Courant 84 - VTi

16
vanuit een internationaal perspectief. Daar zijn heel wat
performances die in vorm een ware voorstelling kunnen
genoemd worden, maar niet binnen het Vlaamse veld
bestaan/toeren. Vaak zijn het ook voorstellingen die internationaal
zowel aan bod komen binnen een beeldende als
een podiumcontext. De voorstelling van Guy de Cointet die
we programmeerden, is daar een mooi voorbeeld van. Die is
na Londen en Frankrijk binnenkort ook op het Festival aan
de Werf in Utrecht te zien. De voorstelling van de beeldende
kunstenaars Robert & White gaat naar Something Raw in
De Brakke Grond te Amsterdam en ook naar Parijs. Het
Living Currency project is eind januari twee namiddagen te
zien in Tate Modern. Voor mij zijn dit meer hybride vormen:
ze combineren aspecten van beeldende en podiumkunst.
Soms zijn het min of meer afgewerkte voorstellingen die
toeren, andere keren spannende projecten die herwerkt
worden voor elke context.’
Hoe profileren Vooruit en STUK zich als huis ten aanzien
van de verschillende artistieke disciplines en de ontmoe -
ting daartussen? Beide kunstencentra werken multidisci -
plinair, maar op een andere manier. Hoe liggen de verhou -
dingen tussen de disciplines binnen jullie huizen?
Els De Bodt: ‘Sinds de nieuwe ploeg aan de slag ging, is
dat wel veranderd. Vroeger had je één programmator voor
dans, één voor theater, één voor mediakunst en één voor
beeldende kunst en muziek samen. Nu is er nog één programmator
voor dans en theater, en is de werking rond
beeldende kunst uitgebreid. Eva is onze voltijdse programmator
beeldende kunst en performance. Dat is een grote
stap. Ieder werkt zijn eigen programma uit, maar tegelijk is
er ook veel overleg over festivals als Taste, Playground,
Artefact,... Dat zijn gebalde momenten waarop we de disciplines
in huis echt in dialoog willen laten gaan. Wat nu die
hybridisering binnen de podiumkunsten betreft, dat lijkt me
een organisch en onomkeerbaar proces te zijn. Je moet als
kunstencentrum de vinger aan de pols houden en als je
alleen theater of dans programmeert, dan loop je achter.
Jonge kunstenaars voelen zich helemaal niet meer thuis in
die traditionele kaders.’
Eva Wittocx: ‘Mijn positie is veranderd ten opzichte van
vroeger, toen ik curator was in het SMAK in Gent. Ruimtes
voor beeldende kunst – zoals SMAK, MuHKA, Extra City of
Wiels – organiseren ook wel performances, maar dan vooral
tijdens een opening of gebalde momenten. Dat is niet zo
zichtbaar voor de podiumsector. Als je iets gelijksoortigs
organiseert in een huis met een reguliere podiumwerking,
dan krijgt zulk werk een heel ander statuut. In SMAK moet
zoiets in de inkomhal of in de witte kubus geplaatst worden.
In STUK kan je ook in het theater of de concertzaal
terecht. In dat geval is het karakter van zo’n voorstelling en
de visibiliteit naar de sector van de podiumkunsten helemaal
anders. Pas dan worden zulke performances ook daar
opgepikt. Belangrijk is wel dat we in STUK rond de verschillende
disciplines ook een autonome werking hebben. Die
cross-overs zijn volgens mij pas interessant als er ook een
pure werking rond beeldende kunst, theater of dans is. De
uitwisseling komt op de tweede plek.’
Eva De Groote: ‘Bij Vooruit ligt dat anders. We hebben niet
echt een beeldende kunstwerking. Maar ook bij ons is podiumkunst
gedeeltelijk afgebouwd. Wij hebben ook de stap