Gay&Night-ZiZo April 2014

de hele groep.’ De ‘groep’ staat
voor een netwerkcollectief van
(homo-)activisten, getraind en
aangestuurd vanuit Beiroet door
de Arab Foundation for Freedoms
and Equality, opgericht door
en het nodige gelift op.
Verwonderd kijk ik om me heen.
Meiden zoenen elkaar openlijk en
jongens doen weinig moeite hun
affectie voor elkaar te verbergen.
‘Hier hing een foto van een
FOTO © Johan van Walsem
De ‘groep’
MONIQUE SAMUEL
Groepjes jongeren zitten dicht
tegen elkaar aangeschoven om
de rode olievaten die als tafels
worden gebruikt. Anderen
hangen met de armen over
elkaars schouders op de trappen.
De golven van de Middellandse
Zee bulderen door de openstaande
ramen. Het alternatieve
café is gevestigd in een oude
riyad (een soort fort) aan de kust
van Marsa Ville, een koloniaalogend
voorstadje van het
uitgestrekte conglomeraat Tunis.
Een oude trap omhoog brengt je
in een rockcafé, waar je gelijk een
piercing of tattoo kunt zetten.
The plug, in de mond van zijn
bezoekers ook ‘butt plug’ genoemd,
is geen officieel gaycafé.
Wel gay-friendy. Er wordt een
fles lokale rosé opengetrokken
terwijl Esma (23) en Mariam (24),
voormalige lovers die elkaar niet
helemaal los kunnen laten (‘niets
is beter dan seks met je ex’), hun
liefdesdrama’s omstandig uit de
doeken doen.
Ik ben nog geen uur in Tunesië of
de meiden komen me met de nodige
herrie en omstandige kussen
ophalen. Een simpele aanbeveling
van een vriend uit Koerdistan en
een andere bevriende activiste in
Egypte in een gemeenschappelijke
Facebook-groep was genoeg
om hen enthousiast te krijgen.
‘Een vriend van één iemand uit
onze groep is een vriend van
In een intensief programma
van anderhalf jaar leren de
kandidaten alles wat een
activist moet weten
de Libanees Georges Azzi. Zijn
organisatie initieert zelf geen
campagnes maar leidt in razend
tempo tientallen lokale activisten
verspreid over de hele regio
op. In een intensief programma
van anderhalf jaar – waarin de
kandidaten iedere maand een
week in Libanon verblijven –
leren ze alles wat een activist
moet weten: van het gebruik
van sociale media tot het runnen
van politieke campagnes. Hoe
hecht en verbonden de verschillende
activisten zijn, merk ik
bij ieder nieuw bezoek aan een
land in het Midden-Oosten of
Noord-Afrika. Activisten wijzen
me door en introduceren me via
Facebook bij hun collega’s in al
dan niet directe buurlanden. Het
levert automatisch een slaapplek,
vriendschap, een hoop informatie
tepel,’ merkt Mariam op ‘maar
die hebben ze blijkbaar toch maar
weggehaald.’
‘Kom hier in het weekend,’ zegt
Ahmed, een in Frankrijk geboren
Tunesiër die steeds meer naar het
land van zijn voorvaderen hangt
en naar eigen zeggen dolgelukkig
is met zijn ‘vrijgezellenstatus’.
‘Je zult mensen gewoon met
elkaar zien vrijen. Alles kan.’ Hij
wuift even naar wat jongens bij
de bar.
Een tomboy loopt wijdbeens op
me af. ‘Hé, Monique Samuel?’
Verbijsterd kijk ik haar aan.
‘Ik ben Oz. Jij bent bevriend met
Azza en Amir, ik herken je uit
hun berichten.’ Nog iemand die
onderdeel is van de ‘groep’. Lang
leve Facebook.