de sepia - Hippocampus archief - Nelos

Nu, een groepje ‘hammerheads’ lijkt me
minstens even plezant vooral als je ze als
eerste ziet. Niet iedereen is zo gelukkig
en zoals gewoonlijk in de duiksport speelt
het toeval ook een rol. Was je bij de eerste
groep of bij de tweede groep? Treuzelde je
wat te lang bij de afdaling? Of, keek je net
de andere richting uit? Geen sinecure voor
onze cineast, Patrick, met zijn niet echt
gestroomlijnde camerahuis tegenstroom
en in het kielzog van enkele vlugge zwemmers.
Martin die ook net ietsje te laat komt
voor de ‘killers’ vindt dan wel ergens verborgen
in een grotje een leuk rifhaaitje
dat eventjes dacht ongestoord een dutje te
doen. Benedict, die andere verwoede OWfotograaf,
loopt nadien fi er als een pauw
met het resultaat van enkele toevalstreffers
van duiker naar duiker. Hij zag en fotografeerde
een prachtige Napoleonvis
en dat zal iedereen aan
5
boord wel geweten hebben.
6
Foto’s (2): Tom Leys.
nachtduik
Steevast na de derde duik
en in afwachting van de
nachtduik volgt een sterk
kopje koffi e en een chocoladecake
of een stukje
fruit. De nachtduik gebeurt
meestel heel veilig
op een eerder en bij
daglicht verkend ondiep
rif. Ik test eventjes weinig
enthousiast mijn oude
Scubapro-zaklamp in
de kajuit en kan met de
lichtsterkte amper nog
mijn boek terugvinden.
Ik laat de lamp benedendeks,
neem mijn boek
mee naar boven en besluit
nachtduiken te laten
voor de ‘echte’. Een beetje
eenzaamheid aan boord
kan nu echt geen kwaad,
bezorgt me schrijfi nspiratie
en ik wacht geduldig
totdat de laatste duiker in
het donkere water is verdwenen.
Onder de boeg
zie ik verschillende bundels
sterk licht over het
rif glijden op zoek naar
sepia’s, koraalduivels op
jacht en octopussen. Op
het achterdek sta ik me
1 &2) Pittoreske gebouwen en
opvallende straatverlichting.
3 & 4) Haaien zagen we niet
enkel onder water, maar ook
op de vismarkt.
5) Zacht koraal.
6) Ook in Saoedi-Arabië zijn de
kinderen schattig.
7) Naast oude gebouwen hebben
ze in Jeddah ook oog voor
moderne kunst.
ondertussen poedelnaakt in te zepen en
af te spoelen onder het oog van een crew
die daar niet echt om geeft. Ik ben nog net
op tijd droog en aangekleed als de eerste
nachtduikers aan boord stappen met wilde
verhalen over doornkroon, naaktslakjes,
Spaanse danseressen en murenes op
strooptocht.
Het uitgebreid avondeten komt eraan. Dit
is weeral een smulfestijn met een licht
Aziatisch toetsje. De enkele uren geleden
gevangen vis is nu rauw met stukjes gember,
pijpajuintjes en limoensap verwerkt tot
een heel smakelijk sashimi gerecht. Er zijn
verse groentjes, witte rijst voor bij die andere
in papillot gestoofde zeebaars en voor
de Belgen wordt bij zowat alles knapperige
frietjes geserveerd. Het pintje, de rouge of
de cocktail vooraf moeten we missen maar
dat wisten we ruim op voorhand. Niemand
waagde het ook om op straff e van 20 stokslagen
geestrijke dranken in aftershave
fl esjes binnen te smokkelen.
ondiepe wrakduik
Enkele dagen later krijgen we, en dat doet
plots pretlichtjes verschijnen in de ogen
van Johan Devolder, een heel boeiend en
reusachtig wrak aan de einder te zien. We
gaan er op verschillende manieren van
genieten, zowel boven als onder water;
aldus Nelson. We krijgen de bemanning
zo gek om er ons met de rubberboot heen
te varen en gewapend met stevige sandalen
en handschoenen klauteren we droog
aan boord van de ‘Argonautis’ uit Piraeus,
Griekenland. We schuifelen voorzichtig
over doorgeroeste huidplaten, voelen het
schuren en plooien van de stalen gebinten
onder onze voeten en we gaan op zoek naar
herkenningspunten en restanten van menselijke
aanwezigheid in het binnenste van
het schip. We treff en er een hoop vuilnis,
versplinterde houten wanden, de scheepsapotheek,
de muff e salons en vooral onbruikbare
getuigenissen van het leven aan
boord van dit vrachtschip enkele tientallen
jaren geleden. Men is ons duidelijk voor
geweest en al wat enigszins los of vast,
bruikbaar, waardevol of verkoopbaar is,
lijkt weggehaald of door de zee meegenomen.
Waar we ook afdalen langs roestige
laddertjes, doorheen donkere corridors
lopen of over de passerelles van de motorkamer
wandelen; de stuurhut is onvindbaar.
Een schip zonder commandobrug; als
een Belgische liveaboard zonder bier. Heel
onwaarschijnlijk maar hier toch een feit!
Zowel het één als het andere! Het spreekt
Hippocampus maart/april 2011
41