Maatschappelijk verantwoord Saxion - Sax.nu

Reportage
Metalfan in Timisoara
Na een tergend langzame treinreis
van zes uur kom ik aan in de stad
Timisoara. Op het station wordt
mijn naam geroepen. Het is Markus,
een metalfan met lang donker haar
die zijn slaapbank via CouchSurfing
aanbiedt.
Markus woont in een rommelig
appartementje, hartje centrum. Op
de vloer liggen wat kleren en twee
de kamer van de gebroeders Nikola
en Alex, ergens in een buitenwijk
van stad. Ze doen allebei dezelfde
economische studie, houden van
feestjes en slapen graag uit.
Erg vervelend dus dat ik al om
negen uur wakker ben. Ik stap uit
bed en ga met een boek in de keuken
zitten. Tien minuten later staat
er een kop Turkse koffie en brood
met jam op tafel. Om half één komt
plaatst hij het bericht dat hij over
twee dagen een meeting organiseert.
“Dat is echt geweldig”, zegt Floh.
“Dan komen er gewoon wat mensen
die in Novi Sad zijn en drinken we
een biertje.”
De groep couchsurfers bestaat uit
acht Serviërs, een Duitser, een
Nieuw Zeelander en ik. Opvallend
is dat de gesprekken vaak hetzelfde
verlopen. Eerst gaat het over je reis,
een slaapplek te vinden. De mensen
op CouchSurfing reageren allemaal
uiterst snel. Maar in Ljubljana loopt
het fout. Een paar dagen voordat ik
naar de stad afreis, stuur ik vijf
mensen een berichtje met het verzoek
om bij hun te kunnen slapen.
De volgende dag zijn er geen reacties,
dus besluit ik nog maar eens
wat mensen te e-mailen. In totaal
heb ik nu vijftien verzoeken uit-
‘Voor de eerste keer heb ik geld over’
jonge katten rennen vrolijk rond.
“Hier mag je de komende dagen slapen”,
lacht hij. Oké, het is dan misschien
geen hotel, maar Markus
komt als een sympathieke jongen
over. Hij biedt direct aan om samen
een biertje te doen.
We belanden in een Duitse bierstube.
“Timisoara is de multiculturele
stad van Roemenië”, vertelt Markus
mij. “Hier leven zowel Roemenen,
Hongaren, Duitsers en Roma’s
samen. Op straat hoor je ook al die
talen.” Voor Markus is Duits zijn
tweede taal. Daardoor kan hij nu als
helpdeskmedewerker werken voor
een Duits internetbedrijf.
Het is de eerste keer dat Markus
iemand te gast heeft via Couch-
Surfing, en het bevalt hem goed. Zo
goed, dat hij vindt dat ik wel een
afscheidsfeestje heb verdiend. De
laatste avond nodigt hij een groep
vrienden bij hem thuis uit. De
Roemeense wijn vloeit rijkelijk terwijl
we over van alles praten.
Studeren, reizen, werken, Roemeense
politiek, muziek. In een
paar uur tijd begin ik het land dan
toch echt een beetje te begrijpen.
Hoogste tijd dus om verder te gaan.
Twee broers uit Belgrado
In Belgrado bevindt mijn bed zich in
Nikola zijn bed uit. We praten wat
en besluiten om straks naar de stad
te gaan. Ik wil nog wel wat van
Belgrado zien. “Maar eerst gaan we
lunchen”, zegt Nikola. “Dat is namelijk
de belangrijkste maaltijd hier in
Servië.” Uiteindelijk zijn we rond
drie uur uitgegeten en gaan we naar
het centrum voor een tour.
Enthousiast vertelt Nikola over de
stad en de geschiedenis.
Ik houd goede herinneringen over
aan de stad, mede dankzij de Balkan
Karaokebar die we de laatste nacht
bezoeken. “Houseparty, hiphopfeestje,
drum&bass, dat kun je overal
beleven”, zegt Alex. “Maar dit is
wat de meeste jongeren hier leuk
vinden.”
Hoe graag ik ook meer tijd in
Belgrado had willen doorbrengen,
op twee uur rijden wacht Floh, een
Duitse student op me. Hij blijkt
geen bank te hebben, maar wel een
plekje in zijn kamer van vier bij drie
meter.
CouchSurf-celebirty in Novi Sad
Als ik de volgende dag bij Floh aankom,
blijkt dat hij hard moet studeren.
Mooi: dan kan ik alleen de stad
gaan verkennen. Wat Floh wel doet,
is mij het echte CouchSurf leven
laten meemaken. Op de website
vervolgens komen de ervaringen op
CouchSurfing aan bod. Dan is het
even stil, tot je ontdekt dat jullie
samen een passie delen. In mijn
geval fotografie. Daar kan ik uren
over praten, en in het gezelschap
zitten nog twee fotografen. Tot ver
na sluitingstijd zitten we te praten,
tot ook de barman er genoeg van
heeft en ons de straat op stuurt.
Gezinsleven in Zagreb
Met een zwaar hoofd van de vorige
avond zit ik in de bus naar Zagreb.
Hier kan ik de komende dagen bij
een jong stel en hun baby verblijven.
“Zolang je het niet erg vindt dat
je soms wakker wordt van een baby,
ben je meer dan welkom”, zegt de
24-jarige Ana. De gastvrijheid is
geweldig. In een paar dagen tijd zie
ik alle delen van de stad. Het centrum
verken ik met Ana. Met haar
man Darko rijd ik naar de top van
de berg, waar je een prachtig uitzicht
hebt over de hele stad. Op de
fiets trotseer ik de Kroatische straten
en op een zonnige zaterdagmiddag
beland ik op een terras in ‘het
mooiste stadje’ in de omgeving,
aldus Darko.
Teleurstelling in Ljubljana
Al die tijd lukte het mij eenvoudig
staan, maar geen enkele positieve
reactie. De een is niet in de stad, de
ander is ziek. En ik? Ik ga morgen
naar Ljubljana.
Of toch niet. Twee uur voor vertrek
check ik nog even mijn mail. Nul
reacties. En om het allemaal nog
wat erger te maken, regent het ook
nog eens keihard. Volgens de verwachtingen
zal het in Ljubljana de
komende twee dagen niet veel
beter zijn.
Slecht weer en geen slaapplaats. Ik
heb het er helemaal mee gehad. Ik
besluit om gewoon de trein naar
huis te nemen en mijn laatste stop
over te slaan. Om een uur ‘s middag
stap ik op de trein.
Moe, maar voldaan kijk ik terug op
een mooie reis. Dankzij de gastvrijheid
van de couchsurfers heb ik het
‘echte leven’ op de Balkan meegemaakt.
En niet geheel onbelangrijk:
voor de eerste keer in mijn leven
heb ik geld over na mijn vakantie.
Emiel Elgersma / Trajectum
Op websites als www.couchsurfing.com
kun je je inschrijven, een
slaapplek aanbieden en er een slaapplek
voor terugkrijgen
juni 2009
13