28e jaargang No. 108 April 2001 - Historische Vereniging ...

alle anderen hebben de bevrijding in het huis van mijn ouders gehaald!
Tussendoor hadden wij meerdere keren huiszoekingen. Soms kwam
de "foute" burgemeester mee, maar ze troffen niemand. Dankzij
goede politieagenten in Heemstede waren wij vooraf gewaarschuwd.
Wij brachten de onderduikers dan naar een veilig adres voor een
nacht.
Eenmaal liep het bijna fout door een te late waarschuwing.We hadden
geen adres meer voor Adriaan. Gelukkig had hij rood haar en blauwe
ogen en ik zei tegen de Duitsers dat hij geen jood was. Hij was een
tennisvriend van mij, maar kon vanwege de spertijd niet meer naar
huis. Ze namen hem niet mee, wel zijn persoonsbewijs. "Kom dit
morgen maar terughalen" voegden ze mij toe. Weer hadden we geluk.
Er was 's nachts weer een goede agent geweest en toen ik de volgende
morgen het Raadhuis betrad, werd ik door de Nederlandse agent
opgewacht. Hij nam me mee naar de zolder van het Raadhuis en via
een dakkapel en de goot, kwam ik in het "goede" deel van het
Raadhuis. Ze vertelden mij, dat ze mijn fiets al verplaatst hadden naar
de achterkant en dat ik weg moest wezen.
Van dit alles was ik echt geschrokken en moe van het niet slapen, zei
ik bij thuiskomst dat het nu welletjes was. Echter... na een kort poosje
werd er bij ons gebeld. Ik keek door de erker naar buiten en zag een
rare man staan: een met een flambard op en cape om. Merkwaardig!
Moeder zei:"Laat hem binnen". Ik kende hem zo niet. Hij stapte naar
binnen, sloot de deur, deed zijn hoed af en vroeg: "Herken je me nu"
Het was de goede agent en hij zei verder, dat de joodse jongen en ik
direct wegmoesten. Met veel angst zijn we samen naar Amsterdam
gegaan. (Adriaan zonder persoonsbewijs.) Ik heb hem naar een adres
gebracht en ben zelf ook gaan duiken voor een poosje.
De hongerwinter die aanbrak zijn we erg moeilijk doorgekomen. Te
weinig bonkaarten voor veel mensen. Helaas is mijn moeder veertien
dagen voor de bevrijding ziek geworden, ze kreeg tuberculose.
Maar aan alle ellende kwam een einde.
Tot op heden weet ik nog steeds niet wie onze verraders zijn geweest.
Onze contacten met de straatbewoners waren prima. Tegenover woonde
toen de familie Deelder. Op een nacht werd ik wakker en merkte,
dat ze een zoon van deze familie uit huis haalden. Weer een familie
met veel leed. Het was allemaal niet te begrijpen. 1
Op 4 mei 's avonds was er feest op de Rembrandtlaan. Daarna
kwamen er vele veranderingen. Al onze "bewoners" vertrokken naar
elders. Jetteke vertrok als laatste naar Groningen.
105