Gerrianne Smits-Baauw interviewde kinderen voor ... - Schipholwakes

terechtkwam. Maar om de moeilijke omstandigheden het hoofd te bieden, deed ook hij zijn best om te
accepteren dat hij in deze situatie zat.
In de gevangenis hing de dreiging van uitzetting voortdurend in de lucht en ook kinderen werden
geconfronteerd met gedwongen uitzettingen. Verder moesten mensen aan hun terugkeer blijven
werken, waarvoor in Zeist de vreemdelingenpolitie soms naar de moeder van Samuel (13/13) kwam.
Steeds werd tegen haar gezegd dat zij haar broer moest bellen, die echter zelf in een moeilijke
situatie verkeerde in een instabiel land en niets voor haar kon doen. Samuel was erg verontwaardigd
dat steeds tegen zijn moeder gezegd werd dat zij niet genoeg deed, terwijl zij heeft alles deed wat
haar gevraagd werd. Daarnaast kwamen nog de onzekerheid en het onbegrip over de (duur van)
detentie. Meneer Saleh, vader van vier kinderen, vroeg zich af waarom hij met zijn gezin 105 dagen
vast heeft gezeten, terwijl andere uitgeprocedeerde asielzoekers niet opgesloten werden. De
kinderen die bij dit onderzoek betrokken waren, hebben allemaal langere tijd vastgezeten, waardoor
zij andere kinderen zagen komen en gaan. Dit maakte hen verdrietig en zij vroegen zich af waarom
andere kinderen snel vrijkwamen en zij niet. Susanna was bang dat zij nooit meer vrij zou komen met
haar familie. De IND en de Vreemdelingenpolitie, die eens in de twee of drie weken bij haar familie
kwam in de gevangenis om te vragen wat zij gedaan hadden om hun ‘terugkeer’ te regelen, zeiden
immers dat zij alleen vrij zouden komen als zij terug naar Syrië zouden gaan.
Iedere maand vond er een rechtszaak plaats waarin werd beoordeeld of de detentie nog rechtmatig
was. Echter, ook dit gaf kinderen niet het gevoel dat zij rechtvaardig behandeld werden. Lonan (15/13)
gaf zijn mening over het feit dat een rechter vreemdelingendetentie va kinderen goedkeurt: “Ik vind het
raar dat hij dat zomaar toestaat eigenlijk. Hij weet zelf eigenlijk ook wel dat het niet hoort, dat kinderen
niet in de cel horen”. Toen Susanna vrij was terwijl haar familie in Zeist opgesloten zat, woonde zij een
rechtszaak bij over de detentie van haar familie. Haar vertrouwen in de rechtspraak werd hierdoor nog
verder ondermijnd, zoals het volgende interviewfragment laat zien:
En ook de rechtszaak, dan gaat de advocaat van de IND zeggen: ‘ja, zij hebben
niet meegewerkt’. Een keer mocht ik van de rechter ook praten, en de advocaat van
de IND zei: ‘zij hebben geen contact opgenomen met Syrië, zij hadden dat ook
nog kunnen doen’. En toen zei ik: ‘wat die meneer zegt, klopt niet, want we hebben
wel contact opgenomen’. Ik heb de papieren aan de rechter laten zien, en de rechter
zei van ‘ja, wat zij nu zegt is heel anders dan wat hij zegt’. Dus toen zei de advocaat
van de IND: ‘ja, dat klopt wel, zij hebben wel contact opgenomen maar zij hebben
niks teruggekregen’. Dus hij ging alleen maar smoezen verzinnen. En toen zaten m’n
ouders al zes maanden in de gevangenis. Toen was het zo dat je maximaal zes
maanden mocht vastzitten, en de rechter zei van ‘zes maanden is zes maanden’. Dus
het leek van m’n ouders komen zo vrij, maar toen zei de advocaat: ‘nee, ik wil zij nog
drie weken vasthebben’, en zo is het gebeurd. Mijn ouders hebben negatief
gekregen, zij zijn drie weken gebleven en toen vrijgekomen. En zij zeggen dat de
rechter onafhankelijk is, maar dat klopt niet. Want de rechter luistert echt naar wat
de IND zegt. … Dat was gewoon bij elke rechtszaak zo, wat de IND zei, dat ging
gebeuren.
Susanna, toen een meisje van vijftien, had haar ouders al opgebeld en verteld dat zij vrij zouden
komen omdat de rechter gezegd had ‘zes maanden is zes maanden’. Vervolgens moesten zij nog drie
weken wachten op de vrijlating. Dit heeft heel veel indruk op haar gemaakt.
Ook sommige contactpersonen twijfelden aan de onpartijdigheid van de rechtspraak en sommigen
spraken zelfs over willekeur. Joop Zuur, een dominee die gezinnen begeleid heeft, schreef in zijn
dagboek dat de ene rechter een gezin vrijliet omdat de gevangenis slecht is voor kinderen. De
argumentatie dat de familie zelf ervoor had gekozen de kinderen bij zich te houden in de gevangenis,
wees de rechter af met het argument dat hier geen sprake was van een vrije keuze. Een andere
47