leuke werkplekken
en vond ik SW-medewerkers die
ik er een plezier mee deed. De organisatie
liet echter niet toe dat er op grote schaal
personen gedetacheerd werden. Ik kreeg
wel eens een telefoontje van de directeur
dat ik moest ophouden met ronselen.
Vóór 2002 werden weinig mensen via een
detacheringsconstructie buiten geplaatst.
De nieuwe koers vanaf 2002 was voor mij
een verademing. Ik hoefde niet langer in
een min of meer vijandelijke omgeving te
werken. Plotseling waren we allemaal bezig
met detacheren, dus ook de voormalige
productieleiders, de personeelsfunctionarissen
en de administratie. Iedereen begreep
wat detacheren inhield en was op de hoog-
Frans Fransen, senior participatiecoach
bij de Atlant Groep.
te van de diverse problematieken die je in
het detacheringsproces tegenkomt. Niet
dat dat meteen bij iedereen van harte ging,
hoor. Vooral het middenkader zette soms
de hakken in het zand. Maar uiteindelijk
ging iedereen mee. Dat is natuurlijk ook
het geheim van ons succes: we zingen
allemaal hetzelfde lied. Iedereen moet
naar buiten. Het is voor sommige SW-medewerkers
misschien best even slikken in
het begin, maar ze gaan wel.
De kunst van een goede match is dat je
de mens kent die je extern wilt plaatsen.
Je moet weten hoe hij in elkaar zit. Vervolgens
moet je de juiste plek voor hem
vinden. Door het zoeken naar de mogelijkheden
van mensen binnen bepaalde
bedrijven, slagen we erin de juiste persoon
op de juiste werkplek te plaatsen.
Wat ook geholpen heeft, is dat SW-medewerkers
hier sinds vijf jaar beginnen met
een minimumloon. Dat maakt de overstap
naar een bedrijf in een begeleid werkenplek
een stuk interessanter. Laatst zat ik
met een timmerman van ons bij een regulier
bedrijf. Hij kon van detacheren naar
begeleid werken. Maar toen de loonstrookjes
op tafel kwamen, was het even schrikken,
zowel voor de inlener als voor onze
man. Hij verdiende bij ons net zoveel als
de productieleider van het reguliere bedrijf.
Gelukkig is de deal toch doorgegaan.’
23