Download "Rapport: Raadsman bij politieverhoor" - Rijksoverheid.nl

De context van het experiment | 51
2.2.2 De normering van de handelwijze van de politie en de rol van de raadsman
daarbij
Artikel 29 Sv is niet alleen een kernbepaling ten aanzien van de positie van de
verdachte, het omvat eveneens – spiegelbeeldig aan de verklaringsvrijheid van de
verdachte – een belangrijke instructienorm voor de verhorende autoriteiten: de
verhorende ambtenaar onthoudt zich van alles wat de strekking heeft een verklaring te
verkrijgen, waarvan niet gezegd kan worden dat zij in vrijheid is afgelegd. Dit is het
zogenaamde pressieverbod. De achtergrond van het pressieverbod ligt in de eerste plaats
in het bevorderen van de betrouwbaarheid van de verklaring van de verdachte. In de
tweede plaats dienen de autoriteiten zich behoorlijk te gedragen jegens de verdachte. 59
Het pressieverbod betreft een open norm. Welke handelingen moeten worden
beschouwd als ongeoorloofde pressie is niet in de wet vastgelegd en wordt in elk
specifiek geval door de rechter bepaald binnen het kader van artikel 359a Sv en de
vraag naar de (on)rechtmatigheid van het verhoor. Daarbij kan er vanuit worden gegaan
dat geweld, bedreiging, beloften, giften en gunsten, misleiding, misbruik van de
verhoorsituatie of gezag, en sterke zedelijke druk in beginsel niet door de beugel
kunnen. De enige duidelijke grens echter die, mede op grond van internationale
verdragen, getrokken kan worden is die van het verbod op fysiek geweld. Voor al die
andere in beginsel ontoelaatbare categorieën technieken geldt dat er een groot grijs
gebied bestaat tussen toelaatbaar en ontoelaatbaar. Wat nog net wel, en wat net niet
meer toelaatbaar is, wordt bepaald door een combinatie van vele factoren – denk daarbij
aan duur verhoor, type en geestelijke gesteldheid verdachte, ernst van de feiten,
proceshouding verdachte, woordkeus rechercheurs 60 – en is daarmee sterk afhankelijk
van de omstandigheden van het concrete geval. Dat betekent dat op basis van de
rechtspraak geen eenduidig antwoord kan worden gegeven op de vraag wat nu moet
worden verstaan onder ongeoorloofde pressie. Wel weten we op basis van de
rechtspraak dat de zogenaamde Zaanse verhoormethode waarbij de verdachte langdurig,
afwisselend ‘hard’ en ‘zacht’ werd gehoord, en werd geconfronteerd met foto’s van
zowel het slachtoffer als zijn eigen familie, onrechtmatig moet worden geacht. 61
Voorts valt op dat misleiding een terugkerend thema is. De misleiding bestaat
daarin dat op enige wijze de waarheid geweld aan wordt gedaan door de verhoorders.
58 Staatscourant 16 maart 2010, nummer 4003.
59 Stevens 2005, p. 66.
60 Vergelijk ook Rechtbank Amsterdam 17 maart 2005, LJN AT0873.
61 De vraag welke gevolgen daaraan moeten worden verbonden is een tweede. Zie HR 13 mei 1997, NJ
1998, 152 en EHRM 14 maart 2000, apl. vo. 39195/98 (Jager tegen Nederland), waarin de Zaanse
verhoormethode geen schending van art. 3 EVRM opleverde. Vgl. voorts EHRM 5 november 2002, appl.
no. 48539/99 (Allan v UK), r.o. 43.