de sepia - Hippocampus archief - Nelos

3
zoals dat gebruikelijk is op een liveaboard
ter plaatse gemonteerd en uitgetest; ook al
is het ondertussen een fl ink eind na middernacht
geworden. De airco-gekoelde
kajuiten worden zonder veel wikken en
wegen ingedeeld. Iedereen gaat voor een
hazenslaapje onderdeks. Morgen net na
zonsopgang vaart ons scheepje immers uit
voor de eerste ‘pre-breakfast dive’ en dat is
op slechts een klein uurtje varen.
wrakduik
Wekken hoeft niet want iedereen is − voor
zover dit bij de opkomende hitte mogelijk
is − reeds fris aan dek als de motoren
worden opgestart. De zon schijnt reeds
onverbiddelijk op het rif waar in 1920 het
zeilstoomschip Iona verloren ging. Er zijn
enkele echte wrakliefhebbers aan boord
en die staan nu te trappelen om eventjes
van heel nabij het indrukwekkende schip in
detail te doorzoeken. Het wrak ligt schuin
en middendoor gebroken op de rifwand
met als diepste punt de schroefbladen op
45 meter. De watertemperatuur is een aangename
29°C en de stroming is best te ge-
nieten. Iedereen herkent het achterschip,
de motoren, de masten en de laadruimtes.
Het rif is vrijwel onbeschadigd en de eerste
barracuda’s, blauwgespikkelde roggen en
murenen worden gezien en gefotografeerd.
Na een uurtje duiken terug aan boord klauteren
is eerder aan boord wandelen, want
de behulpzame crew staat vliegensvlug
klaar om alles wat je zoal kwijt wil, vooraleer
je lichtvoetig het laddertje opklimt, met
de glimlach van je aan te nemen.
Onze eerste duik zit erop en terwijl we aanschuiven
aan het uitgebreid ontbijtbuff et is
de bemanning druk in de weer met fl essen
vullen, trossen losmaken en alles klaar te
maken voor de volgende duik. We hebben
ondertussen een droge zwembroek aangetrokken
en de dikke romans komen boven.
Er is een fl ink stuk tussentijd gepland want
we registreerden allemaal 40 meter op
onze duikcomputer. Die tussentijd, daar is
Dan Brown, een iPod of mijn gezeur over de
islam heel bruikbaar voor. “Even boeiend
als het gesnurk van Nelson, de duikgids,
dat van die sjiieten en soennieten”, aldus
Foto’s (3): Tom Leys.
1) Visnet aan een wrak.
2) In Jeddah kan je de sierlijke gebouwen en de vele
mooie antieke deuren bewonderen.
3) Een gorgoon omringd door duizenden glasvisjes.
Dirk die voor een dutje vlug onderdeks verdwijnt
en me alleen achterlaat op pakweg
300 km van Mekka. Of ik een bekeerling
ben? Welneen! Op dat matje doe ik heel andere
dingen in de zon dan bidden!
visrijkdom
De volgende duik wordt netjes voorafgegaan
door een perfecte briefi ng en een artistiek
kunstwerk, een plattegrond, in viltstift
uitgevoerd door Nelson. We kennen
ondertussen onze duikbuddy’s, de voorkeur
van de OW-cineasten en het duikpatroon
van die drie vreemde duikeenden in de bijt.
Er zijn twee wat oudere heren en een jonge
kerel meegereisd uit het verre Bretagne en
die proberen nu eventjes uit te vissen welk
taaltje die gekke Vlamingen nu wel eigenlijk
onder elkaar bezigen. Men heeft ons
haaien beloofd en bij de volgende duik en
duiken is het een soort gezonde competitie
geworden voor wie nu als eerste die rifhaai,
die hamerhaai of die witpunt heeft gezien.
De eerste ontmoetingen met de grote zeebeesten
laten een beetje op zich wachten,
dus gaan de meesten zich voorlopig focussen
op de kleintjes, de bont gekleurde
en de minuscule venijnige. Ik geef toe; de
visrijkdom is niet echt zo spectaculair als
in de Indische Oceaan, maar is toch stukken
beter dan op mijn voorgaande duikjes
in de Golf van Aqaba waar ik meer kranten,
plastic zakken en petfl essen onder water
zag dan vissen. Bovendien zijn de meeste
duiken duiktechnisch eenvoudig, goed gebrieft
en meestal vindt ieder team netjes en
met nog ruim een tiental bar in de fl es het
duikladdertje terug.
Het middagmaal is uitgebreid, copieus,
smakelijk en steeds zijn er Belgische frietjes
inbegrepen. We hebben dan reeds twee
maal een dik uur duiken erop zitten en de
vermoeidheid, de spijsvertering en het klimaat
zetten eventjes mijn machientje op
halve kracht. Ik verdwijn naar het bovendek
en omdat ik mijn Kretenzisch vernislaagje
niet direct kwijt wil, probeer ik een tintje
donkerder uit op plaatsen die de doorsnee
moslim als zeer onrein beschouwt. De kust
is mijlen veraf en het alziende oog van Allah
moet deze week maar eventjes dicht.
De koude grijze Belgische winter is nog
lang! Ik zet mijn donkere glaasjes op, trek
Hippocampus maart/april 2011
39