VED magazine april 2018

Column Henny <
< VED
Oud
Foto: Giselle van Nes-Hasler
Ouder worden, da’s een dingetje voor heel veel mensen. Dat is ergens ook
wel te begrijpen, vooral als je het nogal naar je zin hebt. Want hoe je het
ook wendt of keert, naarmate je ouder wordt, komt de dood onafwendbaar
steeds dichterbij. Daarbij lijkt jeugdigheid sowieso het ideaal, waarschijnlijk
omdat in stand houden van de soort belangrijk is - en in dat opzicht heb je
aan ouderen niet zo gek veel meer.
Wat dat betreft is het überhaupt raar gesteld in zo’n
mensenleven: vanaf de conceptie tot pakweg je twintigste
– als je net denkt dat je leven leuk in de steigers staat –
vernieuwt zo’n lijf zich nog regelmatig. Maar vanaf dat
moment treedt het verval in. Onafwendbaar.
In eerste instantie gaat het nog vrij geniepig en heb je dat niet
zo in de gaten – druk met carrière, druk met de kinderen. Maar
naarmate de jaren vorderen, hakt het er steeds steviger in. Je haar
valt uit. Op je hoofd ja, maar het is een bijkomend voordeel dat
ook je lichaamsbeharing wat minder uitbundig wordt. Je hoeft
dus niet helemaal zo vaak meer met hars en scheermessen te
stoeien om het allemaal nog een beetje netjes binnen te perken
te houden. Gek genoeg menen de hormonen dat meteen weer
te moeten compenseren met ander haar - op je gezicht, dat dan
weer wel. Ook vervelend: kraakbeen verdwijnt, dus artrose dringt
zich krakend, piepend en zuchtend op.
“Ik ben gewoon al heel
lang op deze aarde
en heb mijn sporen
ruimschoots verdiend”
Dit klinkt wellicht verdrietig makend. Maar neem van mij aan,
ouder worden heeft ook voordelen:
- Je kunt voor een habbekrats veel vaker op vakantie. Je
kinderen zijn tenslotte een soort van zelfstandig – en als ze
dat nu nóg niet zijn, kun je de hoop wel opgeven ook – dus
je zit niet meer vast aan die dure schoolvakanties. Zin in een
weekendje weg? Niet nadenken, maar doen: scheut water bij
de vingerplant en wegwezen!
- Het zal je aan de reet roesten wat een ander van je denkt. Ik
ben gewoon al heel lang op deze aarde en heb mijn sporen
ruimschoots verdiend, dus dan ga ik mij toch niet meer
vermoeien met twijfels over wat anderen van mij vinden?
- Je hebt een bak ervaring: ze maken jou niks meer wijs. Ik sta
echt veel zekerder in m’n schoenen. Ik durf tegenwoordig
gewoon te zeggen hoe ik ergens over denk. Dat wil niet
zeggen dat ik geen respect heb voor mensen, maar ik ben
niet meer zo onzeker en geef dus gewoon mijn mening, want
ik weet dat die er ook toe doet.
- Met een beetje mazzel raak je van je migraine af! Of het
wordt in elk geval minder. Oké, als je echt pech hebt, blijf je
er met het klimmen der jaren net zoveel last van houden als
altijd, maar de meeste mensen – vooral vrouwen – krijgen er
op oudere leeftijd steeds minder last van.
- En als finale uitsmijter: nooit meer ongesteld!
Waar het kraakbeen dan weer niet verdwijnt, maar juist
toeneemt, is in je oren. Wist je dat niet? Is echt zo. Daarom
blijven je oren groeien naarmate je ouder wordt. Zolang
dat probleem nog niet getackeld is, vind ik het idee van een
eeuwig leven niet interessant. Heb je het beeld, ja? De aarde
zou op die manier sowieso al propvol worden, dus het risico
dat menigeen op een kwaad moment voortdurend op je oren
trapt, lijkt me dan heel reëel - moet je niet willen.
Kortom: als je die voortplanting buiten beschouwing laat,
kun je best wel stellen dat ouder worden meer voordelen
heeft dan die onzekere jeugdigheid. Vind ik dan, hè? Wat een
ander vindt zal me eigenlijk aan de reet roesten. Daar ben ik
tenslotte oud genoeg voor.
VED Magazine voorjaar 2018 | 15