Olympische Spelen - girugten

Girugten
Faculteitsblad Ruimtelijke Wetenschappen Jaargang 39 / nummer 5 / juli 2008
Olympische Spelen

Girugten
Jaargang 39, nummer 5, juli 2008
Colofon
Girugten is het onafhankelijk
faculteitsblad van de Faculteit
Ruimtelijke Wetenschappen,
Rijksuniversiteit Groningen
Eindredactie
Wietske Wilts (Hoofdredacteur)
Pieter Jan Karsijns (Vormgeving)
Redactie
Niels van Beurden
Bart Booij
Mathieu Drolinga
Arvid Krechting
Floris van der Lingen
Jitze Maatman
Guido Roegholt
Claire Vernède
Joep Westerveld
Druk
Drukkerij de Bie, Groningen
Oplage
575 stuks
E-mail
girugten@rug.nl
Postadres
Postbus 800
9700 AV Groningen
De eindredactie behoudt zich
het recht voor zonder opgaaf van
redenen artikelen in te korten, dan
wel te weigeren.
redactioneel
Als laatste (en vijfde) nummer van dit
collegejaar, ligt hier voor je de Girugten
met als thema ‘Olympische Spelen’. Aan
het einde van deze zomer vinden de 29 e
Olympische Zomerspelen plaats in de
Chinese hoofdstad Peking. Van 4 tot en
met 28 augustus zullen er sportploegen
uit zo’n 200 landen deelnemen aan
maarliefst 302 onderdelen. In het eerste
artikel wordt de oorsprong van de Spelen
uitgediept, en het volgende thema-artikel
gaat over de verschillende sporten die
ooit olympisch waren. Ook vind je in deze
editie een verslag van de Buitenlandse
Excursie (BEC) van Ibn Battuta naar Sint
Petersburg en Riga.
Het zal je wellicht opvallen dat dit
nummer, in tegenstelling tot voorgaande
nummers van dit jaar, iets minder artikelen
bevat. Daarom is de redactie hard op zoek
naar nieuwe redactieleden! Dus als je het
leuk vindt om bij de redactie te komen,
stukjes te schrijven en te redigeren, meld
je dan aan door een mailtje te sturen naar
girugten@rug.nl. Ook voor informatie kan
je naar dit adres mailen.
Fijne vakantie!
Wietske Wilts

Uitgelicht
4.eDe oorsprong van de
Olympische Spelen
11. (Niet-) Olympische
Sporten
16. BEC 2008: Sint Petersburg
& Riga
Inhoud
De oorsprong van de Olympische Spelen
Wietske Wilts 4
(Niet-) Olympische Sporten
Floris van der Lingen 6
BEC 2008: Sint Petersburg & Riga
Wietske Wilts 10
Plaatsnamen over de grens
Pieter Jan Karsijns
Masterthesis
Marieke Hoekstra
12
Op de bank van... Dirk Strijker
Jitze Maatman 17
Alles is geografie
Floris van der Lingen
Geo Promotion
16
18
19
Ibn Battuta 20
Pro Geo 22
Uit het buitenland
Claire Vernède 24
Olympische Spelen

