Maatschappelijk verantwoord Saxion - Sax.nu

Collega & co
Medewerker uitgelicht
Blij met volwassen
studenten
“Ik ben niet de enige die haar jubileum viert”,
vertelt Vanessa Oppers bescheiden. Over zes
maanden is het officieel twaalfeneenhalf jaar
geleden dat ze bij Albron in dienst trad. Vorig
jaar waren andere collega’s haar voorgegaan
in die eer en dat werd gevierd met een chique
diner bij het Koninklijk Instituut voor de
Tropen (KIT) in Amsterdam.
In de loop der tijd heeft ze Albron met Saxion zien meegroeien. Waar ze
vroeger vooral op één locatie werkte, is er inmiddels een drietal plaatsen in
de hogeschool waar ze de ‘toko’s’ draaiende houdt. “Ik vind het vooral fijn dat
ik zelf kan bepalen wat ik wanneer kan doen”, geeft ze aan. Ook het contact
met de Saxion-studenten bevalt haar wel. Naast Saxion is ze werkzaam bij
onderwijsinstellingen waar zestien- en zeventienjarigen rondlopen, maar die
hebben volgens haar toch een andere houding. “Je merkt dat de studenten
hier meer volwassen zijn. De mentaliteit is anders en dat vind ik erg prettig.”
Natuurlijk kun je niet meer dan een decennium bij een bedrijf werken zonder
grote veranderingen te hebben meegemaakt. Wat is haar in dat opzicht
het meest bijgebleven? “Het chippen”, zegt ze beslist. “De overgang van contant
geld naar chippen, was voor velen lastig. Het duurde echt even voordat
mensen daaraan gewend waren.” Achteraf blijkt het volgens Oppers een
goede investering te zijn geweest. Het maakt het betalingsverkeer en daarmee
het werken achter de kassa makkelijker. “Voor mij is het ideaal.” (DM)
Passie losmaken
Now or Never, Wie ben ik en Wedden Dat. Het is slechts een greep van de
programma’s waaraan Tinka Gijsen (43) in het verleden als uitvoerend producent
heeft meegewerkt. Inmiddels is ze sinds een jaar docente cross media
concepting bij Saxion en heeft ze de studenten een pitch bij RTL Productions
bezorgd. “Ik wil graag het contact met de praktijk behouden.”
Het is een misverstand dat het onderwijs rustig zou zijn. Tinka Gijsen hopt
van college naar afspraak en tussendoor zijn er mails te beantwoorden, telefoontjes
te plegen en studenten te ondersteunen. Het aanbod van Saxion om
les te geven, kwam voor haar op een goed moment. “Ik kom uit de tijd van de
Foto: Toma Tudor
Voetbal
Een liefhebber ben ik niet en tot voor kort was ik ook geen kenner. Maar mijn
interesse in de wereld van voetbal is in het afgelopen jaar sterk toegenomen.
Eindelijk weet ik precies wat buitenspel betekent en kan ik het begrip diepe
pass uitleggen. Dat het mandaat van Jol bij Ajax naar Engels model wordt
vorm gegeven, vind ik niet meer dan logisch en natuurlijk was het FC Twente
dat ternauwernood de beker aan Heerenveen liet. Dat alles heb ik te danken
aan mijn zesjarig zoontje dat het prachtig vindt dat zijn vader zo’n voetbalkenner
is. Uitgerekend hij besloot te breken met een generaties lange traditie
van voetbal onbenul. Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Elke dag loopt hij in
zijn gele Zlatan-shirt (Zweden?) met zijn bal onder de arm naar buiten om
een tegenstander te zoeken. Dat kan ook de strak witte muur zijn waar mijn
nieuwe klimroos zoveel moeite doet om hogerop te komen. Boven zijn bed
hangt natuurlijk een poster van FC Twente en hij kent alle spelers bij naam.
Zijn favoriete game is een voetbalspel waarin hij levensechte virtuele voetballers
levensechte virtuele slidings laat maken. Ja natuurlijk: elke zaterdag
kun je me vinden langs de lijn. Met heimelijk in mijn zakken gebalde vuisten,
in mijn schoenen gekromde tenen en samengeknepen lippen. Weer of geen
weer, ik ben één van de vaders langs het veld. En we zijn er altijd; elke zaterdag
weer. Met een plastic bekertje dampende kantinekoffie in de hand onder
de paraplu. Geen grotere fans van het elftal F4 dan wij, de vaders langs de
lijn, die precies weten waar het aan schort als een tegendoelpunt valt. Tegen
mijn eigen verwachting in heb ik het uitstekend naar mijn zin langs de lijn.
Het seizoen is inmiddels afgelopen. Ik heb begrepen dat het traditioneel tijdig
eindigt om het getergde veld de kans te geven op herstel. De vaders
bedachten dat een barbecue wel leuk zou zijn bij wijze van seizoensafsluiting
voor de boys en hun supporters. Een moeder werd bereid gevonden om de
organisatie ter hand te nemen en alle logistieke voorbereidingen te treffen.
Afgelopen vrijdag was het zover. Vijf barbecues werden door elf vaders voorzien
van rokerig vuur terwijl de moeders een keur aan handgemaakte salades
uitstalden. Ik zal u de details van de bijeenkomst
besparen, maar het was een aardig feestje. Een feestje
dat begon met een 7-6 winst voor de F4-boys in een
wedstrijdje tegen de vaders. Nu stonden de moeders
langs de lijn.
Een aardig en spontaan feestje. Gewoon leuk. Maar zo
gewoon was het niet. Het is kennelijk niet gebruikelijk
dat ouders zoiets doen. Sterker, de trainer had zo’n initiatief
in zijn lange loopbaan nog niet meegemaakt.
Het is niet gebruikelijk dat alle kinderen van een elftal
er elke zaterdag zijn. Uit en thuis. En dat hun ouders
langs de lijn staan. Weer of geen weer. Gek eigenlijk.
Nitie
Nitie Mardjan is medewerker bij AGZ.
grote amusementsprogramma’s en als je al zo lang in het vak zit, dan zoek je
het breder. Bovendien heb ik het overdragen van kennis altijd al leuk gevonden.”
In haar lessen probeert ze zo dicht mogelijk bij de praktijk te blijven
door de studenten formats uit de praktijk voor te leggen en actuele onderwerpen
te behandelen. Ze wil de studenten leren anders naar programma’s
te kijken, niet denken in termen van wat zíj leuk vinden om naar te kijken,
maar wat de doelgroep daarvan vindt. “Studenten moeten leren hun eigen
creativiteit te ontplooien en zich te ontwikkelen als professionals.” Dat kan
volgens Tinka Gijsen niet zonder een flinke dosis enthousiasme. “Het gaat er
mij om de passie los
te maken bij de studenten.
Ze moeten
Foto: Toma Tuor
denken: jeetje, wat
een waanzinnig
leuk vak heb ik!”
(DM)
Column
juni 2009
37