Sinus 1-2021

ERVARINGEN
thema
“Rare jongens, die Hollanders”
Over studeren in België als hartpatiënt…
DOOR: ROBERT SWANENBERG
2015, toen ik na vele tegenslagen toch de middelbare
school verliet met een chic papiertje op zak.
Vol energie en nieuwe motivatie begon ik aan mijn
studie aan de Technische Universiteit in Eindhoven.
Ik hoopte om al die moeilijkheden, demotivatie en
inhaalopdrachten van het voortgezet onderwijs achter
mij te laten. Daarom nam ik aan het begin van het
studiejaar contact op met een coördinator om de
universiteit in te lichten over mijn gezondheidssituatie.
Al snel kreeg ik een sleutel toegewezen voor het stallen
van mijn elektrische fiets. Voor andere vragen kon ik
mij melden bij de algemene balie.
Nederlanders en Belgen; het liefst maken ze grappen
over elkaar. Maar wat weet een Belg nu over
Nederland? Of wat weet een Nederlander over België?
Niet zo bar veel, is mijn ervaring. Was dat wel zo
geweest, dan was ik jaren geleden al vertrokken naar
België om daar te gaan studeren. Brussel is voor mij
misschien niet naast de deur, desalniettemin voel ik mij
er een stuk beter op mijn plaats dan in Nederland. Dat
heeft alles te maken met mijn hartafwijking.
Dat klinkt misschien wat raar, maar ik zal het u
uitleggen.
Al op het Gymnasium had ik het moeilijk vanwege mijn
beperking: fysiek was ik er met momenten slecht aan
toe, ik miste lessen, of moest proefwerken inhalen.
Uiteindelijk spreidde ik mijn eindexamen uit over twee
jaar. Een gewaagde, maar goede keus. Dat bleek in
“Fijn, er wordt rekening met mij gehouden”, dacht ik.
Al snel bleek echter, dat het bij die fietsenstalling zou
blijven. Ondanks dat ik begrijpend werd aangekeken
door mijn coördinator, kwam er van verdere beloftes
maar weinig terecht. Toen ik haar vertelde dat ik een
week ziek was geweest, verwees zij me door naar een
andere afdeling. Daar aangekomen werd ik vreemd
aangekeken en teruggestuurd naar de coördinator –
ik moest toch maar zelf contact opnemen met mijn
docenten. Kort samengevat: een goede wil, maar
administratief een puinhoop.
In eerste instantie dacht ik dat het aan mij lag. Wellicht
is de studie gewoon te zwaar voor iemand met een
hartafwijking? Mijn ouders kwamen met het voorstel
om het HBO te proberen. Maar ook op de hogescholen
in Nijmegen en Eindhoven werd ik geconfronteerd
met dezelfde realiteit: mondelinge afspraken waar,
als puntje bij paaltje komt, weinig van terecht komt.
Ondertussen was ik drie jaar verder, en had ik nog
steeds geen idee wat ik verder moest. Mentaal ging ik
daardoor sterk achteruit.
Ik wilde even alles van mij afzetten. Ook Nederland.
Drie maanden lang woonde ik bij mijn grootouders in
Polen. Mijn tijd daar wilde ik nuttig doorbrengen, dus
SINUS | PAH 11 Lente 2021