Geriatrie verpleegkunde - V&VN Geriatrie

In naam der Wet!
door: Mieke Bil
Vandaag sta ik op kamer 9. Op kamer 9 liggen drie heren. Als ik de kamer binnen treed, kijken ze
nieuwsgierig op van hun ontbijt op bed. “Goedemorgen, heren”, klinkt mijn groet. “Goedemorgen,
dame”, klinkt het in koor. Even geen zuster maar dame, wie hoort dat nou niet graag op de vroege
morgen.
Eén voor één begroet ik de heren persoonlijk. Meneer B., bed 1, jachtbouwer geweest van beroep,
bezat nooit zelf een schip, opgenomen vanwege algehele achteruitgang. Hij geeft mij een ferme
hand. Ik voel het werk dat verzet is in zijn werkzame leven en concludeer uit de kracht dat hij aan de
betere hand moet zijn. “Aangenaam”.
Meneer A., bed 2, gepensioneerd politieagent, altijd werkzaam geweest in de regio, opgenomen
vanwege complicaties ten gevolge van Morbus Parkinson. Tijdens de kennismaking kijkt hij mij
indringend aan en begroet mij beleefd.
Meneer V. , bed 3, timmerman in ruste, versleten door gebrek aan Arbo-wet tijdens zijn carrière.
Onderzoekend kijkt hij mij aan en verontschuldigt zich voor het niet opstaan.
Allemaal hebben zij een andere voorgeschiedenis om nu een gezamenlijk probleem te delen. Dit
probleem begon sluipend en werd door de omgeving lang niet opgemerkt totdat er dingen mis
gingen. De post werd niet meer geopend, afspraken werden vergeten, maaltijden werden
overgeslagen, de neerwaartse spiraal van cognitief verval trok hen mee omlaag. Het besef van dit
proces kwam niet van henzelf maar van de omgeving en zo kwam het dat zij allen belandden op
kamer 9.
Ik heb het druk die ochtend met “mijn mannen”. Allen behoeven ze veel zorg en begeleiding bij de
ADL en die krijgen ze. Meneer A. ondergaat de hulp stilzwijgend maar de andere heren lijken
verheugd over zoveel aandacht en zorg. Tussen hen bemerk ik een vorm van rivaliteit waarbij ze hun
best doen om te strijden om mijn aandacht. Het feit dat zij zo afhankelijk zijn, lijkt hen niet te storen.
Al hun charmes worden dan ook in de strijd gegooid en zo ontstaat een zomerkampachtige sfeer. Ik
laat het maar gaan maar bewaak tegelijkertijd de grenzen terwijl ik glimlach om deze mannen, die
nog altijd jongens zijn gebleven.
Na de nodige zorg breng ik de heren naar de huiskamer en wens hen een prettige koffie. Koffietijd
voor hen betekent koffietijd voor mij. Even ontspannen met collega‟s en de ochtend doornemen.
De rest van die ochtend vult zich vanzelf met werkzaamheden. Om twaalf uur is het tijd voor het
middageten. Er wordt warm gegeten in een heuse eetkamer. Aardappels, vlees en groente blijft
favoriet. Terwijl mijn collega‟s en ik de bladen met eten uitdelen, voel ik de priemende ogen van
meneer A. Ik breng hem zijn eten en wil hem een smakelijke maaltijd toe wensen. Net voordat ik dat
kan doen, spreek hij tot mij: “Jij komt mij bekend voor en dat is meestal geen goed teken want ik ben
politieman”.
Mieke Bil, 31-05-2009.
Nieuwsbrief V&VN Geriatrie verpleegkunde (voorheen VVVG)-
Juni 2009 - pag. 11