21 magazine Leef!

Coverstory
Sportief, geen druppel alcohol, nooit gerookt, en
een gezond leven. Toch kreeg Linda Kerkvliet op
haar 53ste een hartstilstand. ‘Pure pech’, zeggen
haar artsen. ‘Het is ook een geluk’, is wat Linda
zegt. Hoe dat ene moment haar leven op zijn
kop zette, en haar dichterbij zichzelf bracht.
Zelfs al was een scheiding het resultaat.
TEKST MARIEKE VOORN BEELD BURO BINNEN
“Ik deed mee aan de laddercompetitie squash en had een
wedstrijd op vrijdag. Mijn tegenstander ontmoette ik die
avond voor het eerst. Hij was beter – want ook de helft van
mijn leeftijd- maar ik had een paar mooie punten geslagen.
Het ging best lekker. Na de wedstrijd wilde ik nog een set tegen
hem spelen. ‘Om te kijken of ik die wel van je kan winnen’,
grapte ik. Niet lang daarna liep het anders. Ik wilde serveren,
gooide het balletje op, keek omhoog en alles begon te
duizelen. Ik voelde dat mijn benen mij niet gingen houden.
Toen belandde ik op de vloer.”
“Mijn tegenstander zag meteen dat het mis was. Mijn gezicht
werd wit, mijn lippen blauw. Hij sloeg direct alarm en sprintte
naar de balie. De receptioniste had net drie maanden daarvoor
een BHV-cursus afgerond. Ze nam een andere sporter mee, die
daar voor het eerst bleek te zijn. Een brandweerman.
Zij begonnen met reanimeren. Ondertussen had iemand
anders al de AED gepakt. Ze plakten de plakkers op mijn lijf en
iedereen moest mijn lichaam loslaten. De schok kwam, en mijn
hart begon weer met kloppen. Ondertussen was de ambulance
gearriveerd. Ik was alweer bij, maar kon tot dan toe niet goed
uit mijn woorden komen. Foute boel dacht iedereen. Totdat de
verpleegkundige van de ambulance mijn sport-bh wilde doorknippen
om mij aan de monitor te kunnen leggen. ‘Nee, niet
doen, die is net nieuw’, wist ik uit te brengen. Een vriendin
van mij, die in de sportschool alle tumult had gehoord en was
komen kijken, slaakte een zucht van verlichting. ‘Dat is Lin, het
komt goed’, dacht ze op dat moment.”
“Met loeiende sirenes werd ik naar het ziekenhuis vervoerd.
Onderweg werd er gebeld naar het LUMC. We komen zo aan
met Linda, vermoedelijk een hartinfarct, gereanimeerd na een
hartstilstand. “Ik keek nog om: ligt hier nog een Linda? dat
ben ik toch niet?” Die vriendin en ook mijn toenmalige man
Jan – die was gebeld- gingen mee. In het LUMC werd ik
meteen onderzocht. Er bleek een ader te zijn dichtgeslibd.
De artsen besloten een stent te plaatsen. Twee dagen later
moest ik nog een keer onder het mes. De cardioloog zag nog
een vreemde kronkel in een ader en wilde geen risico nemen.
Vervolgens lag ik zes dagen op de hartbewaking. De hartstilstand
kreeg ik op vrijdagavond. De ochtend daarop belde ik
mijn 90-jarige vader om te vertellen wat er was gebeurd.
Pap, je moet niet schrikken hoor, maar ik lig in het ziekenhuis.
Heb wat aan m’n hart. Ik hoorde de schrik in zijn stem.
Alsof hij even stopte met ademen. Al vrij snel herpakte hij
zich, zoals hij dat altijd doet, met humor. Hij zei: ‘Meissie,
je gaat toch niet voor je beurt? ”.
‘Pluk de dag, want je wt niet
6