Gered van de ondergang? - Jellinek

Nog geen
kersenbonbon sinds…
Uit de memoires van Jan Willem Augustin
8 augustus 1997. Mijn laatste terugval. Het was de periode van
de Europese Amsterdamse Top met demonstraties van antiglobalisten.
Het politieoptreden hiertegen is nog onderwerp van
scherpe kritiek geweest. Het verdrag van ‘Schengen’ werd hier
bezegeld, zo was mijn gevoelen. Ik zal de lezer niet lastig vallen
met mijn gang tijdens deze middag, avond en nacht, doch deze kan
er op vertrouwen dat het mijn laatste bezoek was aan de donkerste
krochten van Amsterdam.
Gelukkig had ik mijn zonnebril nog bij me tijdens mijn thuisreis
met tramlijn 24/25 en nog gelukkiger had ik de auto laten staan.
Ik weet niet meer of deze thuis (lees: parkeervergunninggebied in
Amsterdam) geparkeerd stond, op het moment dat ik besloot te
gaan innemen, maar denk dat wel. De auto deed slechts dienst
om mijn ouders, die zo’n 600 meter van me vandaan woonden,
zaterdags naar de kapper te brengen en nog voor wat andere
klusjes zoals de zwaardere boodschappen. We deelden dan ook de
kosten en de witte Citroën, mij geschonken
door mijn vader, zou zijn laatste worden.
Mijn frustratie en depressie hadden nu dergelijke vormen
aangenomen dat ik de volgende dag bijna radeloos en wellicht
psychotisch was. En niet alleen vanwege de gebruikelijke schaamte
die zoiets oproept. Hoe was één en ander nu in godsnaam te rijmen
met werkzaamheden voor de Cliëntenraad van de Jellinek. Niet dus!
Mijn eerste contacten met de Jellinek gaan ver terug. Tijdens de
Flower Power periode, met Paradiso en Fantasio (later de Kosmos
geheten) in opkomst, heb ik toen de Parkweg-Binnen* gedurende
drie weken mogen leren kennen. Groepssessies ambulant bij het
Consultatiebureau Alcohol en Drugs (CAD) in de jaren 70 en 80
tegen dat alcoholisme van mij hadden niet aangeslagen. Uiteindelijk
pas jaren later heb ik een uitvoerige klinische behandeling wegens
alcoholmisbruik ondergaan. Er tussendoor eerst nog een Detox
opname (1991). Eind 1992 ging ik voor de gehele cursus op de
Heinze* afdeling in de Obrechtstraat. En aansluitend daarop
nog plusminus 5 weken (1993) in het Terugkeerhuis* op de
Keizersgracht 580. Dit is inmiddels opgeheven, hetgeen ik op
de naam na betreur, want het was een redelijk tegenwicht van
het zogeheten ‘zwarte gat’ in de nazorg. Het voorgaande ter
verduidelijking dat eenieder zo zijn behandelgeschiedenis zal
kennen en zijn ervaringen daaruit zal meenemen naar een sterk
veranderd leven.
Mijn inzet voor de Cliëntenraad
Vanuit de zogeheten ‘nazorggroep Heinze’ ben ik in 1994 bij de
Cliëntenraad gekomen. Eerst heb ik een jaartje in het bestuur
gezeten. Daarna ben ik aangesteld als administratief ondersteuner
van het bestuur CR (betaald), nog weer later opgewaardeerd tot
ambtelijk secretaris. In 2001 ben ik ermee gestopt.
Ik weet niet hoe het nu is, maar wat ik altijd als een manco heb
ervaren is dat op de vergaderingen de afgevaardigden van alle
afdelingen wel kwamen, maar het doordruppelen naar het bestuur,
dat waren altijd ex-alcoholcliënten, nooit ex-drugs cliënten. Dus de
belangenbehartiging voor drugscliënten vond in het bestuur niet z’n
weerslag. De gemiddelde alcoholcliënt kan veel meer met zichzelf
en met de maatschappij.
De gemiddelde drugscliënt heeft z’n school niet afgemaakt, die
heeft niet abstract leren denken, die heeft te zeer op korte termijn
geleefd, die heeft nog nooit meegemaakt wat het is om vijf jaar
lang om 9 uur te beginnen en om 5 uur naar huis te gaan, en dus
zijn de capaciteiten van de gemiddelde alcoholcliënt veel groter
dan van de gemiddelde drugscliënt. Dat was ook een klacht van
Walburg (destijds directie), dat voor die 20.000 drugsverslaafden
een zelfde bedrag aan verslavingszorg op ging als aan die 600.000
alcoholverslaafden.
Hoe is het mij verder vergaan in de omgang met koning Alcohol?
Ik praat niet over gereguleerd drinken, maar over onthouding
daarvan. Om tot het inzicht te komen dat ik tot de ‘roesdrinkers’
behoor, heb ik een lange weg met vallen en opstaan bewandeld,
gefietst en bereden. Niet dat de smaak mij niet beviel, maar deze
was secundair. Dit inzicht is bij mij pas in 92 na de ‘Heinzecursus’
ontstaan. De onthouding hield ik vol tot 1995/96, waarna ik me tot
‘kwartaaldrinker’ ontwikkelde. Wellicht causaliteit met relationele
onbezonnenheid en gekte.
24 9