Het Gallo-Rorneins Museum in Tongeren - Tento.be

Waarom dit volk omstreeks 4900 voor
Christus plots van het toneel verdween, weten we niet.
Hoewel een agrarische economie veel voordelen
bood, sloeg de nieuwe levenswijze bij de lokale
bevolking van jagers en verzamelaars niet aan.
De Rössenlieden, die in het Rijnland de plaats van de
Bandkeramiekers ingenomen hadden, verhandelden
soms doorboorde hamers met de jagers en
verzamelaars van onze streek. Het museum bezit een
fraai exemplaar met een grote doorboring uit
Maasmechelen. De Rössencultuur wordt genoemd
naar het plaatsje Rössen bij Leipzig.
Even na 4 300 voor Christus namen sommige
groepen definitief de levenswijze van landbouwers en
veetelers aan. De boeren hadden steeds meer
akkerland nodig. Er kwam meer vraag naar bijlen voor
de ontbossing en men ging op zoek naar méér en
bruikbare vuursteen. Die was onder meer te vinden in
de krijtlagen in het zuiden van Nederlands Limburg.
De landbouwers werden daar ook mijnwerkers die.
om tot bij de grondstof te komen, diepe schachten en
gangen in het krijt groeven. Ze hakten met vuurstenen
houwelen tot I 6 meter diepe mijnschachten- en
gangen door de krijtlagen. Goede vuursteenblokken
sjouwden ze naar boven. In de Voerstreek kon men
vuursteen dicht aan de oppervlakte vinden en
gebeurde de exploitatie bovengronds in grote kuilen.
Op de mijnsites kapten ze van de kemen grote klingen
af en gaven aan bijlen de eerste, ruwe vorm.
De vuursteen van goede kwaliteit werd tot in het
Rijnland, tot diep in Vlaanderen en in heel het zuiden
van Nederland verhandeld. In de nederzettingen
kregen klingen de "finishing touch" en de bijlen, die
nodig waren voor het rooien van bos, werden daar
ook langdurig gepolijst. Bekende mijncentra in
Nederlands Limburg zijn Rijckholt en Valkenburg.
Uit Belgisch Limburg kennen we verschillende
bovengrondse ateliers in Rullen (Voeren).
Tijdens het midden-neolithicum
(4300-3 1 00 voor Christus)
was het aardewerk zelden
versierd en had het vaak wijd
uitstaande randen. Het
aardewerk op de illustratie
werd gevonden in Meeuwen­
Gruitrode (restauratie lAP). De
bijlen, die zowel uit vuursteen
als uit silex kunnen gemaakt zijn,
werden op de nederzettingen
zelf gepolijst.
Het aardewerk van de
bekerlieden, dat meestal in
grafcontext voorkomt, is
meestal versierd; tijdens de
laatste fase soms met een met
draad omwikkeld stokje.
Wegens deze versiering noemt
men het aardewerk uit deze
fase, waarvan we hier een
voorbeeld van Rekem (Lanaken)
zien, "wikkeldraadbekers".
Doorboorde hamers komen
ook veelal in grafcontext voor.
De grote hamer werd eveneens
in Rekem opgegraven.
De andere hamer, met een
geïmiteerde decoratie van een
koperen voorbeeld, werd
gevonden in Bekkevoort, net
over de grens met Brabant.
95