Inkijkexemplaar Roadtripboek

NAMIBIË WACHTEN OP WATER
1
GEBAAND PAD DEADVLEI • Wees de massa’s in Deadvlei te slim
af door te verblijven op de camping of in de Sossus Dune Lodge in het
park, zodat je als eerste de dode vlakte kunt verkennen.
HALLO! • Een giraf neemt poolshoogte in het Erindi
Private Game Reserve, op slechts een paar uurtjes
rijden van de hoofdstad Windhoek.
meestal ’s nachts en overdag zet hij überhaupt
geen stap.
De onymacris unguicularis, een endemische
kever, pakt het anders aan. ’s Ochtends
vroeg klimt hij naar de rand van de duinen
en houdt zijn lichaam in een hoek van
45 graden. Al snel verzamelt de mist zich
op zijn lichaampje en vormt langzaam een
druppel. Zodra de druppel groot genoeg is,
glijdt hij naar beneden, zo de bek van de
kever in.
En er is nog een ander laatste redmiddel
voor de dieren als de regen uitblijft: rivierbeddingen.
Al is hier in de Namibwoestijn
al vier jaar geen noemenswaardige regen
gevallen, de rvierbeddingen zijn nog opvallend
groen. Bomen als de kameeldoorn
hebben wortels die tot een ongelooflijke
zestig meter diepte op zoek gaan naar
water. Ze bereiken zo het ver weggezonken
vocht van de stromende rivier van jaren
geleden.
Don’t wash me!
Zo doorgewinterd als de antilope is om in
de Namibwoestijn te overleven, zo’n moeite
heeft de mens om zich hier staande te houden.
Namibië (en heel zuidelijk Afrika) lijdt
onder een droogte die al vier jaar aanhoudt.
Drie keer is de regentijd zonder noemenswaardige
regen voorbijgegaan.
De watervoorraden van de steden zijn bijna
uitgeput en hoofdstad Windhoek heeft zelfs
de noodtoestand uitgeroepen. Door de stad
rijden auto’s die bedekt zijn met rood stof,
met daarin de met de hand geschreven
waarschuwing ‘Don’t wash me!’, om de
eigenaar eraan te herinneren geen water te
verspillen. Ver weg van Windhoek zijn grote
ondergrondse watervoorraden gevonden,
maar voordat deze operationeel zijn en de
pijpleiding naar Windhoek is aangelegd,
zijn we tien jaar verder, en de hoofdstad
heeft echt nu water nodig.
Enkele dagen geleden spraken fotografe
Louise en ik de eigenaren van de BuellsPort
Lodge, die ook een werkende boerderij is.
‘Voor de droogte hadden we driehonderd
stuks vee,’ vertelt gids Evan, ‘maar de
droogte hield maar aan. Om te voorkomen
dat het gras tot op de wortel zou worden
opgegeten en zich nooit meer zou kunnen
herstellen, hebben we 250 koeien verkocht.
Vijftig was het aantal koeien dat het land
zou kunnen dragen.’ Hij zucht: ‘Althans,
dat was het idee. Toen kwamen honderden
zebra’s ons land op. Ze waren op de vlucht
geslagen voor de droogte en vraten ons gras
alsnog kaal. Wat kun je doen?!’
Vroeger zag je in dit westelijke deel van
Namibië links en rechts van de weg boerderijen,
hekwerken, aluminium windmolens
om water op te pompen, en vooral veel vee,
ondanks het droge klimaat. Maar nu is
alles leeg. De hekwerken zitten vol gaten
of zijn omvergeblazen door de wind.
De windmolens missen wieken en staan er
troosteloos bij. Er is simpelweg niets meer
te eten hier voor koeien. Maakt dat het
landschap minder interessant? Niets van
dat. De indrukwekkende vergezichten met
bergketens, zandduinen en open vlaktes
waar Namibië zo bekend om staat, zijn er
nog steeds. En ze zijn nog steeds fantastisch
mooi.
Soms helpt de mens zelfs een handje mee.
Omdat boeren in deze regio al vele jaren
extreem moeilijk is, besloot de boer Albi
Brückner begin jaren tachtig na een aantal
regenseizoenen zonder regen zijn land
12
13