Untitled

BRIEF XXIII. ÜIT NICOLOSI. 147voor eenige weinige Seconden, in den Crater keek:maar ach! hoe groot was mijne verbaastheid, toenik, in plaats van zulk een ondiepe kom, als dievan den Fejuvius, een vreeslijken afgrond zag, vanniet minder dan twee mijlen omtreks, vol met ruigeïotfen, en dieper, dan het oog kon reiken!Vv'elk een verfchrikkelijke vertooning zou dezelveopleveren, ware het mogelijk, om 'er in een luchtbolover te zijlen, wanneer hij boordenvol was enoverkookte van vloeijend vuur! Hem in dien Baatte befchouwen, kan ik mogelijk achten, maar omdien zodanig te befchrijven, zoude men de bekwaamhedenvan eenen SHAKESPEAR noodighebben : en waar zou men zulk eenen vinden ? Gijerrinnert u, dat deeze Crater het graf was vanEMPEDOCLES, die ongelukkig vergat dat hij zijneijzeren fchoenzoolcn achter wege liet, eer hijondernam de waereld te bedriegen, met haar zijneonfterflijkheid te doen geloven, door zich in deezenafgrond te werpen. Terwijl ik op den kantdaar van ftond, was POCOCK omtrent 100 roedenbeneden mij. Hem niet hoovende antwoorden toenik hem riep, keerde ik naar hem te rug, en vondthem, niet weinig verlegen over zijnen toeftnnd,als zijnde verkleumd van koude. Ik flopte hemaanftonds in mijn jas, nam hem onder mijn aïm ,en hem met moeite tegenhoudende, dat hij nietvan de Bijle en bevrozen kanten vau den berg afgleed,ftegen wij af naar een hollen plek, waarwij minder van het onweder te 'lijden hadden.K aHier