DE ROP, A. Bibliografie over de Mongo. T.VIII,f.2 (1956) (PDF format)

p o o r t e n kende. Hij legde de grammatica ter zijde en
begon van toen af woord voor woord te noteren. Op
zijn reizen in het binnenland, die in die tijd slechts te
voet gebeurden, ondervroeg hij de inlanders, die hem
begeleiden, over alles wat zij onder weg tegen kwamen :
planten, bloemen, dieren, kevers, alles werd genoteerd.
Het Missiegebied van Boéndé liep toen nog tot de Salonga
in het Zuiden van Watsi Kengo en aan de Lömela tot
aan de grens van de Sankuru. Tussen de reizen in werden
de nota’s geclasseerd.
Het Lonkundó werd tot dan toe als een vijfklinkertaal
beschouwd. Dat het een zevenklinkertaal is, had P.
H u l s t a e r t vlug achterhaald. D it was een eerste belangrijke
vordering in de studie van het Lonkundó.
Hoe hij er op kwam, dat het Lonkundó een toontaal
is, heeft P. H u l s t a e r t zelf uitgelegd in Kongo-Over zee,
I, 1934-35, 257-273. Enkele persoons- en plaatsnamen
werden door de Blanken als identiek aanzien en brachten
verwarring mee. Voor de inlanders waren het blijkbaar
verschillende namen. P. H u l s t a e r t heeft zo lang
gezocht en de namen zo dikwijls laten herhalen tot hij
vond, dat het verschil bij de namen in het toonverschil
lag. Vóór zijn verplaatsing naar de Missiepost van Flandria
in 1929 was P. H u l s t a e r t al helemaal thuis in de
tonen van het Lonkundó. Van dat jaar dateren zijn
oudste steekkaarten m et betoonde woorden en uitdrukkingen,
die met de tijd uitgroeiden tot een vocabularium,
dat in Le Coq chante stuksgewijs gepubliceerd en later
uitgegeven werd onder de naam Elakolaoi, dictionnaire
Lonkundô-Français, 120 blz. Ten behoeve van de missionarissen
werden uit het aangroeiende stel steekkaarten
gepolycopiëerde woordenlijsten opgesteld : Lonkundó-
Nederlands, 1936, 274 blz. en Nederlands-Lonkundó,
1940, 365 blz. Ten slotte kon het lijvig en algemeen geprezen
woordenboek (Français-Lonkundô) worden opge-