4
Olympische Spelen
De oorsprong van
de Olympische
Spelen
girugten juli 2008

Al sinds de Griekse geschiedschrijver Homeros wordt er in de Griekse literatuur van het fenomeen sport gesproken.
Homeros leefde in de achtste eeuw voor Christus, en beschrijft in de Ilias en de Odyssee gebeurtenissen uit de periode
rond 1200 voor Christus. Als we Homeros mogen geloven – het is niet bekend of zijn beschrijvingen op waarheid berusten
– vonden er toen al wagenraces plaats en beoefende men discuswerpen, boksen en worstelen. In deze tijd was de dood
van een dierbare of het bezoek van gasten reden tot een potje boksen of worstelen, later pas organiseerde men echte
sportwedstrijden, onder andere in de buurt van Olympia. De lijsten van overwinnaars gaan terug tot in 776 voor Christus,
Olympia
Olympia is oorspronkelijk de heilige plaats waar Kronos (de god
van de tijd), en Gaia (moeder aarde) vereerd werden. Hier werden
ook sportwedstrijden gehouden ter ere van Zeus (de belangrijkste
god van de Grieken). Olympia ligt in het district Elis, in het
zuidwesten van Griekenland, nabij de kust. Dankzij een relatief
vlak landschap was het er uitermate geschikt om allerlei sporten
te beoefenen. Olympia is echter nooit een echte stad geweest, het
was meer een verzameling van tempels, beelden en zuilengalerijen
met enkele officiële gebouwen. Sinds 776 voor Christus werden
hier elke vier jaar de Olympische Spelen georganiseerd. Dit
duurde voort tot in 393 na Christus (in het jaar nul werden de
Spelen één jaar opgeschoven,) toen de tot het christendom
bekeerde Romeinse keizer Theodosius het afschafte omdat het
een heidens gebeuren zou zijn. In de achttiende eeuw groeide
de belangstelling voor de Griekse oudheid onder Duitse, Franse
en Engelse kunsthistorici en archeologen. Bij het afgraven van
het terrein rond Olympia kwamen allerlei beelden tevoorschijn.
Op een internationaal congres in Parijs werd later besloten de
Olympische Spelen opnieuw op te richten, en zo vonden in 1896
de eerste moderne Spelen plaats in de Griekse hoofdstad Athene.
De Spelen
De klassieke Olympische sporten waren heel anders dan de
moderne. Tegenwoordig heeft men het altijd over ‘meedoen
is belangrijker dan winnen’, de Grieken zouden je uitgelachen
hebben als je dergelijke woorden in de mond nam. In de Griekse
oudheid ging het enkel om het winnen, wat als geschenk van
de goden werd gezien. Er werd puur voor eigen succes gegaan,
teamsporten werden dan ook niet beoefend. Als je verloor, of,
nog erger, de regels overtrad, kon je rekenen op een flinke straf
van de goden. Feitelijk was het een godsdienstig festival met
sporten ter ere van Zeus.
De Olympische Spelen hadden, in tegenstelling tot kleinere
lokale Spelen, een panhelleens karakter; het gebeuren trok atleten
en publiek vanuit heel Griekenland. Ondanks dat de Griekse
steden autonoom waren, kon er door de Spelen wel een groot
nationaal gevoel gekweekt worden. De Spelen vonden altijd plaats
tijdens de tweede of de derde volle maan in de zomer, dus half
augustus of half september. Indien er op dat moment ergens in
het land een oorlog heerste, werden het sportfestival niet zoals
drie maal bij de moderne Spelen is voorgekomen, afgelast. Juist
precies het omgekeerde gebeurde: er werd een aantal maanden
van tevoren door herauten (bodes) door het gebied rondom Elis
een wapenstilstand afgekondigd zodat de Spelen ongestoord
door konden gaan en de atleten en de toeschouwers de weg naar
Olympia veilig konden afleggen.
De Spelen waren alleen toegankelijk voor Griekse mannen die
girugten juli 2008
ingeschreven stonden. Wat betreft toeschouwers kon men elke
keer rekenen op zo’n 45.000 mensen. Rondom het sporten was er
ook nog van alles te beleven. Met filosofen, kunstenaars, redenaars,
zangers en prostituees had het veel weg van een soort jaarmarkt
of een klassieke kermis. Toeschouwers sliepen in tenten of in de
open lucht, en voedsel werd verschaft door de kooplieden die ook
naar het festival waren gekomen en hun waren hier uitstalden.
Het programma
Om de Spelen te laten plaatsvinden was veel voorbereiding nodig.
Maanden van tevoren begon men met het in orde maken van de
sportbanen en –velden, en ook de gebouwen kregen een flinke
opknapbeurt. Zoals hierboven vermeld is, werd in alle Griekse
steden aangekondigd dat de oorlog gestaakt werd, dat de atleten
naar Elis konden komen, en dat ook de toeschouwers en andere
gegadigden zich weer konden voorbereiden op de tocht richting
Olympia. Een maand van tevoren werden alle atleten in Elis
verwacht. Hier werden zij gekeurd op afkomst, en zij werden
aan een intensief trainingsschema onderworpen. Ook moesten
zij zich houden aan een strikt dieet. Er vond tevens een selectie
plaats, zonder pardon konden ongeschikte kandidaten weer naar
huis gestuurd worden. Ondertussen was al het publiek ook naar
Olympia gekomen. Twee dagen voordat de Spelen van start
gingen, vertrok de stoet van atleten vanuit Elis om de zestig
kilometer lange tocht naar Olympia te voet af te leggen. Als deze
stoet aangekomen was, werd er een groot offer gebracht aan Zeus,
alvorens met de wedstrijden de beginnen.
Tot en de vijfde eeuw voor Christus duurden de Spelen slechts
één dag, daarna werd dit verlengd tot vijf dagen. Naast de
-door Wietske Wilts- 5

6
Olympische Spelen
sportwedstrijden traden ook de filosofen en redenaars op.
Onder supervisie van de Hellanodikai (de jury) werden er allerlei
sporten beoefend zoals wagen- en paardenraces, hardlopen,
boksen, worstelen. De meeste sporten werden naakt beoefend,
mede doordat de Spelen ook een soort viering aan het menselijk
lichaam waren. De atleten werden voor de wedstrijd ingesmeerd
met olijfolie, zo bleef de huid soepel en werd er een aantrekkelijke
aanblik gegeven voor het publiek. Bij overtreding van de regels kon
een deelnemer een geldboete of een flink pak slaag verwachten,
of hij werd uitgesloten van verdere deelname aan de Spelen. De
wagenraces waren het meest spectaculaire onderdeel, en werden
gehouden in een zogeheten hippodroom. Het opvallende is dat
bij een overwinning niet de wagenmenner de prijs kreeg, maar de
eigenaren van het paard. Vanwege de hoge prijzen van paarden en
wagens was dit voornamelijk een sport voor de adel, zij konden
hierdoor tevens hun rijkdom en macht goed tentoonspreiden.
Het pentatlon (de vijfkamp) was een erg belangrijk onderdeel en
bestond uit discuswerpen, speerwerpen, verspringen, hardlopen
en worstelen. In welke volgorde deze sporten beoefend werden,
en hoe bepaald werd wie de uiteindelijke winnaar was, is niet
bekend. Verspringen gebeurde op een bijzondere wijze, namelijk
met gewichten van steen in beide handen. Hardlopen was de
oudste sport, en volgens sommige verhalen was dit tijdens
de vroegste Spelen ook de enige sport die beoefend werd. Er
werden geen echte records bijgehouden, men had natuurlijk
nog geen nauwkeurige meetapparatuur. Wat alleen telde was de
overwinning, niet de tijd en de afstand. In 520 voor Christus
werd de hoplitodromos ingevoerd, dit was een hardloopwedstrijd
waarbij de deelnemers een wapenuitrusting droegen. Het laatste
onderdeel van het pentatlon was altijd worstelen, hierbij was
degene die zijn tegenstander driemaal gevloerd had de winnaar.
Omdat het pankration het spannendste onderdeel was, werd
het altijd tot het laatst van de Spelen bewaard. Bij dit onderdeel
werden verschillende types van worstelen beoefend, zoals
rechtopworstelen en grondworstelen.
De prijsuitreiking
Het hoogste wat je als atleet kon bereiken in de Griekse oudheid was
een Olympische overwinning. Iedere winnaar van een onderdeel
kreeg een tak van de heilige olijfboom die in Olympia stond. Dit
was een zeer bijzonder geschenk omdat de takken van deze boom
precies symmetrisch schenen te groeien. Ook kregen de winnaars
een luxueus diner aangeboden, en waren er de hele avond feesten.
Als de atleten weer terug in hun eigen steden kwamen, konden
ze rekenen op eeuwige roem en altijd gratis voedsel en andere
privileges. Het kwam ook soms voor dat er een standbeeld werd
opgericht in hun vaderstad voor deze winnende atleten. G
Bronnen:
- Hupperts et al. (1989), De Olympische Spelen, sport en opvoeding in de
Griekse oudheid, Leeuwarden: Eisma B.V.
- Swaddling, J. (1980), The Ancient Olympic Games, London: British
Museum Publications Ltd.
- Ancient Olympics (2004), http://ancientolympics.arts.kuleuven.be/index.
html, bezocht op 03-06-’08.
- De Gryse, B. (1982), De Spelen van Zeus, Brussel: Elsevier.
girugten juli 2008
(

