Untitled

BRIEF XXXVII. UIT KONSTANTINOPEL. 55dekt te houden , draagen zij twee witte zakdoeken ,waar van de een om hunne hoofden van de kin totaan de oogen gebonden is, en de andere om hetvoorhoofd. Wanneer zij een Frank voorbijgaan,bijten zij hem dikwijls het woord Ghiaur toe.Daar men mij hier voor gcwaarfchuuwd hadde,droeg ik zorg, om ze niet aantezien. Des anderendaags echter een arm fchepzel, dat de pest had,tot aan de deuren van het hospitaal gevolgd zijnde,ging ik op een van de kerkhoven wandelen ,waar van 'er hier zo veelen zijn , dat de ommeftreekender Bad met graflieden bedekt zijn. Terwijlik hier mij zeiven ftond te verlustigen in hetonvergelijkelijk gezicht, kwamen mij twee Turk»fche vrouwen op zij, die, naa dat zij mij een poosbegluurd hadden , mijn hoed afbgtten en dien bekeken.Een van haar was jong, en kwam mijvoor aan haare oogen, eene fchoonheid te wezen.Zij begonnen tegen mij te praaten, maar ik gafhaar door tekens te kennen, dat ik haar taal nietverftond; en verlegen zijnde over mijnen toefland,uit hoofde van de jaloezij der Turken, maakte ikvoor haar eene buiging en liep fchielijk henen. Gijzult ligt begrijpen, dat de gemoederen van eenezoo onverlichte, zoo bijgelovige en zoo bevooroordeelde,natie, als deTurkfche, onder alle die flordigeeigenfehappen gebukt gaat, welken de menfchelijkenatuur verlaagen , bijzonderlijk hoogmoed,verachting omtrent vreemdelingen, onderdrukkingen gierigheid: over welke laatfte ik mij nogthansmeer verwonderde, dan over de anderen; vermitsD 4ik