Fiets Gravelspecial 2022

het slaperige dorpje Kinloch Rannoch, meteen steil
omhoog gaan helpt ook al niet mee.
DE MOOISTE PADEN EN UITZICHTEN
Om de gaten in onze kennis over dit gebied op te vullen
hebben we local rider Neil gevraagd om ons te helpen.
Hij had verschillende routesuggesties voor ons, met
daarin onder meer een paar heel populaire gravelsegmenten;
The Badger Divide en de Highland Trail 550,
daar komen we straks nog op terug. Daar voegde hij een
paar andere lokale hoogtepunten aan toe, waardoor we
een rondje met 140 kilometer van Schotlands mooiste
gravelpaden voorgeschoteld kregen.
“Deze trails gaan van supersmooth tot boggy (drassig),
en alles ertussenin”, zegt Neil. “De route voert langs
sommige van de beste uitzichten die je in de Highlands
kunt vinden en hij linkt zeven meren aan elkaar,
waaronder Loch Ericht, Loch Ossian en Loch Rannoch.
Het is afgelegen, maar, met als enige ravitailleringsplek
Corrour Station, toch een echt must-do als je in deze
regio wilt fietsen.”
De route blijkt prima fietsbaar. Al moeten we op die
eerste klim wel uit het zadel. Onze fietsen gaan van
links naar rechts, maar we komen boven. In deze serie
avonturen valt vooral op hoe rustig het is zodra je van
de verharde wegen afgaat het gravel op. De rust en het
isolement zijn niet alleen zichtbaar, maar ook voelbaar.
Hoe verder we de Highlands in fietsen, hoe sterker die
sensatie wordt.
De eerste 35 kilometer leiden ons naar de stokerij
van Dalwhinnie met de belofte van een proeverij. We
besluiten om meteen maar een flesje aan te schaffen om
later bij het kampvuur open te trekken. Dat verwarmt
ons waarschijnlijk meer dan welk kledingstuk ook dat
we ingepakt hebben.
Maar voordat we het beloofde land bereiken, moeten we
eerst over dat boggy stuk dat Neil ons beloofd had. Boggy
blijkt een understatement te zijn. Het is vreselijk. De
veenachtige ondergrond meurt een uur in de wind. De
geur blijft ons nog bij, lang nadat we er overheen zijn. Of
eigenlijk erdoor zijn, want onze voeten raken besmeurd
met de stinkende prut. Dit is serieus de slechtste
ondergrond waar ik in jaren op heb gereden.
BON VIVANTS
Maar zoals aan alles, komt ook hieraan een eind. En al
snel rijden we weer op fatsoenlijke gravelpaden. We
ontwijken een meertje dat gevuld wordt door een serie
van kleine watervallen, duidelijk hoorbaar in de verder
zo stille omgeving. Ons enige gezelschap, tot nu toe, was
een handjevol hooglanders en wat schapen. Het enige
menselijke contact dat we vandaag hadden was bij de
distilleerderij. Met slechts 35 kilometer op de teller,
zouden we ons normaal gesproken bedreigd hebben
gevoeld door de donkergrijze wolken die boven ons
hoofd hangen, maar we verlieten Dalwhinnie als bon
vivants, met whisky en ’s werelds zwaarste tosties in
onze magen. We zijn nu helemaal nergens bang voor!
De komende 24 uur hebben we alleen onszelf als
gezelschap. Terwijl we verder fietsen naar de plek waar
we willen overnachten, bedenken we dat dit misschien
maar goed is ook…. gezien de geur die we nog steeds
verspreiden.
GRAVELHEMEL
Onze kampeerplek hadden we gepland naast Loch
Ossian. En hoewel we geen specifieke plaats in
gedachten hadden, had Neil ons verteld dat er zat goede
plekken voor wildkamperen zouden zijn tussen de
bomen aan de oever van het meer. Om daar te komen
GRAVELSPECIAL 2022 121