(Niet-) Olympische sporten
De Olympische Spelen staan komende zomer weer op de kalender. Erg leuk, zeker voor mensen die kunnen genieten van
het aanschouwen van sport. De Olympische Spelen bieden een groot aantal sporten met een enorme diversiteit.
Dit artikel gaat over merkwaardige sporten die in het verleden wel op de Olympische Spelen te bewonderen waren, maar
tegenwoordig niet meer. Daarnaast zal de aandacht worden gevestigd op bekende sporten, of bekende onderdelen van
bepaalde sporten, die juist nooit olympisch zijn geweest. Ten slotte zal ik nog wat woorden wijden aan de status van de
Olympische Spelen binnen een aantal populaire sporten. Ik ben zelf een groot sportfan, maar ik kan na enige bestudering
van mijn bronnen alvast garanderen dat er ook sporten ter sprake zullen komen waarvan ik nog nooit had gehoord. Dat
belooft dus alvast flink wat spektakel. Zo hoort het in de sport zelf ook, zullen we maar zeggen.....
Eerst zal gekeken worden naar sporten die in het verleden wèl
olympisch waren, maar dat tegenwoordig niet meer zijn. Om te
beginnen het Jeu de paume: één van de sporten waarvan ik, net als
waarschijnlijk velen die dit artikel nu lezen, nog nooit had gehoord.
Dit is een, zoals de naam al doet vermoeden van oorsprong Franse
sport, waaruit het tennis is ontstaan. Oorspronkelijk werd het met
de blote hand gespeeld, later met een slaghout en uiteindelijk met
een racket. De sport was tussen 1250 en 1650 de populairste van
Frankrijk. De sport was zo populair dat de prefect van Parijs in
1397 het spelen doordeweeks verbood “omdat vele werklui hun
werk en familie achterlaten.” Zo zien we maar weer dat ook iets
dat op het eerste oog onschuldig is en moet dienen tot zuiver
vermaak, soms zomaar problemen kan opleveren. De sport lijkt
op een sport die het in Nederland een tijd lang goed deed en
in sommige streken nog steeds erg populair is: het kaatsen. De
sport was slechts één keer onderdeel van de Olympische Spelen,
in 1908. Geen van de medailles ging naar een Fransman.
Een tweede, in elk geval bij mij onbekende, sport die ooit de
olympische status had, is het Pelota Vasca (Baskisch pelottenspel).
(Figuur 1: het Jeu de Paumes)
girugten juli 2008
(Figuur 2: Pelota Vasca)
Dit is een spel voor twee of vier personen afkomstig uit, hoe kan
het ook anders, het Baskenland in Noord-Spanje. Het spel wordt
gespeeld met de blote hand of een racket of een cesta, een soort
mand die als een handschoen om de hand gedragen wordt om de
bal mee te vangen(www.merriam-webster.com/dictionary/cesta
- 28k -). De bal die ervoor gebruikt wordt heeft een doorsnede
van zo’n vijf centimeter.
Bij dit spel mag de bal slechts één keer stuiteren voordat hij
teruggespeeld moet worden. Het spel wordt gespeeld op een
fronton (een overdekt gebied) of een trinquet (een veld van 9,3
meter breed en 28,5 meter lang) Wereldkampioenschappen worden
gespeeld op een 36-meter lange frontonbaan van glad cement,
een 54-meter lange (grand) frontonbaan van glad cement, een
30-meter lange frontonbaan voorzien van een synthetische laag
en het trinquet van glad cement. De ondergrond waarop wordt
gespeeld heet cancha. Het fronton wordt begrensd door:
• een voormuur (de zogenaamde frontis van 9,25 meter breed en
10 meter hoog)
• een achtermuur (de zogenaamde rebote) en
• een zijmuur (de zogenaamde lateral van 30-54 meter lang).
Helaas is niet te vinden wanneer en hoe vaak de sport op de
Olympische Spelen is beoefend.
Een derde sport die de olympische status genoot en niet bij
iedereen bekend zal zijn (bij mij is hij dat wel) is het Roque. De
7
-door Floris van der Lingen-

