Klachten tegen niet‐vervolging (artikel 12 Sv‐procedure)

voorbijschiet en dus voor de klager onbevredigend uitpakt.’ 17 In vergelijkbare zin noemt
Cleiren de duur van de beklagprocedure het ‘wellicht meest nijpende probleem voor de
klager’. ‘Juist in geval er onvrede bestaat bij belanghebbenden wegens niet‐vervolgen, is het
voor de legitimiteit van het (niet‐)optreden van het OM van groot belang dat een antwoord
op het beklag niet lang op zich laat wachten. De lange duur van de procedure kan ertoe
leiden dat het eind‐ en overallresultaat van de regeling zijn doel behoorlijk voorbijschiet. Een
en ander leidt weer tot een voelbaar en zichtbaar effect op de legitimiteit en het gezag van
de beschikkingen van het hof in de beklagprocedures, hetgeen uiteindelijk het gezag van het
OM en zittende magistratuur niet ten goede komt.’ 18 Frijda, Schalken en Cleiren geven aldus
aan dat de lange duur van de procedure een negatieve uitwerking heeft op het doel het
geschil tussen klager en OM op een bevredigende manier te beslechten, en daarmee
uiteindelijk op de (ervaren) legitimiteit van de bij de procedure betrokken overheid.
De onvrede over de doorlooptijden komt enige tijd later ook op politiek niveau naar
voren. Eind 2008 wordt door Tweede Kamerlid Van der Staaij gesteld dat extreem lange
doorlooptijden de kwaliteit van de rechtsstaat aantasten, waarbij als voorbeeld de
beslissingen over al dan niet vervolgen worden genoemd. Een dag later wordt een motie
door de Kamerleden Van der Staaij en Teeven ingediend, waarin de minister wordt gevraagd
een redelijke termijn vast te stellen, waarbinnen een beslissing op beklag genomen dient te
worden. In de motie wordt gemeld dat het de indieners om het belang van rechtszekerheid
te doen is. 19 Deze motie wordt aangenomen. Nog in dezelfde maand stelt Tweede Kamerlid
Teeven Kamervragen naar aanleiding van een krantenbericht waarin een artikel 12 Sv‐zaak
inzake politiegeweld wordt besproken; de afwikkeling van dit beklag had, gerekend vanaf de
indiening van de klacht tot de beschikking van het gerechtshof, drie jaar geduurd. 20 Teeven
vraagt de minister of deze ook van oordeel is dat de afwikkeling in deze zaak onwenselijk en
onredelijk lang is geweest, of er bijzondere omstandigheden zijn aan te wijzen die dit
tijdsverloop verklaren en of hij zich realiseert dat de onzekerheid van de politieambtenaren
in dergelijke gevallen het functioneren van het korps negatief kan beïnvloeden. 21 Ook stelt
hij de vraag of – gezien de aangenomen motie met die strekking – de minister voornemens is
binnen afzienbare termijn een wetsvoorstel aan de Kamer te zenden waarin een redelijke
termijn wordt gesteld, waarbinnen het beklag door de rechter moet zijn afgedaan. In zijn
antwoord van 26 januari 2009 geeft de minister uitleg over de bijzondere omstandigheden in
de genoemde zaak, en geeft aan dat rechtspraak en Openbaar Ministerie over de
behandeling van dergelijke klachten nadere procedurele afspraken zullen maken. Voorts
kondigt hij een brief over de problematiek van doorlooptijden in de artikel 12 Sv‐procedure
aan; vooralsnog meldt de minister dat hij het College van Procureurs‐Generaal heeft
gevraagd hem te informeren over welke maatregelen het Openbaar Ministerie, eventueel in
17
18
19
20
21
T.M. Schalken, ‘Inleiding’, in: S.J.A.M. van Gend & G.J. Visser (red.), Artikel 12 Sv (Prinsengrachtreeks 2004/2), Nijmegen:
Ars Aequi Libri 2004, p. 13.
Cleiren, Strafblad 2008, p. 543.
Kamerstukken II 2008/09, 31700 VI, 65.
‘Zes agenten vervolgd voor dood arrestant’, De Volkskrant 12 november 2008.
Aanhangsel Handelingen II 2008/09, 1323.
28