1 gratis - Rondom Voetbal

‘met KAmpioensCHAp is Het pLAAtJe CompLeet’
Doelman Wilbert pastoor
stopt op zijn hoogtepunt
Stoppen op het hoogtepunt. Als één voetballer in deze regio
dat heeft gedaan, is het Wilbert Pastoor wel. De hondstrouwe
doelman van Valleivogels zwaaide aan het eind
van afgelopen seizoen af, maar niet voordat hij tweemaal
op rij kampioen was geworden met de hoofdmacht van
de club uit Scherpenzeel. ,,Het voelt lekker om op deze
manier te stoppen. Het plaatje is compleet.”
Tekst: Thijs Tomassen, Foto’s: Pastoor senior
In de voorbereiding op het
afgelopen seizoen zag het er
echter bepaald niet naar uit
dat Pastoor (35) zo glorieus
afscheid zou nemen. Hij had
juist besloten er nog één jaar
aan vast te plakken, maar
belandde geheel tegen de verwachting
in op de reservebank.
Jeffrey Vink, een doelman die
van buitenaf kwam, kreeg de
voorkeur boven de clubjongen
die al negen jaar lang een
basisplaats had en het jaar
ervoor een belangrijk aandeel
had in het kampioenschap in
de derde klasse.
Maar trainer Harry Epskamp
koos voor Vink en Pastoor
belandde op een zijspoor. Pastoor,
die een flinke knauw had
gekregen, gaf zichzelf een paar
weken bedenktijd. ,,Ik dacht:
moet ik het op mijn 34ste net
als tien jaar geleden weer
opbrengen om te functioneren
als tweede keeper? Om scherp
te blijven trainen, wachtend op
mijn kans? Ik was het niet met
de trainer eens, maar besloot
toch de strijd aan te gaan. Niet
voor hem, maar voor mezelf.
Ik ben wat dat betreft een echte
Valleivogel; die vecht altijd
door.”
Pastoor knokte zich met succes
terug. Begin december kwam
het verlossende telefoontje
van zijn trainer. ,,Je bent mijn
nummer één,” deelde hij mee.
,,Je hebt me overtuigd.” Een
persoonlijke overwinning voor
de sluitpost, die vervolgens de
succesmars van zijn ploeg op
zijn vertrouwde plek onder de
lat meemaakte. Valleivogels
kroonde zich, net als het jaar
ervoor, tot kampioen. In twee
jaar tijd van de derde naar de
eerste klasse; een droom kwam
uit voor Pastoor en zijn ploegmakkers.
Niet boomlang en ook al geen
natuurtalent. Maar Wilbert
Pastoor heeft het toch maar
mooi negen jaar lang volgehouden
in de basiself van
Valleivogels. In de zes jaar
daarvoor maakte hij als tweede
doelman deel uit van de
a-selectie.
,,In de jeugd heb ik lang niet
altijd in de hoogste selectie-elftallen
gezeten,” vertelt Pastoor.
,,Hoe ik er toch gekomen ben?
Ik heb altijd geduld gehad
en mijn kans afgewacht. Elk
jaar weer maakte ik stappen.
Negen jaar geleden was ik er
na jaren tweede keeper te zijn
geweest helemaal klaar voor.
Gert van de Grift, die ik voor
me moest dulden, raakte geblesseerd
met nog vijf wedstrijden
te gaan. Ik vond het heel
vervelend voor Gert, maar ik
was blij dat ik mijn kans kreeg.
Sindsdien ben ik niet meer uit
de basiself weggeweest. Jarenlang
had ik in de wachtkamer
gezeten, maar nu was het mijn
tijd.”
En of het zijn tijd was. Pastoor
manifesteerde zich steeds meer
als een betrouwbare doelman.
Een echte lijnkeeper, die met
een katachtige reflex het verschil
kan maken. In 2005 hield
hij liefst 1125 minuten zijn doel
‘Het voelt lekker om op
deze manier te stoppen.’
RUbRieK naam
editie ameRsFooRt ClUbiCoon
schoon in de tweede klasse.
Een clubrecord. Pastoor: ,,Ik
zat in een flow, voelde me lekker.
Op een gegeven moment
had ik door dat het wel erg
lekker ging, en begon ik te tellen
hoe vaak ik de nul hield. Ik
heb ook altijd een sterke verdediging
voor me gehad. Anders
was dat me echt niet gelukt.”
Met Valleivogels beleefde hij
ups en downs. Eerste klasse
gespeeld, maar vervolgens
weggezakt tot in de derde
klasse. Kregen Pastoor en zijn
ploeggenoten ineens te maken
met derby’s, zowel in het dorp
als in de streek. ,,Het was lastig
om die derde klasse weer uit te
komen. Veel strijd, veel vechtvoetbal.
Gelukkig was ik daar
zelf ook mee groot geworden.
Valleivogels moet het hebben
van het hechte collectief,
daar ben ik van overtuigd.
Zogenaamde sterspelers van
buitenaf redden het vaak niet
bij ons.”
De afgelopen twee seizoenen
stond er geen maat op Valleivogels.
Na een ongekende
inhaalslag werd eerst het kampioenschap
in de derde klasse
behaald, het jaar erop volgde
ook nog eens de titelzege in de
tweede klasse. In een trainingsweekend
in Simpelveld werd
de basis gelegd. Daar werden
de koppen bij elkaar gestoken
en ontstond er langzaamaan
een gevoel van geloof en
onoverwinnelijkheid. ,,We
groeiden naar de kampioenschappen
toe. Deden ook voor
niemand onder. Echt, de afgelopen
twee seizoenen waren
één groot hoogtepunt.”
Een mooier moment om te
stoppen bestaat niet, vindt ook
Pastoor. Natuurlijk, keepen
in de eerste klasse, dat trekt.
Maar de doelman was er in
maart voor zichzelf al uit;
het was mooi geweest. ,,Om
meerdere redenen,” vertelt
Pastoor. ,,Mijn werk en opleiding
vergen veel tijd. Maar
ook lichamelijk ging het steeds
moeilijker. Na de winter zat
ik vaak maanden bij de fysio.
Het wordt steeds lastiger om
fit te blijven. Nee, dat ik in de
voorbereiding op de bank belandde,
is niet doorslaggevend
geweest. Het heeft me wel aan
het denken gezet. Ik heb er het
voetbal door leren relativeren.
Met de kampioenschappen
was het plaatje compleet. Het
voelt lekker om op deze manier
te stoppen.”
Pastoor verlaat zijn club, verenigingsman
als hij is, echter
niet. Hij gaat door op een lager
niveau. Welk team hem ook
nodig heeft, Pastoor is beschikbaar.
Ja, ook voor het eerste.
,,Mocht de nood aan de man
zijn, dan zal ik er staan. Ze
hebben mijn nummer...”
september • JAArGAnG 3, seizoen ‘12-’13 • nUmmer 1 7
Wilbert pastoor kampioen met Valleivogels in 2011.