8
Olympische Spelen
(Figuur 3: Croquet)
naam zei me niets, maar toen ik erachter kwam dat het dezelfde
sport is als het croquet, moest ik onmiddellijk terugdenken aan
de dagen dat mijn broers en ik met onze croquetset het gras in
onze achtertuin vakkundig omploegden. Croquet is afkomstig uit
Noord-Frankrijk en heeft de naam de eerste volledig gemengde
sport te zijn. De sport werd populair door het opkomen van het
fenomeen vrije tijd. In het spel gaat het erom je bal (iedere speler
heeft zijn eigen kleur bal) door de poortjes naar het einde van de
baan te brengen. Het spel verloopt beurtelings en degene die de
baan met de minste slagen aflegt, is de winnaar.
Een laatste sport die de olympische status heeft gehad, maar
die nu niet meer heeft, is het touwtrekken. Het is niet bekend
wanneer de sport olympisch is geworden. Wel is bekend dat de
sport in 1920 uit het olympische programma is geschrapt, omdat
er te veel sporten een olympische status hadden gekregen. Bij het
touwtrekken gaat het erom zo hard mogelijk een sterk en dik touw
te trekken. Dit touw is gemarkeerd met 5 lintjes. In het midden
een rood lint, dat de startpositie aangeeft. Op 4 meter aan beide
zijden is er een lintje dat bepaalt hoever getrokken moet worden
en op 5 meter van de middenlijn is er een lintje waarachter de
eerste man moet plaatsnemen. Het team dat het andere team
zover trekt, dat het 4 meter lintje over de middellijn heen komt,
heeft gewonnen.
Dan nu verder naar twee sporten waarvan het raar klinkt dat ze
geen olympische status (meer) hebben. Op de eerste plaats is er
het honkbal. Los van de teleurstelling die dit onder de aanhang
van de sport oproept, reageerden ook nationale honkbalbonden
aan weerszijden van de Atlantische Oceaan verbaasd en boos op
het besluit van het Internationaal Olympisch Commité om deze
zeer populaire sport te schrappen. Het is immers niet voor niets
dat de sport wel “America’s favourite pastime”wordt genoemd.
De sport is echter ook buiten de VS behoorlijk populair. Om te
beginnen is er Cuba, het land dat drie van de vier keer won op
de Olympische Spelen. In Europa geniet de sport echter minder
populariteit; hier is voetbal de absolute nummer één. In Azië en
Zuid-Amerika is de sport wel flink populair. In Nederland zijn
er slechts enkele tienduizenden mensen die de sport beoefenen.
Toch is Nederland één van de toonaangevende honkbalnaties in
Europa.
Daarnaast is er het veldrijden. Deze sport is een onderdeel van de
wielersport die verder wel de olympische status geniet. Hoewel
veldrijden bekender is dan andere vormen van wielersport, is
ervoor gekozen dit onderdeel geen olympische status te verlenen.
Hierdoor treedt het fenomeen op dat veldrijders er nogal
eens voor kiezen om naast hun eigen sport ook een andere te
gaan beoefenen. Sven Nys, die in het veldrijden al jaren tot de
absolute wereldtop behoort, heeft er bijvoorbeeld voor gekozen
om zich, met het oog op Beijing, ook toe te gaan leggen op het
mountainbiken.
Dan is het nu tijd om te kijken naar de status van de Olympische
Spelen binnen een aantal sporten. Om te beginnen is er het
voetbal: binnen deze sport genieten de Olympische Spelen
nauwelijks status. Om eerlijk te zijn zou ik op dit moment niet
weten wie de Olympische Kampioen voetbal is. De reden voor
het feit is dat het olympische voetbaltoernooi is opgezet als een
girugten juli 2008

toernooi waar jonge talenten hun kunsten kunnen etaleren. De
maximaal toegestane leeftijd voor deelname aan het toernooi is
dan ook 23. Oudere spelers kunnen wel meedoen, maar enkel via
een dispensatieregeling. Via deze regeling zijn voor het komende
toernooi Roy Makaay, Gerald Sibon, Kew Jaliens en Barry Opdam
aan de selectie toegevoegd.
Dan is er de atletiek. Binnen deze sport zou je kunnen stellen dat
alles om de Spelen gaat. Een olympische titel is absoluut meer
waard dan een wereldtitel. Wereldtitels zijn immers vergankelijker
omdat ze vaker te winnen zijn. Wie echter een olympische
titel wint, staat (vanzelfsprekend) voor vier jaar genoteerd als
kampioen. Wel is er uiteraard te stellen dat in de topsport een
termijn van vier jaar betrekkelijk lang is. Als we ons bijvoorbeeld
de onaantastbaarheid van Gianni Romme op de Spelen van 1998
(Nagano) herinneren, moeten we constateren dat hij vier jaar later
(in Salt Lake City) duidelijk te kort kwam op de toppers van dat
moment.
Dan is er het wielrennen op de weg. Gezien de recente kampioenen
zou je kunnen stellen dat een olympische titel een kroon op het
werk is. De renners lopen niet echt warm voor de olympische
wedstrijd, maar beseffen wel dat er een titel te halen valt die je
vervolgens vier jaar mag dragen.
Als laatste nog wat aandacht aan de olympische status van het
schaatsen. Zoals al eerder vermeld, geldt voor deze sport dat
een termijn van vier jaar misschien wat te lang is. Toch is de
olympische status van de sport niet gering; er zijn veel schaatsers
die alles op alles zetten om een olympische titel te veroveren.
girugten juli 2008
Ook bestaan er grote kampioenen die nooit een olympische titel
hebben gewonnen. Zo is er bijvoorbeeld Rintje Ritsma, die zes
Europees- en vier keer Wereldkampioen Allround werd, maar
niet één olympische titel won. Ook Erben Wennemars, veelvuldig
Wereldkampioen op de 1000 meter, 1500 meter en de sprint, wist
nooit olympisch goud te winnen. G
9

