MaculaVisie 1 2022

“In 2017 werd mijn grote angst
werkelijkheid”
Een portret van vrijwilliger Ineke Dekker
Geschreven door Renée Braams
Vereniging
allemaal aan te danken heb. Onzinnige
vraag natuurlijk, maar dan ben ik echt
opstandig. Mijn man krijgt het dan flink
te verduren.”
De dag waarop ze haar Avastininjectie
krijgt, is voor Ineke Dekker
(70) altijd een dieptepunt. Maar
verder heeft de gepensioneerde
scheikundedocent energie over
om zich in te zetten voor de
MaculaVereniging. Met een actief
lid als Ineke – ze helpt bellers bij de
Macula-Infolijn – prijst de vereniging
zich zeer gelukkig!
Waarom vind je de injecties zo akelig?
“De prikdag is altijd een enorme
baaldag. Dan ben ik chagrijnig en
boos en vraag ik me af waar ik dit
Hoe is het begonnen?
“Mijn moeder had macula-degeneratie,
maar die ging niet naar de dokter.
Zij was van de generatie van ‘het is
vanzelf gekomen, dus het gaat ook
vanzelf wel weer over’. Zelf ben ik
meer van ‘wie meet die weet’. Toen
ik tijdens de Amslertest ‘kippengaas’
zag, ging ik naar een oogarts die
bevestigde dat het MD was in het
linkeroog, maar die het verder op z’n
beloop wilde laten. Die oogartsen daar
bleken heibel onder elkaar te hebben.
Later, in een beter ziekenhuis, kreeg
ik drie injecties met Avastin, maar het
was te laat: van de visus links was
maar weinig over.”
Toen werkte je nog als
scheikundedocent in de bovenbouw
van de havo. Ging dat?
“Ja. Mijn leerlingen wisten dat ik slecht
zag, maar mijn collega’s niet. Ik was
ook afdelingsleider en gaf leiding aan
25 mensen – geen probleem! Maar
de lettertjes in een scheikundeboek
zijn wel heel klein, dus dan vroeg ik
een leerling om even een stukje voor
te lezen. En ja, als scheikundedocent
moet je ook proefjes doen. Dan hield
16 | MaculaVisie maart 2022