Download - Kiwanis

Op weg naar ...
SHAnGRi-LA
2. In the ‘Hills’.
Vanuit Amritsar is het een ritje van vijf uur naar het
Oosten om in Dharmsala te geraken. We rijden in een
kleine colonne van drie Toyota jeeps met op de voorruit
het wat overdreven opschrift ‘Himalaya Raid’. Het
dorpje van de Dalaï Lama ligt in wat de Engelsen ‘The
Hills’’ noemen. Hun heuvels zijn wel wat hoger dan bij
ons. Het is hier erg druk en de straatjes zijn zo smal
dat de auto’s hun spiegels naar binnen klappen. De
moesson is nu toch gearriveerd. Het regent, en het koelt
wat af. Het straatbeeld wordt overheerst door monniken
in hun donkerrode pijen en mensen met verweerde
Mongoloïde gelaatstrekken in opvallende kledij. Ik krijg
dadelijk van een monnik naar mijn voeten omdat ik één
van de alomtegenwoordige rijen gebedsmolentjes in
de verkeerde richting draai. Om effect te sorteren moet
dit in uurwijzerzin gebeuren. Het is maar dat U het
weet. Veel te zien is er in het dorpje niet, behalve de
talrijke kraampjes, genre Scherpenheuvel, die van alles
wat verkopen, en natuurlijk de verblijfplaats van de
beroemde banneling. Het klooster van de Dalaï Lama is
modern, en herbergt ook geen schatten, op enkele mooie
godenbeelden in de tempel na. Hier staat ook zijn troon,
overdekt met gele zijde. Hij is leeg. De Dalaï Lama is
op bezoek in het Noorden. Hij zit nu in de Spiti vallei,
waar wij pas binnen enkele dagen zullen toekomen. We
zullen mekaar dus gewoon kruisen, en alleen telkens
nog maar de spandoeken zien, die aan zijn passage
herinneren. In de buurt bezoeken we een dorp met
Tibetaanse weeskinderen, en het Norbulinka Instituut.
Dit laatste is een repliek van het Zomerpaleis in Lhasa,
niet te verwarren met de Potala, het winterpaleis. Hier
50 jaar ballingschap Straatbeeld van Dharmsala. Het Norbulinka Instituut.
10
worden allerlei Tibetaanse ambachtelijke kunsten
beoefend en aldus bewaard voor het nageslacht, zoals
houtbewerking, schilderen op zijde, bewerken van
brons, enzovoort.. De aanwezigheid van de grote
hoeveelheden vluchtelingen uit Tibet in de buurt
wordt wel niet door iedereen geapprecieerd. Als we
bijvoorbeeld hier en daar wat financiële steun geven
aan die mensen, laat onze Indische gids wat korzelig
opmerken dat er ook arme Indiërs in de streek zijn.
Onze volgende etappe is Rewalsar, een pittoresk dorpje
aan een ‘heilig’ meer. Het staat er vol tempeltjes in helle
kleuren, en een enorme wand met gebedsvlaggetjes.
Meest opvallend is het openbaar toilet, dat van de
tempeltjes alleen is te onderscheiden door het opschrift
‘ladies-gentlemen’! Hoog tegen de bergflank staat
een enorm beeld van Padmasambhava, de vader van
het Tibetaanse boeddhisme. Door het oprichten van
dit 13 meter hoge monument hoopt men wat meer
bedevaarders naar hier te lokken. Het plaatsje is maar
een kleine tussenstop, maar noodzakelijk, omdat de
reis met al die kronkelwegen niet rap vooruit gaat.
De volgende dag al draaien we naar het Noorden, de
groene Kullu vallei in. Onderweg bezoeken we het
‘fort’ van Naggar. Het is een mooie houtbouw die iets
weg heeft van een reusachtig Zwitsers chalet. De hele
vallei doet trouwens aan de Alpen denken. Het fort
was de vroegere residentie van een plaatselijke Rajah,
en na restauratie doet het nu dienst als hotel-restaurant.
Het bleek ook een geliefde bestemming voor Indische
‘honeymooners’. Tot twee keer toe kregen wij een
pasgetrouwd koppeltje als tafelgenoten.