21 magazine Leef!

Vertrouwen in mijn lijf terugvinden
“Na zes dagen kwam het moment dat ik naar huis mocht. Dat
was ontzettend spannend. Ik werd om twaalf uur ’s middags
losgekoppeld van de monitor. Geen band meer om mijn arm
voor de bloeddruk. Opeens hoorde ik geen piepjes meer die
mijn hartritme aangaven. Doodeng was dat. Om vier uur hadden
we het ontslaggesprek met de cardioloog. Ik voelde mij
nog zó onzeker. ‘Wil je nog één keer naar mijn hart luisteren’,
vroeg ik. Zijn antwoord had ik niet zien aankomen. ‘Nee’, zei
de cardioloog resoluut, ‘dat doe ik niet’. Ik keek hem verbaasd
aan. ‘En weet je waarom niet? Als ik nu naar jouw hart luister,
dan ga je in de komende periode iedere witte jas aanklampen
om dat te doen. Ik vertel je nu: het is goed. Jouw hart doet
het.’ Als ik er nu op terugkijk, is dat een bepalend moment
geweest voor het vertrouwen in mijn lijf. Die arts heeft het zo
goed gedaan. Ik ben daarna ook in de auto gestapt en we zijn
naar huis gereden. Ik had zo’n honger dat ik zei: ‘We gaan nu
eerst even Chinees halen’. Mijn man ging het restaurant in, ik
bleef in de auto wachten. Het waren de eerste stapjes op weg
naar herstel.”
Handelen naar mijn gevoel
“Lichamelijk ging het al vrij snel weer goed. Ik ben ’s avonds
ook direct een rondje gaan lopen met Kyra, mijn hond. Dat
was spannend, maar ik heb het wel gedaan. Het revalideren
bij het revalidatiecentrum in Leiden ging ook goed. Mijn
basisconditie is goed en ik ging met sprongen vooruit. Maar
naast lichamelijk, moet je ook geestelijk herstellen na zo’n
ingrijpende gebeurtenis. Dat had nog veel meer impact. Ik
heb in die periode een coach in de arm genomen om me te
helpen ook mentaal weer aan te sterken. Tijdens die therapiesessies
kwam veel meer naar boven dan ik had gedacht. Het
belangrijkste verschil met de Linda van voor de hartstilstand:
ik ging steeds meer luisteren naar mijn gevoel. En daar ook
naar handelen. Daardoor veranderde ik ook. Ik maakte andere
keuzes. Ik stond op een kruispunt in mijn leven.”
Gelukkig heeft het merendeel van de mensen begrip. En
er zijn er die juist door dit alles ook een stap durven zetten.
Ik zeg ook niet voor niets, pluk de dag, want je weet niet of
er nog een morgen komt. Ik leef heel erg in het nu, al ben
ik ook wel een tobber hoor. Dat zit toch in de aard van het
beestje. Ik probeer meer nieuwe dingen. Zo heb ik een tijdje
paard gereden, want dat leek mij wel wat. Verder ben ik meer
mooie reizen gaan maken. Maar voor mij zit geluk ook in de
kleine dingen. Ik vind het heerlijk om te wandelen met hondje
Kyra. Elke middag gaan we samen naar buiten, en wandelen
een uur. Ik ben vaak op het strand of in de duinen te vinden.
Heerlijk is dat.“
“Fotograferen is ook een van de dingen waar ik blij van word.
Dat deed ik al langere tijd, dus het is niet nieuw. Ik werk graag
met het ochtendlicht en avondlicht. Ook kitesurfers zet ik
graag op de foto. Een goede vriend had al eens een foto van
mij gebruikt en gezegd: dat jij nooit eens wat met je foto’s
doet. Hij heeft mij in contact gebracht met de interieurcommissie
van de Buurtkerk in de Hoofdstraat. Daar is wel eens
ruimte om te exposeren. Zij bekeken mijn foto’s en wilden
ze graag tentoonstellen. Dat gaat na de Pasen gebeuren.
Ik moest even wennen aan het idee, maar al snel leek het
mij toch leuk. Nu kan ik dan ook denken: gewoon doen!”
Mezelf op de eerste plaats zetten
“Het is trouwens niet zo dat ik altijd gelukkig of blij ben. Ik heb
ook wel eens mindere momenten. Die duren een uurtje, niet
een dag. Ik wil ook wel eens wat vertellen of iets met iemand
delen, maar dan is er niemand om mij heen, nu ik alleen
woon. Gelukkig is er Whatsapp... Maar dat betekent niet, dat
ik perse op zoek ben naar een nieuwe liefde. Ik woon voor het
eerst echt alleen. Het brengt een bepaalde vrijheid. Ik kan voor
het eerst mijzelf op de eerste plaats zetten. Dat had ik al die
jaren niet gedaan. Ik zie het ook zo, dat je vaak een onbewust
“Het meest ingrijpende besluit was om met ons huwelijk te
stoppen. Een heel moeilijk en verdrietig besluit, want wat geef
je allemaal op en hoeveel onzekerheden ga je tegemoet? Mijn
man Jan en ik zijn als goede vrienden uit elkaar. We hadden
het goed, ook samen met onze zoon. Maar toch, mijn gevoel
wilde mij wat vertellen. Pas na mijn hartstilstand ging ik daar
ook echt naar luisteren, én nog belangrijker, handelen. De
scheiding is goed verlopen. Voor vrienden zijn we daarin een
voorbeeld. Ik hou nog steeds van Jan, we zijn toch ruim
35 jaar samen geweest. Maar wel op een andere manier nu.
Voor ons heeft ons huwelijk ook niet gefaald. Zo voelt het niet.
Onze band is nog steeds sterk. We spreken elkaar regelmatig.
Net voor dit interview belde hij mij nog. Ik vertelde dat ik
twijfelde of ik dit allemaal moest vertellen. Maar hij zei: ‘dat is
prima, doe maar’. Ik gun hem ook al het geluk van de wereld.
Hij heeft inmiddels een nieuwe vriendin in Zwitserland, een
vrouw die ik ook ken. Ik breng hem ook wel eens naar Schiphol
als hij naar haar toe vliegt. Als ik hem dan heb afgezet,
stuur ik zijn vriendin een berichtje dat hij eraan komt.”
8
Ik kan het niet goed uitleggen
“Niet al onze vrienden en mensen in onze omgeving hadden
begrip voor deze stap. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook
niet goed kan uitleggen. Ik volg gewoon mijn gevoel. Mensen
vinden dat moeilijk te begrijpen. ‘Er moet toch wat zijn’, zeggen
ze dan. Dat zorgde wel eens voor vervelende roddels.