Rapport Bevolkingszorg op Orde - Veiligheidsberaad

54
• Crisiscommunicatie: het communiceren met de bevolking
waarbij wordt aangesloten bij de behoefte van de samenleving
zodat zij haar handelen daarop kan afstemmen. Crisiscommunicatie
maakt onderdeel uit van zowel de acute bevolkingszorg
als herstelzorg. Dit proces is in de loop der jaren zo essentieel
gebleken dat het een eigen categorie verdiend.
In dit traject is aangesloten bij de bevolkingszorgtaken zoals deze
in het Besluit veiligheidsregio’s zijn benoemd. Dat wil zeggen dat
alleen voor de bevolkingszorgtaken uit het besluit prestatie-eisen
zijn geformuleerd, maar met dien verstande dat:
• ‘het geven van voorlichting aan de bevolking’ nu deel uitmaakt
van het bredere bevolkingszorgproces ‘crisiscommunicatie’
• ‘het registreren van slachtoffers’ mede naar aanleiding van
het in 2011 gestarte landelijke traject Slachtofferinformatiesystematiek
nu het proces ‘het informeren van verwanten’ is
geworden
• ‘het registreren van schadegevallen’ als onderdeel van
de herstelzorg wordt gezien en er daarmee geen separate
prestatie-eisen voor worden benoemd. De praktijk laat zien dat
dit proces geen acuut karakter heeft, in de zin zoals ‘opvangen
en verzorgen’ en ‘het informeren van verwanten’ dat hebben.
De bekende processen ‘uitvaartverzorging’, ‘milieu’ en ‘voorzien
in primaire levensbehoeften’ worden in tegenstelling tot het
Handboek Voorbereiding Rampenbestrijding en het Referentiekader
Regionaal Crisisplan – en daarmee tot de planvorming in de
meeste regio’s – niet als taken in het kader van de bevolkingszorg
benoemd. Dat betekent dat voor deze taken ook geen separate
prestatie-eisen zijn geformuleerd. Dat neemt niet weg dat tijdens
een crisis wel aandacht aan deze taken besteed moet worden.
Dit kan echter op een andere, meer eigentijdse en/of realistische
manier dan tot nu toe het geval is geweest. Hieronder wordt kort
aangegeven hoe dit kan.