Toekomstige behoefte verpleegkundig specialisten bij somatische ...

Continuïteits- en capaciteitsproblemen bij artsen blijken een kritische blik op de historisch
gegroeide, maar niet noodzakelijkerwijs meest effectieve, taakverdeling te bevorderen.
Mogelijkheden voor taakherschikking worden dan gemakkelijker onderzocht.
Anderzijds zal juist een overschot van basisartsen na 2010 een danige concurrentie voor
zowel verpleegkundig specialisten als physician assistants kunnen betekenen.
Op basis van de beperkt beschikbare gegevens is een kwantitatief overzicht opgesteld
van de huidige geschatte aantallen en verhoudingen in de vier deelgebieden tussen de zorgvraag
(aantal gevallen per cluster van patiënten- of doelgroepen) en het zorgaanbod
(geschatte aantal huidige nurse practitioners, verpleegkundigen en artsen) (tabel 7, par.
7.4). Dit overzicht vormt het startpunt voor de behoefteramingen van verpleegkundig
specialisten per deelgebied in de toekomst (hoofdstuk 8).
Overwegingen bij de inzet van verpleegkundig specialisten
Per deelgebied wordt voor een aantal patiënten- of doelgroepen een schets gegeven van
de overwegingen die in de expertgroepen zijn gemaakt om voorzichtig iets te zeggen
over de toekomstige behoefte aan verpleegkundig specialisten.
Gegeven de trends en ontwikkelingen in de inhoud van de vraag en de organisatie
van het aanbod zal in de preventieve zorg, binnen en tussen de ogz en de eerste lijn, de
komende jaren veel gaan veranderen. De potentiële rollen van verpleegkundig specialisten
zijn in dit dynamische veld nog geenszins uitgekristalliseerd. Het proces van
visieontwikkeling op de rol en positie van de verschillende professionals in de ogz
biedt zeker kansen om de ‘unique selling points’ van verpleegkundig specialisten in
relatie tot die van andere beroepsgroepen voor het voetlicht te brengen en optimaal te
benutten.
In de acute zorg is grote behoefte aan een goed georganiseerde 7x24 uur bereikbare,
beschikbare en toegankelijke spoedzorg. Het besef groeit dat in de acute zorgketen veel
meer samenwerking nodig is om – binnen de gestelde termijn – de juiste hulpverlener
op het juiste moment op de juiste plaats in te kunnen zetten: huisartsenzorg, ambulancezorg,
afdelingen spoedeisende hulp en traumatologie in ziekenhuizen.
Omdat het aantal dringende laagcomplexe vragen naar spoedzorg ongeveer het tienvoudige
is van de echt levensbedreigende zorgvragen, kunnen veel spoedzorgpatiënten
zelfstandig door verpleegkundig specialisten acute zorg in een huisartsenpraktijk, een
huisartsenpost of op een afdeling seh in een ziekenhuis worden behandeld (low care,
kleine traumatologie).
Wanneer in de reguliere huisartsenzorg generalistische verpleegkundig specialisten
zelfstandig geprotocolleerde klachten afhandelen kan de druk op huisartsenposten en
afdelingen seh aanzienlijk worden verlaagd.
Behalve overwegingen van het voorzien in de toenemende vraag naar verpleegkundig
specialistische zorg, substitutie met artsen en kwaliteitsverbetering, gelden in de intensieve
en chronische zorg – waar tot nu toe de meeste ervaringen met nurse practitioners
zijn opgedaan – nog andere overwegingen voor de inzet van verpleegkundig specialisten.
Op micro- en mesoniveau is een aantal voorbeelden van de inzet van verpleegkundig
specialisten bij verschillende patiëntengroepen in de intensieve en chronische zorg
uitgewerkt (par. 8.4 en 8.5). Hierbij is vooral gekeken naar de ratio verpleegkundig specialisten
– verpleegkundigen vvo en naar de specifieke overwegingen in een bepaalde
context om die ratio te verhogen.
12