Magazine Chronisch Ziek - Week van de chronisch zieken

WCZ 2008 7 laatstemet Guus:Opmaak 1 07-08-2008 09:52 Pagina 21
Pen als lotgenoot
Schrijven als medicijn
Het Fonds PGO organiseert
iedere twee jaar de schrijfwedstrijd
‘De pen als lotgenoot’,
waarvoor mensen
verhalen kunnen insturen
over hun ervaringen met
een chronische ziekte.
‘Dat is voor mij bedoeld!’ dacht
Lonette Wiemans (55) toen ze de
oproep las. ‘De pen was inderdaad
mijn lotgenoot! Schrijven was, vooral
toen ik ziek werd, een manier om
afstand te nemen van gevoelens
waarmee je geen steek opschiet.
Onmacht, boosheid. Door ze goed te
formuleren en in een kader te plaatsen,
worden ze hanteerbaar. Als er ’s
nachts negatieve gevoelens door mijn
hoofd spookten, schreef ik ze op en
kon ik weer slapen. Ik had her en der
al brokjes tekst liggen, op achterkanten
van enveloppen, papiertjes en in
de computer. Ik heb ze verzameld,
ben er goed voor gaan zitten en heb
er één geheel van gemaakt. Met mijn
verhaal wilde ik ook aandacht vragen
voor het feit dat niet alleen oude
mannen hartaandoeningen krijgen,
maar ook jongeren en vrouwen.’
‘Alles komt terecht’, zoals het verhaal
heet, is geen tranentrekker, integendeel.
De jury prees stijl en inhoud
maar noemde het ‘wat te rationeel’.
Je kunt ook zeggen dat het verfrissend
nuchter is. Neem het einde: ‘Je
verzetten tegen angst is een zinloze
strijd. Je hebt die ziekte nu eenmaal
gekregen en dat is dat. Het enige wat
je kunt doen is ermee omgaan op de
manier die voor jou het beste is. Huil
als je dat wilt, lach als je daar zin in
hebt, lees als dat troost biedt, schrijf
als dat helpt.’
Lonette Wiemans beschrijft hoe ze
in de sauna onwel werd, de diagnose
van een lekkende hartklep kreeg, en
tenslotte een operatie. Maar meer
dan over de ziekte gaat het verhaal
over de reacties van de omgeving.
De toon is ironisch, maar niet van
scherpte gespeend. Vrienden en
kennissen zwijgen de ziekte dood,
of geven opdringerig advies.
Medische beroepsbeoefenaars manen
de patiënt ‘de arm op te tillen’ en
‘de bovenkleding uit te doen’, alsof
ze het woordje ‘uw’ niet kennen.
Het verhaal stopt vóór de operatie,
de lezer in spanning achterlatend.
Maar het is goed afgelopen.
‘Het idee dat je na de operatie als
nieuw bent, moest ik opgeven. Ik
blijf hartpatiënt, maar ik ben er
goed doorheengekomen. Ik hoef geen
anti-stollingsmiddelen te slikken,
alleen bètablokkers tegen hartritmestoornissen
en een bloedverdunner.
Het was een flinke dreun toen ik
tijdens mijn reïntegratie mijn uitgeversbaan
kwijtraakte. Maar het biedt
ook nieuwe perspectieven. Ik heb
altijd met plezier gewerkt, als vertaler,
redacteur, uitgever en coach,
bij diverse bedrijven. Nu ik een eigen
bedrijf opstart, kan ik mijn tijd zelf
indelen. En als ik een tijdje geen
opdrachten heb, werk ik mijn dagdromen
uit tot businessplannen.
Want ik wil natuurlijk wel weer aan
de bak.’
De prijswinnende verhalen worden
gebundeld in een boek. Informatie:
www.penalslotgenoot.nl
De patiëntenvereniging Hartezorg
organiseert lotgenotencontact, patiëntbegeleiding
en belangenbehartiging;
www.hartezorg.nl
Chronisch Ziek 2008 21