FietsActief editie 7 2023 - Inkijkexemplaar

ROUTE TERSCHELLING
R
ood, oranje, diepblauw, paars. De bessen
van duindoorn, lijsterbes, duinroos en
vogelkers dringen zich bijna op aan de fietsers
op het schelpenpad. Je moet wel heel
kleurenblind zijn om niet te genieten van
de kleurenpracht van deze herfstbessen. De
blauwe zeelucht maakt het af. Bij de duinvlakte
Eldorado stappen vriendin Silvia en ik af om wat
te proeven. Bitter tot flink bitter is onze conclusie.
De bramen, die er ook in grote hoeveelheden
hangen, gaan er beter in. De beroemdste bes van
Terschelling, de cranberry, laat zich niet zomaar
vanaf het eerste het beste fietspad zien. Die moet
je zoeken. Of je moet ’m weten te vinden, zoals
de eilanders. De donkerrode bessen verschuilen
zich in lage, natte duinvalleien tussen heide en
grassen. De cranberrystruik heeft kalkarme, zure
grond en water nodig. In de winter komt het
grondwaterpeil in de lage valleien boven de
oppervlakte en krijgt de struik precies wat-ie wil:
natte voeten. Tot ongeveer half oktober zijn de
cranberryvelden het makkelijkst te herkennen
aan de professionele plukkers die hun plukbakken
ritmisch door het struikgewas halen.
ILLEGALE BESSEN IN MIJN FIETSTAS
Een van hen is André Lambregts, en hij is niet
de eerste de beste. Al meer dan 45 jaar is deze
eilander elke herfst zeker twee weken cranberry’s
aan het plukken voor het bedrijf Cranberry
Terschelling. Twee weken waar hij het hele
jaar naar uitkijkt. “Het is mooi werk, je bent de
hele dag buiten en het is altijd gezellig, we zijn
meestal met een ploeg van circa vijftien mensen.”
En het is een mooie bijverdienste. De plukkers
worden per kilo betaald en hoe geroutineerder je
bent, hoe meer juten zakken van 40 kilo je aan
het eind van de dag kunt inleveren. André laat
zien hoe hij te werk gaat met de op Terschelling
ontworpen plukbak: de bessen blijven op de
‘tanden’ van de bak liggen, takjes en kleine
FietsActief
65