-door Wietske Wilts-
10
BEC 2008: Sint Petersburg & Riga
De grote reis begon midden in de nacht. Op 13 mei om 01:30 uur
verzamelde zich een groep Ibn´ers om met de BEC (Buitenlandse
Excursie Commissie) van Ibn Battuta een grote reis richting
noordoosten te maken. Sint Petersburg en Riga waren de
bestemmingen dit jaar.
Om twee uur ’s nachts vetrokken we met de bus naar het vliegveld
in Bremen, alwaar we tijdens het wachten heerlijk languit op de
grond liggend, of tegen een muur zittend konden slapen. Even voor
zeven vertrok het vliegtuig naar Riga. Hoewel het in Nederland
nog zomers weer was, voelde de lucht hier toch behoorlijk kouder
aan. Na even gewacht te hebben kwam er een Letse bus met
Russische chauffeur voorrijden. ‘Iba Battuta’ stond op een papier
dat achter de vooruit geplakt was. Voor Letse begrippen was de
bus nog redelijk comfortabel, en na het woord ‘Nooduitgang’ op
het raam opgemerkt te hebben, wisten we waarom. We kregen
vast een voorproefje van Riga te zien, de stad die we over een
aantal dagen nog beter zouden gaan verkennen. Snelwegen, daar
doen ze hier niet aan. Op deze weg (de E77) vol gaten en andere
oneffenheden kon je maximaal vijftig kilometer per uur rijden.
Het landschap kenmerkte zich voornamelijk door niet heel dicht
begroeid bos met zo af en toe een klein uitgestorven aandoend
dorpje bestaande uit een rij houten huisjes langs de weg. Ongeveer
eens in de twintig minuten kwamen we een andere weggebruiker
tegen, erg levendig was het hier dus niet. Daarentegen werden we
tijdens één van de vele pauzes (na elke honderd kilometer moest er
even gestopt worden) gigantisch aan het lachen gemaakt door een
letterlijk en figuurlijk geheel ontspoorde Letse meneer met zeer
weinig tanden. Hij lachte continu, brabbelde wat onverstaanbare
woorden die hij kennelijk zelf erg grappig vond, en probeerde ons
op bijzonder komische manier aan het schrikken te maken. Bij een
andere pauzeplaats konden groen uitgeslagen broodjes worden
gekocht. Lang pauzeren was het echter nooit, want meestal na
tien minuten kwam de chauffeur streng op zijn horloge wijzend
naar ons toe. Snel de bus in betekende dit. De route naar Estland,
waar we de Russische grens bereikten, was niet moeilijk te vinden:
verkeerd rijden was niet mogelijk want er is maar één weg. De
uitgebreide grenscontrole bestond eruit dat een Est gekleed in
groen uniform de bus in kwam en al onze paspoorten controleerde,
en dat we bij de Russische douane papieren moesten inleveren en
onze visa moesten tonen. Na hier maarliefst twee uur vertoefd te
hebben, konden het reizen verdergaan. In de stad Pskov, die iets
groter is dan Groningen, kon er vanuit de bus genoten worden
van talloze verpauperde Sovjetflatjes en onverharde wegen. Via
de M20 bereikten we vlak na middernacht de eindbestemming
Sint Petersburg, waar na een reis van bijna 24 uur iedereen vrijwel
direct ging slapen.
De eerste echte dag in deze stad begon met (natte) sneeuw, en met
een ontbijt bestaande uit wat kale pasta en vlees in een cafeetje
naast het hostel. Vervolgens zochten we het metrostation op, om
een bezoek te brengen aan het Alexander Nevskyklooster en de
Tikhvinbegraafplaats, waar allerlei beroemde componisten en
schrijven begraven liggen. Het ruim zestig jaar oude Peterburgse
metronetwerk bestaat uit vier lijnen, en ligt bijzonder diep in
de grond vanwege de moerassige grond onder de stad. De reis
begint dan eigenlijk ook al bovenaan de roltrap: de rit naar
beneden duurt wel een paar minuutjes. De metro is druk bezocht;
dagelijks maken zo’n 2,5 miljoen mensen gebruik van dit netwerk.
Op de middag hebben we de Nevsky Prospekt verkend, dit
is de ‘hoofdstraat’ van de stad. Met een fikse sneeuwbui erbij,
was het Rusland-gevoel meer dan compleet. 14 Mei was ook de
dag dan FK Zenit Sint Petersburg de UEFA Cup voetbal won
van de Glasgow Rangers, groots feest dus in alle straten! De
receptioniste van het hostel vond het niet zo leuk want hierdoor
wilden er nog mensen na de avondklok van één uur naar binnen.
Ook in het hostel moest het zachter. “Or I call tzhe paliiies”,
sprak ze ons toe terwijl ze met een boos gezicht door de gangen
marcheerde. Sommigen zijn via het raam naar binnen geslopen,
anderen hebben doorgefeest en konden om zes uur ’s ochtends
het hostel weer in om nog twee uurtjes te slapen voordat we weer
opstonden om te verzamelen voor de stadswandeling door het
centrum, onder leiding van studenten van universiteit van Sint
Petersburg. In de kantine van de universiteit stond een lunch op
ons te wachten om de hongerige magen te vullen. Daarna kregen
we er een wel zeer korte lezing, en toen een rondleiding door
het universiteitsmuseum. Aan het eind van de middag bezochten
we het Nederlands Instituut Sint Petersburg (NISPB) om daar
het één en ander te horen over Nederlanders in deze stad. Een
groep balletliefhebbers vertrok richting het beroemde Mariinsky
Theater, terwijl de rest achterbleef om nog deel te nemen aan
girugten juli 2008

