Fiets Gravelspecial 2022

anden. Heel soepel klimt dat allemaal niet, zeker niet in
combinatie met fietstassen met daarin een slaapzak, bivvy bag,
regenkleding, fototoestel, powerbank en een boel proviand
voor onderweg. Ik ben van plan om dit evenement zo rap
mogelijk te rijden, als ik moe word wil ik even een paar uurtjes
slapen in de buitenlucht, om vervolgens met verlichting
mijn weg te vervolgen.
De klim loopt lekker in het begin. De haarspeldbochten rijgen
zich aaneen en al snel zit ik in een fijn ritme. Rob rijdt ondertussen
al een flink stuk voor me, we hebben afgesproken om
in ons eigen tempo te rijden en elkaar bij de finish weer te
zien. De lucht betrekt, maar koud is het nog niet. Ik rijd tussen
de bomen en slechts af en toe heb ik wat uitzicht op het dal,
dat steeds wat kleiner wordt. Zo’n beetje halverwege de klim
gaat het asfalt heel abrupt over in gravel. Hier kwam ik voor,
eindelijk ben ik waar ik al zo lang wil zijn. Ik vul mijn bidons
met ijskoud water uit het fonteintje en ga verder.
Wat direct opvalt is dat het gravel er niet meer zo mooi bijligt
als toen Froome zijn kunstje deed. De weg is uitgesleten en er
liggen veel grote stenen waar ik omheen moet slalommen.
Gelukkig rijd ik een stuk langzamer dan de Engelsman deed,
ik heb dus alle tijd om het beste spoor uit te kiezen. De bomen
worden schaarser en langzaam krijg ik het gevoel echt aan
iets speciaals bezig te zijn. Op een enkele boerderij na is er
weinig van menselijke civilisatie te zien en verkeer kom je
hier überhaupt niet tegen. Het landschap is ruig en ik fiets
door rotsachtig terrein met grijze en rode tinten.
Hoe hoger ik kom, hoe meer het betrekt, de temperatuur zakt
ook flink. Ik haal mijn armstukken tevoorschijn en trek die
aan. Zo is het prima uit te houden. Als ik dan eindelijk de top
bereik, is er geen beloning in de vorm van een mooi uitzicht.
Het is inmiddels helemaal betrokken en nog maar een graad
of 8. Ik trek snel een bodywarmer aan om niet te veel af te
koelen. Ik zie vanuit de mist een andere deelnemer aankomen,
die ik even op de foto zet. Hij rijdt net als ik op een titanium
fiets. Hij maakt ook een foto van mij bij het bordje en het
monument op de top, leuk voor het nageslacht.
GRAVELHEMEL
Dan begint het grote genieten, als er een gravelhemel bestaat,
dan moet die toch hier zijn. Ik begin met een kleine beloning,
ik mag een stukje afdalen. Nu snap ik waarom veel deelnemers
vanochtend op de mountainbike zaten. Als de snelheid
oploopt wordt het ontwijken van de losse keien wel wat lastig.
Qua steilte zou je de fiets best kunnen laten lopen, de snelheid
zou op een beter wegdek prima te handelen zijn. Maar nu
moet ik toch heel veel in de remmen om te voor komen dat ik
mijn banden stuk rijd op een scherpe steen.
Na de korte afdaling begint de klim naar de top van de Assietta,
die ligt op 2.472 meter. Ik fiets nu echt in niemandsland. Het
trekt weer een beetje open en ik krijg zicht op wat me nog te
wachten staat. Ik hoor motorgeluid en kijk om. Tot mijn verbazing
zie ik twee oldtimers die rechtstreeks uit de Tweede
Wereldoorlog lijken te komen. Op een gekke manier passen ze
prima in dit decor. Omhoog gaan ze flink wat sneller dan ik,
maar echt veel vaart zit er ook niet in de oude beestjes.
103 kilometer na de start sta ik op de top van de Colle
dell’Assietta. Een gevoel van euforie maakt zich van me
meester. Ik heb op eigen kracht en op heel lastig terrein dit
stuk niemandsland bereikt. Ik ben wel moe, maar voel me
eigenlijk nog best sterk. Het bereiken van zo’n doel geeft
kennelijk weer nieuwe energie. Ik weet dat ik nu een hele
poos op en neer ga over de bergkam. Heel even breekt de zon
nog door, het levert een magisch uitzicht op. Eindeloze gravelwegen
die net onder de top richting Frankrijk kronkelen. En
die mag ik allemaal nog berijden. De weg daalt in 36 kilometer
nergens onder de 2.200 meter, dus al die zwaarbevochten
hoogtemeters verdwijnen niet zomaar. Wat is dit genieten!
Je rijdt hier door een stuk geschiedenis dat helemaal teruggaat
naar de Slag van Assietta in 1747!
46 FIETS.NL