Gered van de ondergang? - Jellinek

het oude gedrag derhalve aan de orde van de dag
is, tot grote ergernis van hele legers goedwillende
hulpverleners.
Het is schrijnend te lezen in het intake-materiaal van
de Jellinek, dat zij bijvoorbeeld niet kan bemiddelen in
het (her)verkrijgen van woonruimte of het saneren van
schulden. Het ontbreekt deze Stichting eenvoudigweg
aan de middelen en mogelijkheden om deze producten
aan cliënten aan te bieden. Hoewel dat, met een dosis
gezond verstand en een beetje goede wil, gemakkelijk
geregeld zou moeten kunnen worden en zou kunnen
leiden tot het aanbieden van een “totaalproduct”.
Zum Beispiel: Het zou toch raar zijn als het onmogelijk
bleek Uw auto, na een grote onderhoudsbeurt, tegelijk
af te tanken en te wassen in de wasstraat van dezelfde
garage. Nee, daarvoor wordt U doorgestuurd naar een
ander auto-bedrijf en volgt het invullen van nieuwe
formulieren en afzonderlijke besluitvorming. Klinkt raar,
nietwaar?
Bij iedereen verschijnt nu waarschijnlijk een glimlach
rond de lippen, doch in de verslavingsnazorg is dit
een geaccepteerd (en verfoeid) model dat helaas aan
de orde van de dag is. En toch is het noodzakelijk
hier doorheen te breken, indien we met z’n allen van
mening zijn dat (ex)gebruikers op een behoorlijke
en professionele wijze moeten/kunnen worden
geresocialiseerd in onze samenleving.
Wat is hier voor nodig? Een bereidheid tot
9
samenwerking van verschillende sociaalmaatschappelijke
instellingen, de bereidheid van
sommigen hun heilig verklaarde “regels” aan te passen
aan de behoeften van het algemeen belang en last but
not least, enige financiële en politieke ondersteuning.
Let op: Er wordt niet gepleit voor de instelling van
de zoveelste commissie of de oprichting van de
zoveelste eeuwige projectgroep. Inventarisatie
van bestaande onderzoeken en plannen uit het
verleden, zouden kunnen leiden tot een concreet
aanvalsplan, compleet met tijdschema, te nemen
beslissingen en aanwijzing van verantwoordelijke
bestuurders en/of managers van bedrijven en
instellingen.
Vervolgens dienen we het, zo mogelijk met behulp
van een goede generaal (het liefst niet gehinderd
door enige kennis van zaken), gewoon uit te voeren,
desnoods met vallen en opstaan. Volgens het principe:
“beter een slechte beslissing dan geen beslissing” En
vooral zonder eindeloos gezwets.
Jan Schaefer’s uitspraak leidde eind jaren zeventig tot
een revolutie in de sociale woningbouw in Amsterdam,
met positieve gevolgen die we vandaag de dag, dertig
jaar later, nog steeds omarmen.
Een dergelijke “wake-up-call” met betrekking tot de
nazorg voor verslaafden is broodnodig. Hopelijk met
soortgelijke revolutionaire gevolgen, onze banketbakker
met eeuwige roem waardig.
13