een boeiende discussie. Om je in het spitsuur in de Peterburgse
metro te bevinden is een waar avontuur! We kwamen in een
heuse maalstroom van mensen terecht, een soort trechter voor
je de roltrap op kon. In de metro zelf was het natuurlijk ook erg
druk. Het was soms hollen door de straten, maar we kwamen
precies op tijd voor de voorstelling. Gelukkig hebben sommigen
onderweg nog snel wat koekjes kunnen kopen bij een winkeltje,
zodat we ook ‘avondeten’ hadden. Onze wandelschoenen en
vesten vielen wel ietwat uit de toon vergeleken met de kledij van
de anderen gasten. Er werden drie prachtige balletvoorstellingen
gegeven van ieder drie kwartier, maar de tijd vloog voorbij alsof
het maar een paar minuten waren. Als het licht in de pauzes aan
was, had je de gelegenheid dit rijkelijk met goud versierde theater
te aanschouwen. Het opvallende was dat tien minuten nadat de
voorstelling was afgelopen, het hele theater leeg was. Degenen die
niet naar het Mariinsky Theater waren gegaan, hebben kunnen
genieten van allerlei feestelijkheden bij het stadion van Zenit ter
ere van de overwinning van gisteren.
De volgende ochtend was er een relatief rustig programma.
We bezochten de Kazankathedraal, een Russisch-orthodoxe
kathedraal, en vestiging van het adviesbureau van Nederlandse
komaf namelijk Royal Haskoning, aan de Nevsky Prospekt 1
met uitzicht op de Hermitage. Hier kregen we presentaties over
interessante infrastructurele projecten in Rusland. Op de middag
bezochten we de Hermitage, één van ’s werelds grootste musea
op het gebied van kunst- en cultuurhistorie. De collectie bevat
prehistorie kunst, Russische kunst, maar ook veel van Rembrandt
en andere West-Europese schilders. Diezelfde middag is er ook
een groepje geïnteresseerden met de metro naar het noorden van
de stad gereisd om daar de imposante communistische flats te
bekijken. Het zag er allemaal wat armoedig uit, maar toch reden er
behoorlijk dure auto’s rond. Wij waren sowieso de enige toeristen
hier, en de inwoners keken dan soms ook wat vreemd op toen ze
ons voorbij zagen wandelen. Je zou denken dat de Sovjetflats die
er te vinden zijn tocht wat uit de tijd zijn, maar daar denken ze daar
anders over: er worden nog heel wat bijgebouwd. Na in het slechts
drie jaar oude metrostation Komendantski Prospekt in de metro
gestapt te zijn, reisden de echte diehards nog even verder om het
oudste station Avtovo te bezoeken. Hoewel het nemen van foto’s
girugten juli 2008
verboden is op alle metrostations, haalde de typisch Russische
decoratie ons over het fototoestel toch even te voorschijn te
halen, gelukkig onopgemerkt. ’s Avonds werd er door sommigen
gekookt in het hostel. Auteur van dit artikel heeft mogen genieten
van een soepje van de Diksi (de supermarkt tegenover het hostel)
van slechts vier roebel (omgerekend ongeveer één eurocent), het
smaakte dan ook meer naar een goedje wat je moet innemen als je
ziek bent. Na het eten werd er nog gevoetbald op een trapveldje
achter het hostel.
17 Mei was de dag van de ‘Big Baltic Trip’. Met een bus werden we
naar het eiland Kotlin gereden. Dit eilandje in de Finse golf
(vervolg op bladzijde 14)
11

12 girugten juli 2008

Plaatsnamen over de grens
Op de verstilde landweg tussen Rottum en Stitswerd staat vlakbij die eerste plaats een
groepje van twee boerderijen, Bethlehem genaamd. Een straatnaam, meer lijkt het niet.
Toch verraad de 1:25000 topografische kaart met vetgedrukte letters de aanwezigheid
van een heuse plaats. De teleurstelling overheerst dan ook, als blijkt dat noch de ANWB,
noch de gemeente Eemsmond de moeite hebben genomen Bethlehem met een blauw
bordje te markeren. Gelukkig zagen de bewoners wel de noodzaak om hun plaats te
benoemen met een fraai bord, dat zelfs een afdakje heeft. Of deze laatste toevoeging
symbool staat voor de gastvrijheid die de boerderijen bieden, is niet bekend. Ondanks
de afwezigheid van een herberg is er echter genoeg stal om een hoop koningskinderen
ter wereld te brengen.
Bethlehem is in de middeleeuwen gesticht als voorwerk van het klooster van Rottum,
door middeleeuwse benedictijner monniken. Later werd het een nonnenklooster. Van het
katholicisme is in deze streek tegenwoordig niet veel meer te merken, afgezien van de
vele kerken en kloosters die zij onder andere op het Hogeland achtergelaten heeft. Ook
zijn de nonnen en monniken grotendeels verantwoordelijk voor het in cultuur brengen van
het land rondom deze bouwwerken. Het enige reliëf in deze aan de zee onttrokken omgeving
is de stortplaats van het nabijgelegen Warffum, dat echter aan het zicht onttrokken
wordt door en klein bos, ook al vrij zeldzaam in het voor de rest open Hogeland.
Het is in ieder geval zeer de moeite waard eens een kijkje te nemen in deze omgeving.
Dorpjes als Rottum en Stitswerd lijken zich volledig aan de wereld te onttrekken, de rust
en de ruimte waarmee het Noorden zich profileert zijn hier ruimschoots aanwezig.
girugten juli 2008
-door Pieter Jan Karsijns-
13

14
diende ooit ter fortificatie van Sint Petersburg, en is nu via een
weg bereikbaar. Op dit eiland ligt Kronsjtadt (Kroonstad), een
stad die gesticht is door Peter de Grote die hij begin achttiende
eeuw het eiland overnam van Zweden. De gids in de bus had
uitgebreide verhalen over de schepen hier in de haven, maar
omdat het uitgesproken werd als ‘sheeps’, klonk dit vrij grappig
toen ze over een bepaald gebouw vertelde dat daar gekookt werd
voor de sheeps. (Wat een luxe leven hadden die schapen hier!)
We bekeken de Marine Kathedraal. Het kwam goed uit dat het
precies op deze dag de ‘dag van Kronsjtadt’ was, zodat we ons
konden vermaken met aerobicdansjes van de Kronsjtadtse jeugd
op het plein voor de kerk. Het water in de Finse golf stond helaas
te laag om een tocht met de boot te kunnen maken, daarom
gingen we na de lunch gelijk door naar Peterhof, een stad die ook
door Peter de Grote is gesticht vanwege een gunstige ligging aan
de Finse golf. Hier bevindt zich een groot paleizencomplex van
de Russische tsaren. Na een wandeling te hebben gemaakt door
de enorme tuinen, langs fonteinen, en na uitgewaaierd te hebben
bij de Finse golf, keerden we terug naar de stad. Hier kon iedereen
nog snel wat eten, alvorens de grote busreis te maken terug naar
Riga. Na een slaapmutsje van wodka vielen de meesten al gauw
in slaap. Gelukkig hadden we ditmaal maar één uur oponthoud
bij de douane.
Toen we de volgende ochtend Riga inreden, werden we begroet
door druilerig weer. Gelukkig was het na een goed ontbijt in
ons hostel opgeklaard, en kon de ´BECspedition´ beginnen.
In groepjes gingen de deelnemers de stad verkennen, en
door bepaalde gebouwen en andere bezienswaardigheden te
fotograferen konden er punten worden verdiend. De drie beste
groepjes konden de volgende dag een fles Balzam – een Letse
kruidenlikeur - in ontvangst nemen. ’s Middags gingen we per
trolleybus naar de TV-toren, waar we een rondleiding kregen
door een enthousiaste Duits sprekende gids. Vanuit deze toren,
die overigens de hoogste losstaande toren is van de Europese
Unie, had je een goed uitzicht over de stad.
Op de tweede dag in Riga namen we ’s ochtends de trein naar
Jurmala, een uitgestrekte kustplaats aan de golf van Riga. Deze
badplaats was vooral populair bij top van de communistische
partij in de Sovjetjaren, zoals Breznjev en Chroestjov. De treinen
waren voorzien van houten banken en in elke coupé één of
meer controleurs, die zodra er iemand de trein binnenkwam
het kaartje afstempelden en de rest van de tijd wat om zich heen
zaten te kijken. Het station van Jurmala stelde niet meer voor dan
een strook opgehoofd asfalt, dat fungeerde als perron, en een
gebouwtje waar als je goed keek nog wel ergens de naam van dit
station was te lezen. In een stoet liepen we naar het strand, waar
sommige bikkels een duik in de koude zee waagden. De anderen
hielden het liever bij pootje baden, of bouwden een zandkasteel.
De gehele plaats Jurmala bestaat feitelijk uit meerdere stadsdelen
die allemaal aan mekaar liggen. Er schijnen hier meer dan 55.000
mensen te wonen, maar daar was weinig van te zien. Na rustig
geluncht te hebben keerden we terug naar de stad. Het centraal
girugten juli 2008

