courant 04 - Antwerps BierCollege

Het rariteitenkabinet opende zich op
zaterdag 15 juli ...
En de afwezigen hadden eens te meer ongelijk,
want we waanden ons in de grot van Ali Baba met
een palet van bieren dat zowel qua ouderdom,
drinkbaarheid, smaak als afkomst werkelijk
exotisch was. Om over de vormen en grootte van de
flessen nog maar te zwijgen. Onze voorzitter stond
voor de moeilijke taak om al deze soms bizarre
bieren op een fatsoenlijke wijze uit hun fles en in
ons glas te krijgen, een taak waar hij zich maar al te
graag van kweet (zie foto).
Foto: Ivan Derycke
We begonnen in Bretagne ... met twee oude bieren
van de Brasserie La Soif te Nantes. De kleurige
etiketten geven aan dat de Bretoenen met deze
bieren hun geschiedenis willen koesteren.
De eerste was een Contrebandier (een smokkelaar),
een donker bier van hoge gisting van 4,5 % vol.
alc. Het bier was twee jaar over zijn
houdbaarheidsdatum en dat was te merken. In het
glas verscheen een helder donkerrood bier met een
weinig ongelijkmatig schuim dat wel een beetje
wandklevend was. Het aroma was zurig, we roken
iets van chicoreibitter en proefden en roken ook iets
van zoethout.
Het bier was bitter en zurig en had een oude smaak
die naar porto toeging maar waarvan de stoffigheid
aangaf dat er niet veel goeds meer van ging komen.
Het voelde licht aan, droog en stoffig en er was een
onaangename bittere nasmaak.
De tweede, een Bretoense nationale held is gekend
als Barbe Torte en hier hebben we te maken met
een amberkleurig bier van hoge gisting van 5 %
vol. alc. Ook dit bier was twee jaar over zijn
houdbaarheidsdatum en dat was ook geen goede
Antwerpse BierCourant – Oktober 2006 Nummer 4
zaak. In het glas verscheen een helder amberkleurig
bier met gelijkmatig wandklevend schuim. Het
zurige aroma en de hopbittere toetsen gaven aan dat
we weer met een bier te doen hadden dat al eerder
uit de fles had gemogen. De oude smaak, het
stoffige, het zuur-bitterige dat we opmerkten
bevestigden dit. We proefden ook een appeltoets. In
de mond voelde het bier zowel qua sterkte als
zwaarte licht aan. Het bier was echter plat en in de
(veel te langdurige) afdronk overheerste een
onaangename bitterheid.
Conclusie: deze bieren drink je best vers op een
Bretoens terras maar geen jaren later.
Het derde bier. Produceren ze bij Inbev bieren die
je kan laten liggen, vooral als ze in een zeer grote
fles zitten? Ge moet het niet geloven, althans dat
durven wij te concluderen na het drinken van een
blonde Leffe van 6,6 % vol. alc., gebotteld einde
2002.
Nochtans was het uitzicht veelbelovend: de mooie
overvloedige wandklevende schuimkraag deed
vermoeden dat het nog goed ging komen, ook al
was de kleur al naar amber geëvolueerd. Het bier
was ook zeer helder en zag er niet plakkerig uit.
Foto: Ivan Derycke
Maar bij de aroma’s en de smaak noteren we:
melkzurig, stoffig, muf, eigenlijk vrij neutraal, een
heel klein beetje zurig-zoetig-bitterig maar zeker
niet lekker. Bij het mondgevoel denken we aan
stoffigheid en branderigheid. Het bier vloeide uit,
bleef bitterig en iets plakkerig.
Voor het vierde bier trokken we de grote plas over,
althans Peter had het ons voorgedaan en een
onhandige grote fles Chelsea van de Chelsea
Brewing Company te New York meegebracht. Deze
stevige stout uit 2003 was wel iets om mee uit te
4