Horizon december.pub - GGZ Oost Brabant

diagnose autisme heb maar bij bepaalde momenten
mezelf toch wel herkende vooral wat
de moeder kind relatie onderstreepte. Ik herkende
de plagerijen en pesterijen van mijn
dochter vroeger op school waar ik dan ook
gedreigd heb de inspectie in te schakelen,
waar 2 onderwijzers dan ook compleet achter
stonden, maar op dat moment gingen de ogen
van de directeur dan toch eindelijk open en
kwam er verandering in de situatie wat dan
ook een grote opluchting was voor ons gezin.
Daarom kon ik ook zo goed de gevoelens van
het gezin van Ben X voorstellen. Gelukkig waren
de pesterijen van onze dochter van mildere
aard.
Na de film konden er vragen worden gesteld.
In het forum zat de gespreksleider, een mevrouw
van de organisatie, een moeder met
een autistisch kind, een psychiater en mij
kassamaatje als ervaringsdeskundige. Er werden
heel veel vragen gesteld uit de zaal waar
ook gericht op geantwoord werd vanuit het
forum, waar ik heel grote bewondering voor
had, want zij waren echt open. Het viel me
wel steeds op met het stellen van vragen dat
de vragenstellers meer af wisten van autisme
als ik, dus daar heb ik ook heel veel van meegekregen,
ik ben nu een grote ervaring rijker.
Ik heb deze ervaring gedeeld met mijn achterban,
vooral mijn achterban in de WMO, als
hier extra gelden voor nodig mochten zijn
vanuit de gemeente dat wij als WMO raad
daar volledig achter moeten staan en zeker
een dergelijke film laten zien op scholen als
preventie tegen het pesten op school. Als
laatste voor het naar huis gaan heb ik de dames
en heer bedankt voor hun openheid en
was ik erg onder de indruk van deze avond
over autisme.
Van 5 tot 17 oktober is er in de bibliotheken
in Uden en Veghel een informatiestand geweest
over autisme waar dan ook gretig gebruik
van is gemaakt. Uden/Veghel bedankt
en ode aan de autistische cliënten van de
GGZ. Ik heb bewondering voor jullie.
17
BRIEF AAN
MIJN OMA
Ha oma, weer een berichtje voor u. Steeds
vaker lijkt het, lees ik in mijn streek krantje,
dat echtparen zo lang bij elkaar zijn dat ze
hun 50 of soms zelfs 60 jarig huwelijk vieren.
Een blije foto erbij met tevreden gezichten.
Wat een liefde, wat een moed, om zo lang bij
elkaar te blijven, door dik en dun, in lief en
leed. Wat een sterkte om samen zoveel door
te worstelen, in voor en tegenspoed, met elkaar,
veilig en vertrouwd. Dat is echte liefde,
denk ik dan. Een ook steeds vaker lees ik dat
er weer jonge mensen zijn die in het huwelijksbootje
stappen, gaan trouwen met alles
erop en eraan. Heel lang gespaard voor de
mooiste ? dag samen, een feestelijke start.
Dat is echte liefde, denk ik dan. Maar ook in
mijn kennissen en vriendenkring bevinden
zich de liefste mensen met een groot hart. De
liefste mensen die heel gastvrij (letterlijk)
kunnen zijn. Enorm kunnen liefhebben. Sommige
van hen zijn in de war geraakt of overspannen
zelfs, juist van de gevolgen van hun
gastvrije liefdevolle houding. Te overdonderend,
te veel, te snel. Zoals Kees zal ik hem
noemen, van de bakker. Hij was zo geschrokken
van het zwanger worden van zijn vriendin,
overweldigend was het voor hem. En
toen ook nog het wonder van de geboorte:
een nieuw mensje. Maar Kees zelf zat nog in
de speelse pubersfeer en kon zijn verantwoordelijkheid
nauwelijks aan. Gelukkig hielpen
zijn ouders, voorzichtig, met raad en
daad. Dat is echte liefde, denk ik dan. Het is
bekend dat van alles wat we aangaan, vooral
van menselijke relaties, wat bij ons blijft. Dit
is om ons te helpen denk en geloof ik, en
meer, veel meer, dan slechts een herinnering.
Het raakt ons hart en ons hele wezen.
Dat is echte liefde denk ik dan.
Lieve groet, Lotte