station van Riga, een stad die even zo groot is als Amsterdam,
bestond ook slechts uit een paar stroken opgehoogd asfalt en een
gebouw aan de voorkant. Het enige moderne was de gang onder
de sporen door, maar veel Letten liepen daar gewoon over het
spoor om bij een ander perron te komen, druk is het toch niet.
Deze middag kregen we nog een interessante en heldere lezing op
de universiteit, waarin ons het nodige werd bijgebracht over Riga
en de geografie van Letland. ’s Avonds werd er uitgegaan in de
Roxy, een soort ‘Blauwe Engel’ van Riga.
20 Mei was weer een dag waarop we ’s ochtends op de trein
stapten. Dit keer waren we voor ongeveer één euro een uur
onderweg, en bereikten we Sigulda. Deze trein had overigens wel
leren stoelen, zij het redelijk doorgezakt. De zomerbobsleebaan
werd gevonden, en in drietallen konden we met een bestuurder in
hoog tempo naar beneden roetsjen. ’s Middags maakten we een
wandeling door het nationaal park Gauja. Onderweg kwamen we
langs kastelen en een volgens de vermeldingen zeer beroemde
grot. Bij deze tocht hoorde ook een ritje met een kabelbaan over
het dal van de rivier de Gauja.
De laatste dag was zeer rustig. ´s Ochtends bezochten we het
bezettingsmuseum, waar we veel te weten kwamen over de Duitse
en Russische bezettingen van de stad. We werden er rondgeleid
door een zeer goed Engels sprekende gids die ook nog eens heel
enthousiast vertelde. De middag was vrij om de laatste latten uit
te geven aan kaarten en souvenirs voor het thuisfront. Donderdag
22 mei was de allerlaatste dag. We stonden al om zes uur op, zodat
girugten juli 2008
we vroeg konden vertrekken. In volgepropte bussen togen we met
onze grote tassen en koffers naar het vliegveld, dat even buiten de
stad lag. Na een rustige vliegrit waar iedereen lekker bij kon slapen,
kon er in de bus van het vliegveld van Bremen naar Groningen nog
even vrolijk gezongen worden. De aankomst in onze vertrouwde
stad was alweer het einde van deze indrukwekkende, enerverende
en intensieve reis. G
15

