HERMENEVS - Tresoar

162
barbaren weerden, fier op eigen daden; het besef dat eigen energie
en offervaardigheid mogelijke nooden in de toekomst zal te boven
komen, gaf hur den moed zich gelukkig te voelen in het heden.
Zoo idealiseert Pericles zijn volk in de gevallenen, rustig betoogend
zet het in en rijst tot een verheven elogium met ingehouden
vuur.
Voor mij getuigde het Parthenon in soortgelijken stijl van denzelfden
geest als Pericles’ lijkrede op zijn „onbekende soldaat.”
Louis Bertrand vraagt zich verwonderd af, hoe hij tusschen
heidensche collonades kan droomen een katholieke plechtigheid,
hoe hij bij de Benedictie van het heilig Sacrament de processie de
treden af ziet dalen. Het antwoord geeft hij zelf:
„Ici, on est tellement ébloui du sublime, qu’on ne distingue pas,
que tout vous apparaît dans le rayonnement lyrique d’un même
présent.”
Bertrand heeft gelijk, ook in wat hij zegt van den ontwerper;
het genie van Phidias was : gehoorzamen aan de aanwijzingen van
de natuur. De verwezenlijking van het meesterwerk dat was : de
ontmoeting van een groot kunstenaar en een grootsch landschap.
En voor ons komt daar nog een derde bij : het grootsch verleden —
„een soort van geestelijke duizeling, zoodra men zich bewust is te
zien over zooveel historie vanaf de top van deze onverwoestbare
uitkijktoren.”
Voor hem is het enkel het Heilige Graf in Jeruzalem en de hoogten
van Golgotha, die het kunnen winnen op het heiligdom en den
heuvel van Pallas.
Den Haag.
W. HOVING.
Hoe las men in de oudheid?
Veel dingen in het dagelijksch leven zijn voor ons zoo gewoon,
dat we er niet aan zouden denken er over te spreken of te schrijven.
Dat was natuurlijk in de oudheid ook zoo en wie zal zeggen, welke
doodgewone dingen de Grieken en Romeinen anders deden dan
wij? Op een merkwaardig voorbeeld van zoo iets wijst Norden in
zijn werk „Die antike Kunstprosa.” Hij vestigt er (p. 6) de aan-