Onderzoek-naar-stigmatisering-en-zelfbeeld1

Luctor et Emergo Stigmatisering en zelfbeeld
ervaringsdeskundigen voor dergelijke jongeren, ertoe kunnen bijdragen dat zij gemakkelijker
over hun problemen kunnen gaan praten. Onder gelijkgestemden zouden de jongeren hun
ervaringen kunnen delen, wetend niet alleen te zijn met hun problemen. Uit de verhalen en
begeleiding van de ervaringsdeskundige leiding zouden de jongeren hoop kunnen putten en zich
kunnen empoweren.
7. Een aantal respondenten vindt baat bij spiritueel getinte activiteiten (op het gebied van
zingeving). Hoewel door respondenten op dit gebied voor ZOG MH geen behoeften zijn geuit,
zou het interessant kunnen zijn de mogelijkheden op dit gebied te onderzoeken. Een
gezamenlijke activiteit, bijvoorbeeld yoga of meditatie, zou een vorm kunnen zijn voor onderling
contact en tegelijkertijd een middel om een gevoel van welzijn en energie te bestendigen.
Aanbevelingen voor een eventueel vervolgonderzoek
Respondenten hebben aangegeven dat op de korte termijn voor hen inzichtelijk is wat de effecten
zijn van de gastlessen en vormen van voorlichtingen op stigmatisering. Door toegenomen begrip van
de toehoorders, zoals aan Voortgezet Onderwijs leerlingen en studenten Social Work, ontstaat meer
begrip, waardoor stigmatisering kan afnemen. Deze voorlichting wordt ook aan medewerkers van
maatschappelijke organisaties en gemeenten gegeven. In hoeverre bij deze doelgroepen sprake is
van toegenomen begrip is in dit onderzoek niet duidelijk geworden. Echter, voor de lange termijn zijn
effecten op stigma vermindering op alle doelgroepen niet duidelijk, zo geven respondenten aan en
wat ook bevestigd wordt door de literatuur. Verder en meer diepgaand onderzoek hiernaar zou
wenselijk zijn, ook onderzoek in groter (landelijk) verband, want er is voor zover is kunnen nagegaan
niet veel onderzoek gedaan op dit gebied. Het belang van organisaties zoals ZOG MH zou hiermee
nog meer onderstreept kunnen worden.
5.3 Discussie
In het kader van openheid over de diagnose gaven een aantal respondenten aan meer openheid van
zaken te geven naar de ‘buitenwereld’ over wat hen is overkomen en wat er met hen aan de hand is.
Er wordt wel rekening gehouden met ‘wie je wat vertelt’, en het blijkt niet altijd even makkelijk om
open te zijn over de diagnose, mede door onbegrip vanuit de omgeving. Een respondent benoemt
het zo:
”Elke keer moet je jezelf afvragen, wat levert het je op en wat gebeurt er als je het niet vertelt. Dat is
iedere keer de vraag, vooral op je werk maar ook wel met vriendinnen. Net als hierheen gaan (ZOG
MH) en dat zeggen, ik bedoel als ik naar de kapper ga dan zeg ik dat gewoon, ik ga naar de kapper,
maar als ik naar de psychiater ga dan zeg ik niet; nou doei ik ga naar de psychiater!. Dat zeg je niet.”
Mensen houden dus rekening met wat ze aan wie vertellen en denken twee keer na voordat ze iets
vertellen. Zo geven respondenten aan dat ze bij een sollicitatiegesprek niet ingaan op hun psychische
kwetsbaarheid, terwijl ze wel te maken hebben met een gat in hun CV.
Openheid is, zo blijkt, een relatief begrip. Er wordt veel gewerkt aan stigmatisering, maar zoals in het
theoretisch kader is aangegeven, blijft het lastig.
De wens van een aantal ervaringsdeskundigen is het uitbreiden van hun mogelijkheden. Het
betreden van de arbeidsmarkt is een van de wensen. Aan de andere kant kan het lastig zijn zich van
de WAO te ontworstelen.
Wat betreft openheid van zaken geven bij sollicitaties is men hierin zeer ambivalent.
50