JellinekMinnesota

Het Jellinekhuis, geopend in 1982
De ‘ziekenzaal’ (detox) aangepast aan de moderne tijd
De leefgroep, belanrijke modernisering in de mannen kliniek
Zwembad Jellinekhuis, inmiddels verdwenen
Slaapzaaltje Obrechtstraat, iets meer recht op privé
En dan gaat het niet over de verschijnselen van
‘tolerantie’ en afkicken en zo. Die zijn nog wel te volgen.
Nee, wat moeilijker voor te stellen is, is het fenomeen
van de terugval, en dat is ook wat behandeling
noodzakelijk maakt. Als de afkick het probleem was
hadden we aan een paar ontwenningsklinieken genoeg
voor het hele verslavingsprobleem.
De stijging van tien jaar geleden is midden zestiger
jaren te merken bij de klinieken en opvangcentra. We
zien inderdaad een duidelijke toename in de hulpvraag,
óók van categorieën die vroeger niet tot de patiënten
behoorden, jongeren en vrouwen.
In 1967 kwam de verhuizing naar het pand aan de
Keizersgracht 674, waar ruimte was voor meer dan
vijftig patiënten, waarvan 8 bedden op de ‘ziekenzaal’.
Later is dit Detox gaan heten. Voor het publiek was
het een lachertje dat in dat prachtige huis alcoholisten
werden ondergebracht. In de rondvaartboten die langs
kwamen werd gezegd dat dit het alcoholpaleis was,
Motivatie
Het is pijnlijk te moeten toezien hoe een alcoholist
door zijn drinken de problemen opstapelt, lichamelijk
en psychisch aftakelt, zichzelf en zijn gezin ten gronde
richt. Vroegtijdige hulp zou heel wat energie en misère
kunnen besparen. Helaas moet men vaak ervaren dat
de alcoholist langdurig ieder aanbod tot hulp afwijst.
In een aantal gevallen schijnt het waar te zijn dat de
alcoholist eerst tot op de bodem moet gaan, dat er eerst
eens werkelijk iets ergs moet gebeuren, vooraleer men
tot inzicht kan komen en bereid is zich te laten helpen.
Vele hulpverleners stellen zich op als te kieskeurige
therapeuten die hun kennis en kunde alleen maar ten
dienste willen stellen van zogenoemd goed gemotiveerde
patiënten. Als bij de patiënt elke vorm van motivatie
ontbreekt is het inderdaad moeilijk positief opbouwwerk
te verrichten. Dit mag geen reden zijn om geen enkele
therapeutische poging te ondernemen. Eén van de meest
essentiële kenmerken van verslavingsproblematiek
is immers de relatieve onvrijheid ten overstaan van
het middel. Is het dan niet een beetje hypocriet om
van die mensen te eisen dat ze zich van in het begin
realistisch gemotiveerd, actief geëngageerd aanbieden
voor therapie. Maar allicht is er een zeker verlangen
naar een ‘uitkomst’, een verandering van hun lot
aanwezig is. Dat zij dit niet direct zien in de richting van
ophouden met drinken doet er niet toe. Het behoort tot
het begeleidingswerk om die motivatie geleidelijk te
stimuleren, te helpen groeien. Het beste is te opteren
voor onthouding als basisvoorwaarde voor verder
fundamenteel herstel.
16 11