Gered van de ondergang? - Jellinek

Foto: Kees C. Keuch
een broek meer zou passen en een nieuwe garderobe
aan zou moeten schaffen. Om een lang verhaal
kort te maken: het wil nog wel eens ontbreken aan
middelenkennis op de werkvloer en ik pleit daarom voor
meer klinische lessen voor alle medewerkers en/of het
in dienst nemen van (meer) ervaringsdeskundigen. Dit
voorkomt een hoop frustratie en zal uiteindelijk de cliënt
en het personeel alleen maar ten goede komen. Ook
voor een groepswerker lijkt het me behoorlijk lullig ‘en
plein publique’ een dergelijke flater te slaan. Dan ga ik
nu maar even een slokje hasjiesj drinken en wens
iedereen veel wijsheid en kennis van zaken toe.
Marc Neyts 12 juni 2008
Naschrift:
Door Hans Altena
Inmiddels is er, met de komst van het “Instroomhuis”,
een eerste aanzet gedaan om de (keten)zorg voor
dak- en thuislozen te verbeteren. Deze groep is
voor het merendeel (maar zeker niet helemaal) ook
verslaafd aan het één of ander. Het “Instroomhuis”
is een centraal opvangpunt voor eenieder, die om
welke reden dan ook “op straat” terecht is gekomen
en zoekt naar opvang voor de nacht. Er is voor
het eerst in de geschiedenis van onze stad een
samenwerkingsverband tot stand gekomen tussen de
Gemeente Amsterdam, de GG&GD, HVO-Querido, het
Leger des Heils, de Jellinek Kliniek, de Woningbouw
corporaties, de Dienst Werk en Inkomen en zelfs
Agis, zorgverzekering met een “grote vinger” in de
(verslavingszorg) pap. (Zie www.instroomhuis.nl).
Het lijkt er dus op dat het anno 2008 mogelijk is
gebleken deze belangrijke partijen bij elkaar te brengen
om het gemeenschappelijk belang van deze doelgroep
op gestructureerde wijze in kaart te brengen en hen
vervolgens in passende “trajecten” te begeleiden.
Toch is er, ondanks de kennelijke en nu zichtbare
9
goede bedoelingen, reden voor enige kanttekeningen
van positief opbouwende aard. Zo is er de vrees
voor toenemende bureaucratie, zoals die ook werd
ervaren bij het ontstaan van het UWV. Niet altijd
leidt het samenvoegen van in aanleg bureaucratisch
onderdelen tot één geheel, tot de gewenste efficiency
en/of effectiviteit. Het vergroot het gevaar van intern
afschuiven en verschuilen achter onbereikbaarheid
(op welk onderdeel het UWV overigens regerend
wereldkampioen is, maar dit terzijde) en maakt
besluitvorming moeilijker. Uit niets blijkt dat
beslissingsprocessen zijn aangepast aan de behoefte
van de doelgroep. Meer kapiteins op een schip maken
per definitie het afstemmen van een bepaalde koers
lastig. Ook, en dat is eigenlijk schrijnender, lost “het
Instroomhuis” maar een deel van de problematiek op,
namelijk de huisvesting. Met geen woord wordt gerept
over oplossingen voor de stereotiepe bijverschijnselen
als het gaat over verslavingszorg en hulp voor dak-
en thuislozen. Zoals schuldhulpverlening, het vinden
van passend werk (valt weer onder het CWI*, dus
binnenkort ook het UWV*) en juridische bijstand op
maat. Het neemt niet weg dat - in het licht van het
oplossen van de uitdaging om het aantal dak- en
thuislozen te verminderen en daarmee ook een
belangrijk deel van de verslavingszorgclientèle te
reduceren - er een belangrijke stap voorwaarts
is gezet, die alleen maar aanmoediging verdiend.
Maar ook blijft er zeker de behoefte om (meetbare!)
bereikte resultaten te monitoren. Waarbij de betrokken
Cliëntenraden een praktische rol kunnen spelen.
(Amsterdam, december 2008)
* Vanaf 1 januari 2009 gaan de organisaties
CWI (Centrum voor Werk en Inkomen)
en het UWV (Uitvoeringsinstituut
Werknemersverzekeringen) samen verder.
Doel van de fusie is om mensen nog sneller
aan de slag te helpen…
(advertentie)
27