1 ARTHUR JAPIN ZOALS DAT GAAT MET WONDEREN Copyright ...

‘Jij bent in je leven veel kwijtgeraakt,’ zegt Oscar [van den Boogaard], ‘maar je hebt ook veel
bewaard.’
Hij heeft mij net een eerste druk gegeven van Van Schendels studie over Verlaine en is bezig
er een opdracht voor me in te schrijven, als zijn aandacht door iets heel anders wordt getrokken.
Hij pakt het pluchen hondje beet, waar ik als kind veel luchtreizen mee heb gemaakt.
‘Die is lief. Hij moet mijn beer ontmoeten.’
‘Ja,’ zeg ik, ‘ze gaan bij elkaar logeren.’
‘Ze zouden een leuk stel vormen. Misschien kunnen we er een boek over schrijven.’
‘Eindelijk een boek van ons samen. Mijn uitgever heeft al twee keer gevraagd of dat er nou
nog eens van komt.’
‘De mijne ook.’
‘Maar mijn hondje heeft geen naam. Hoe heet jouw beer?’
‘Die heeft ook geen naam, gewoon Mijn Beer.’
*
Jarenlang is de wereld van dansmeisjes de mijne geweest. ’s Ochtends stond ik uren met ze aan
de barre; Trudy, Yoni, Carrie, Amsterdamse stoten die ervan droomden op een dag in de Folies
Bergere of de Moulin Rouge te staan. Ik voelde me aangetrokken door hun camaraderie – plat,
pretentieloos – die zelfs niet week voor de strakke discipline van de balletmeesters. Plié, chassé,
pas dessus pas dessous. We renden op elkaar toe in aanloop voor onze jetées en kruisten elkaar
in de lucht met gestrekte armen. Ik leerde hoe ik hun strakke lijven op moest tillen en daarna
langzaam door mijn gespreide handen moest laten glijden tot ze weer op hun spitzen stonden.
En ineens is het daar weer, heel even maar... het gevoel van de elastische stof van hun maillots
die achter mijn vingertoppen wat blijft haken en dan licht schurend terugschiet langs mijn
handpalmen. Timestep, shuffle, step, ball change and travel, travel, travel. Een van de voorbije
levens. Terwijl ik Kees ’t Harts roman De Revue lees, krijgt het plotseling alsnog een open
doekje.
Boven de kantine van de Kleinkunst Akademie op de Lindengracht bevond zich een vide. Er
waren wat oude archieven maar er bleef voldoende ruimte over om na de les de liefde te
bedrijven. J. deed nooit mee. Bij de vrijerijtjes onder de douches achter de kleedkamers, waar
het na tap- en jazzlessen vaak prijs was, liet ze verstek gaan. Zoals de meeste Jordanese meiden
was ze grof in de mond maar preuts wanneer het erop aankwam. Alleen voor mij probeerde ze
zich daaroverheen te zetten. Zij weigerde zich erbij neer te leggen dat ik geen duidelijke
voorkeur toonde voor jongens of meisjes.
‘Vind jij dan alles even geil?’ vroeg ze, alsof ik haar daarmee persoonlijk beledigde, en ze
was vastbesloten mij voor haar zaak te winnen. Haar vasthoudendheid irriteerde me. Hoe meer
zij volhield, hoe verder ik haar dreef. Uiteindelijk volgde ze mij het steile trapje naar de vide op.
Amper hadden wij ons weer gefatsoeneerd of ze begon te eisen dat ik al het andere afzwoer.
Dreinend. Onzeker natuurlijk. In tranen. Ik begreep mezelf niet goed genoeg om haar uit te
leggen waarom ik na de schaamte van mijn jeugd nooit meer het ene óf het andere wilde, maar
alleen nog alles tegelijk.
‘Smerig!’ riep ze als ik daarna in de kantine met iemand anders op schoot zat, ‘smerige
kerels, gadverdamme bah!’
Ze ging van school. Om mij, ben ik bang. Nog een paar keer zag ik haar op televisie, een van
de balletmeisjes achter André van Duin of Marco Bakker. Daarna ben ik haar vergeten. En
mezelf. Misschien had ik zonder de meisjes uit het boek van ’t Hart wel nooit meer aan haar
gedacht. Maar nu herinner ik me van dat leven zelfs dit, meedogenloos: J. streed van begin af
aan een verloren strijd. Vanwege het zoenen. Wat je ook probeerde, altijd streek je tong langs
een koud, hard plaatje. Ze droeg een vals bovengebit. Om een stralende lach te hebben. Voor de
revue.
*
4