Vrijuit - editie november 2010 - Aclvb

14
Non-profit
uit de sector
GESLAAGDE FIETSACTIE IN GENT
Op donderdag 28 oktober was er in Gent een fietsactie aangekondigd
door het gemeenschappelijk vakbondsfront. De
vakbonden wilden deze dag aangrijpen om de politieke partijen
wakker te schudden voor de onderhandelingen van de
vijfjaarlijkse non-profitakkoorden. De Liberale Vakbond was
ook van de partij met een enthousiaste delegatie vanuit alle
afdelingen in Oost-Vlaanderen.
We startten op het Sint-Pietersplein, waar het verzamelen geblazen was om 10
u. Tegen 10.30 u. was iedereen paraat om te vertrekken. Van het Sint-Pietersplein
ging het langs het Sint-Pietersstation en vandaar naar de Koning Albertlaan,
waar zich niet alleen onze administratieve zetel bevindt, maar ook de lokale
afdeling van de CD&V. Een volksvertegenwoordiger kwam ons te woord staan.
Wij hebben hem herinnerd aan het indienen van de eisenbundel, op 2 februari
2010, reeds 9 maanden geleden. Op die tijd kan een zwangerschap beëindigd
worden, dus kunnen we wel degelijk stellen dat de sector hoogzwanger is van een
nieuw akkoord. Dagelijks ondervinden de verpleegsters te hoge werkdruk, of moeten
verzorgenden ondanks lichamelijke letsels op latere leeftijd blijven verder
werken. Op de lange termijn dreigen grote tekorten in de sector van de rust- en
verzorgingstehuizen. Enzoverder. De overheid laat echter na om in gang te schieten,
want de vakbonden hadden op het moment van de actie nog geen uitnodiging
gekregen om de onderhandelingen
te beginnen. Integendeel,
halfweg oktober kwam Minister van
Cultuur Joke Schauvliege (CD&V)
met het bericht dat er een kwart
van de inkomsten van de volkshogescholen
(Vorming Plus) zal afgenomen
worden ! Op federaal niveau
werd ondertussen een akkoord van
korte duur met beperkte engagementen
afgesloten. Een kruimel
voor de werknemers !
Voor de vakbonden is het dus hoogtijd dat er een nieuw
akkoord komt. Deze hoogdringendheid werd nog benadrukt
door het overhandigen van een tijdbom aan de
politicus.
Vervolgens gingen we nog langs bij N-VA en Sp.A, waar
dezelfde boodschap werd gebracht. We kregen enkel te
horen dat er weinig geld was en dat de onderhandelingen
halfweg november zouden aangevat worden.
Weinig goed nieuws dus. Desondanks kunnen we
tevreden terugkijken op een geslaagde actie. Wat
acties betreft, geldt niet alleen “hoe meer zielen, hoe
meer vreugde”, maar ook “hoe meer zielen, hoe meer
kans op resultaten”. Bedankt dus aan de aanwezige
sympathisanten en militanten.
Op 19 november heeft ondertussen ook een nationale
actie plaatsgevonden in Brussel, om nogmaals onze
eisen te benadrukken. Daarvan zult u een verlag kunnen
lezen in Vrijuit van december.
Johan VANDYCKE
GOEDE VRACHTWAGENCHAUFFEURS GEZOCHT ?
VRIJUIT/NOVEMBER 2010
Groot was de verbazing wel (en tevens niet) tijdens
het lezen van de Knelpuntberoepenkrant
van 29 september. Daarin staat een interview
met een transporteur uit het Antwerpse die duidelijk
stelt dat er steeds meer vacatures zijn
binnen de transportsector en dat die maar zeer
moeilijk kunnen worden ingevuld door
bekwaam personeel. Het is steeds moeilijker
om personeel te vinden dat de nodige vergunningen
heeft, daar het behalen ervan veel geld
en tijd kost, maar de voorwaarden steeds uitgebreider
worden. De problemen situeren zich
echter niet alleen op het vlak van het vinden
van het juiste personeel, maar ook omtrent het
houden van deze mensen.
De man heeft in wezen nog gelijk ook, want het
vinden van dit bekwaam personeel is een verhaal
op zich, maar het houden van bekwame
mensen is net iets anders. Goede werkomstandigheden
en een leuke werksfeer, evenals een
blijk van appreciatie, kunnen zeer sterk bijdragen
tot het houden van het bekwame personeel.
Spijtig genoeg moeten we nog veel te vaak
vaststellen dat er grote fouten gebeuren en blijven
gebeuren binnen deze boeiende sector. Ik
geef enkele voorbeelden : tekorten van lonen,
niet respecteren van rij- en rusttijden door
extreme druk van de werkgever, constante controles
door de werkgevers en aanhoudende misverstanden
tussen dispatch systemen en chauffeur,
maar evengoed grote mobiliteitsproblemen
en verkeersagressie tegen rijdend personeel.
Werken in de transportsector vergt dan ook
moedige en gemotiveerde mensen die zich
steeds ten volle willen inzetten en steeds gefocust
dienen te blijven, maar vaak weinig of
geen appreciatie hiervoor krijgen.
Een ander item dat steeds terugkomt en bij
vele Belgische chauffeurs voor zeer veel wrevel
zorgt, is het fenomeen van de “buitenlandse”
chauffeurs in Belgische vrachtwagens.
Iedereen ziet wel de Poolse, Roemeense,
Bulgaarse, enz. nummerplaten op de weg op
een in wezen Belgische vrachtwagen. Malafide
constructies (de postbus in het buitenland),
opgezet door werkgevers om tegen zo weinig
mogelijk kosten te kunnen transporteren, zijn
een ware pest voor de sector.
Let wel, dit artikel is allesbehalve een discriminerend
betoog tegen de “buitenlandse” chauffeurs,
want zij zijn zeer zeker ook het slachtoffer.
Rijden tegen dumpingprijzen, geen enkele
sociale zekerheid, onvoldoende voorzieningen
voor hygiëne en erbarmelijke loonsvoorwaarden
zijn dagelijkse kost. Gelukkig zijn onze afgevaardigden
er, die proberen hen op te vangen.
We moeten anderzijds niet blind zijn voor de
wrevel die er al ontstaan is door bovenstaand
systeem bij de anciens in de sector, want ook
zij zien hun job in gevaar komen. Het verwijt
“jullie zijn te duur” mogen ze dan ook zeer
vaak horen.
Spijtig genoeg is dit allesbehalve een makkelijk
verhaal, laat staan een makkelijke discussie,
vermits er hier veel belangen spelen en er
meerdere Europese richtlijnen en wetgeving
rond bestaan.
Toch mogen we deze discussie niet uit de weg
gaan en is het zoeken naar aanvaardbare
oplossingen een permanente opdracht van ons
als vakbond.
Olivier COENEN