Maatschappelijk verantwoord Saxion - Sax.nu

Nieuws, opinie, fun
Poll Sax.nu
Zonkriebels
Foto: Toma Tudor
De rente over de studieschuld ligt voor vijf jaar vast. Hierdoor
moet de ene lichting ex-studenten veel meer terugbetalen dan de
andere.
Tja, soms zit het mee, soms zit het tegen... (45) 31%
Belachelijk, dat moet voor iedereen gelijk zijn. (53) 36%
Het maakt mij niet uit, ik heb geen lening. (49) 33%
Belicht:
netwerksites
Saxionners reageren op nieuws dat betrekking
heeft op henzelf of hun kennisgebied.
Dat je door internet niet langer anoniem kunt zijn, is
wel een keer bekend. Maar vooral door de opkomst
van netwerksites als Hyves en Twitter, neemt die
tendens steeds grotere vormen aan. Zo doorzoekt
Google sinds kort ook Hyves-profielen. Robin Effing,
Saxion-docent webtechnologie en media-ethiek,
geeft aan dat weinig mensen bewust zijn van de
gevolgen.
“Het belangrijkste gevaar van de opkomst van netwerksites, is de onbekendheid
onder gebruikers. Je weet vaak niet waar je ‘ja’ op zegt. Je denkt dat je
vrij beslist om een profiel aan te maken, maar vervolgens krijg je te maken
met groepsdruk (zoals online pesten), maatschappelijke druk (als je geen
online identiteit hebt, tel je niet meer mee) en de technologische mogelijkheden.
Bij dat laatste zijn mensen onvoldoende bewust van het publieke
karakter van internettechnologie. Hoe afgesloten ook, je informatie op internet
komt toch wel bij derden terecht. Wist je bijvoorbeeld dat elke letter die
je bij Google intikt, wordt
bewaard en wordt gekoppeld
aan je identiteit?
Toch vind ik de opkomst
van digitale sociale netwerken
niet slecht. Het
hangt gewoon af van
gebruik en bewustzijn.
Want in principe heeft de
gebruiker net zo veel
rechten en inbreng als
bedrijven die met persoonsgegevens
aan de haal
gaan. Ik denk dan ook dat
er meer sites komen, zoals
Twitter, waar gebruikers
zelf de regels gaan bepalen.”
(TdH)
juni 2009
Elk jaar, wanneer de helft van onze familie door een neus vol pollen de
wereld door een waas van tranen ziet, barst de jeuk, die begint tussen de
tenen, los. De zon schijnt, de wereld is te tam en het is tijd voor dé grote
bijeenkomst.
Zo werd ook mijn neefje enkele jaren geleden ingewijd in de traditie en
ontstond na de gezellige avond in een petit Frans dorpje alsnog – na zes
vredige flessen wijn – een sproeiend bloedblad. Stevig vastgehouden
door zijn geliefde familie ramde zijn vader – zich waarschijnlijk niet
bewust van de hardheid van en de gevolgen door de glazen fles – de
zojuist geopende lokale Franse wijn in de strot van zijn zoon. Luid
lachend om de verbijsterde uitdrukking op het gezicht van de ingewijde
en zich er niet van bewust dat hij zojuist een tand uitgeramd had.
Dit jaar bleek mijn vader de eerste te zijn met de onbeheersbare jeuk. En
omdat elk jaar overtroffen moet worden, werd een grootse aanpak georganiseerd:
dit jaar geen ordinaire barbecue (wat ook moeilijk kon worden
omdat we die vorig jaar ter afronding van de avond hadden omgetoverd
tot vuurbal, totdat de stalen poot eraan bezweek en de naastgelegen
boom geen levend blaadje meer leek te hebben). Nee, dit jaar werd het
een haute cuisine gourmet. Kippenlevertjes, eend, schattige kleine
kreeftjes en vers gevangen vis.
Te laat komen we binnen – veroorzaakt door het maken van mijn bijdrage:
een litertje knoflooksaus – en treffen daar een vrolijke boel en vier lege
flessen champagne met daarnaast mijn rood aangelopen vader en zijn
broers. Licht gegeneerd haal ik mijn schouders op naar mijn vriend, die
ondertussen wel wat gewend is, maar toch geschokt kijkt, en beweeg me
snel maar onopvallend naar het laatste volle champagneglas op de tafel.
In onze familieverhalen bestaat één rode draad: geen fuif is compleet
zonder centraal slachtoffer (en de onofficiële: drank, veel drank). Nu zijn
we natuurlijk geen haatdragende mensen, integendeel zelfs. We stemmen
geen Geert Wilders – de duivel himself – en zijn geen vegetariër (anders
zou er een dierenoverschot ontstaan, wat weer slecht is voor het natuurlijk
evenwicht). Maar soms zijn
we gewoon té enthousiast.
En zo ook vanavond. Mijn nichtje,
een meisje met het onschuldigste
koppie dat ik ken, wierp haar
oom ineens een ijsblokje achter
het shirt. De rest laat zich raden.
Na de ijsblokjesoorlog volgde de
waterglazenoorlog (met daartussen
de luid sissende en rookkolommen
opwerpende gourmetstellen),
waarna iedereen zich alsnog
op het laatst bespaarde familielid
wierp voor de ijswatertest:
oma. Goddank is alles vastgelegd
door mijn wild rondspringende
één-voortandige neef en fototoestel.
Hebben we ook nog iets om
van te genieten als we weer nuchter
zijn.
Étienne
Étienne Wilderink studeert Concept Design op Saxion.
7
Column