-door Marieke Hoekstra-
16
Masterthesis
Perceptions on the reasons for teenage
pregnancies among Turkish and Moroccan
girls in the Netherlands - a qualitative study
Mijn afstudeerscriptie voor de master Population Studies onder begeleiding van professor Hutter ging over de redenen van
tienerzwangerschappen onder Turkse en Marokkaanse meisjes in Nederland. De onderzoeksvraag van de scriptie, die ik in
het voorjaar 2008 heb afgerond, was als volgt:
Wat zijn de percepties over de redenen van tienerzwangerschappen onder
Turkse en Marokkaanse meisjes in Nederland?
Het doel van het onderzoek was de tienerzwangerschappen onder
de net genoemde groepen meisjes te beschrijven en te begrijpen.
Dit met als doel om - wanneer dat nodig is - aanbevelingen te
geven voor de ontwikkeling van een cultureel-specifiek beleid
voor educatie en preventie . Voor de beantwoording van de vraag
zijn twee theorieën gebruikt, ‘the fertility model’ van Bongaarts
and Potter (1983) – proximate determinants of fertility – en ‘the
theory of planned behaviour’ van Ajzen (1991).
Er zijn elf diepte-interviews gehouden om de onderzoeksvraag
te beantwoorden. De onderwerpen trouwen, seksualiteit,
voorbehoedsmiddelen, tienerzwangerschappen en abortus zijn besproken in
de interviews. Vier van de interviews zijn gehouden met Turkse en
Marokkaanse meisjes die zwanger zijn geweest toen ze een tiener
waren. Het vinden van de meisjes die zwanger waren geweest
óf op dat moment zwanger waren én die aan een interview mee
wilden werken was erg moeilijk. Dit was vanwege het gevoelige
onderwerp en omdat er een groot taboe is op meisjes die seks voor
het huwelijk hebben en dus ongeplande tienerzwangerschappen.
Omdat er niet genoeg meisjes konden worden gevonden, zijn
er nog zeven Turkse en Marokkaanse meisjes geïnterviewd die
niet zwanger zijn geweest, maar wel over het onderwerp wilden
praten. Zij waren tussen de 15 en 25 jaar en zij zijn gevraagd over
hun percepties en ideeën over tienerzwangerschappen, abortus,
seksualiteit, trouwen en voorbehoedsmiddelen.
Er is nogal een aantal Turkse en Marokkaanse mensen dat zich op
internet negatief over het onderzoek heeft geuit. Zij waren bang
voor een negatief doel en bevreesd dat het onderzoek bedoeld
zou zijn om hen in een negatief daglicht te plaatsen. Daarentegen
waren er ook een aantal positieve reacties op het onderzoek.
Als meest belangrijke uitkomsten van het onderzoek kunnen de
volgende punten worden beschouwd.
- Trouwen is erg belangrijk voor de meisjes, dit is een gevolg van
hun religie en hun cultuur. Alle meisjes die nog niet getrouwd
waren, zijn dan ook van plan om in de toekomst te gaan trouwen.
Relaties voor het huwelijk zijn verboden in de Koran; hoewel
vandaag de dag relaties voor het huwelijk, met of zonder seks,
volgens de respondenten steeds meer voorkomen
- Thuis krijgen meisjes nauwelijks tot geen seksuele voorlichting
van hun ouders. Er wordt eigenlijk nooit open over seksualiteit
gepraat. De seksuele voorlichting op school wordt door de meisjes
vooral als erg algemeen ervaren. Een aantal meisjes had vooral
vragen met betrekking tot hun cultuur, maar kon of durfde die
niet te stellen. De voorlichting was niet specifiek genoeg gericht
op hun cultuur. Ze leerden vooral dingen over seksualiteit van
leeftijdgenoten, via tijdschriften, internet en de televisie.
- Het gebruik van voorbehoedsmiddelen onder niet-getrouwde
meisjes is erg beperkt. Omdat meisjes voor het huwelijk
niet seksueel actief horen te zijn, hoeven ze dus ook geen
voorbehoedsmiddelen te gebruiken.
- Een meisje dat ongepland zwanger raakt, heeft vaak twee
mogelijkheden. Ze gaat trouwen met de vader van het kind,
eventueel onder druk van de familie, óf ze kiest voor een abortus.
Als een meisje kiest voor een abortus, vindt deze vaak onder
strikte geheimhouding plaats, zodat de familieeer niet wordt
aangetast.
Uit mijn onderzoek kan worden geconcludeerd dat een deel
van de tienerzwangerschappen inderdaad is gepland, zoals ook
is aangenomen in het onderzoek ‘Kind van twee werelden’
van de Rutgers Nisso Groep in 2006. Echter, een deel van de
tienerzwangerschappen onder Turkse en Marokkaanse meisjes is
ongepland. Een aantal aanbevelingen is gedaan na de resultaten
van het onderzoek.
- Als eerste is er meer seksuele voorlichting nodig en deze moet
vooral gericht zijn op en rekening houden met de specifieke cultuur
van de betreffende groepen Turkse en Marokkaanse meisjes.
- Als tweede moet er ook worden gekeken naar de jongens en
de ouders; die spelen namelijk beiden een belangrijke rol in het
voorkomen van tienerzwangerschappen.
- Als laatste is er meer onderzoek nodig naar de redenen van
tienerzwangerschappen onder Turkse en Marokkaanse meisjes. G
girugten juli 2008

Op de bank van…
In ‘Op de bank van…’ komen personen aan het woord die een bepaalde
functie binnen onze faculteit vervullen. Er gebeurt meer aan onze
faculteit dan de gemiddelde lezer vaak zal vermoeden. Daarom een
kennismaking met de functies en de personen die hier invulling aan
geven.
Op de bank van Dirk Strijker
Vanaf 1 maart 2003 is Dirk Strijker verbonden aan onze faculteit. Eerst
bij de vakgroep Economische Geografie en sinds het bekleden van
de Mansholt-leerstoel (voor Plattelandsontwikkeling) bij de vakgroep
Culturele Geografie. Daarnaast is Dirk Strijker voorzitter van de
faculteitsraad.
Meneer Strijker, een korte introductie graag.
Ik ben in 1953 ter wereld gekomen en daarna opgegroeid in Noordscheschut,
bij Hoogeveen.. Ik doceer onder andere Plattelandsvraagstukken
en met Jouke van Dijk het vak Inleiding Economie, daarnaast ben
ik coördinator van de Bachelorscripties en de Master Theses van
Culturele Geografie. Sinds 2005 bekleed ik de Mansholt-leerstoel voor
Plattelandsontwikkeling.
Wat voor bank heeft u en waar
staat deze?
Deze staat in Eexterzandvoort,
een plaatsje bij Gieten. In onze
woonkamer staat een rode chaise
longue. We hebben eigenlijk nooit
zoveel aandacht besteed aan de
meubilering. Ik kan me nog herinneren
dat we de eerste vier jaar nog geen
salontafel hadden, gedurende die tijd
heeft een bananendoos uitstekend
dienst gedaan. De bank wordt
waarschijnlijk pas vervangen als we
er doorheen zakken, zoals ooit een
keer gebeurde tijdens Nederland-
Brazilië op het WK van 1994. De
familie was iets te enthousiast bij een
doelpunt. Volgend jaar verhuist de bank mee naar een huis dat we nu
laten bouwen, ook weer in Eexterzandvoort.
Zou u als docent Plattelandsvraagstukken in een stad kunnen
wonen?
Tijdens mijn studententijd heb ik het een half jaar volgehouden, daarna
ben ik naar een boerderijtje aan het Winschoterdiep vertrokken. Ik heb
achting voor mensen die in een stad kunnen overleven, maar ik moet de
horizon kunnen zien, ik wil weten of er regen aankomt. Een stad is wel
efficiënt. Bovendien, als iedereen op het platteland zou gaan wonen, dan
wordt het daar natuurlijk juist weer heel druk!
Hoe was uw studententijd?
Ik mag wel zeggen dat ik hard gestudeerd heb. Thuis hadden we het niet
breed, dus ik kon mij ook niet veel vertraging veroorloven. Mijn vader
had een kleine boerderij en werkte heel hard, maar verdiende toch niet
zoveel. Ik vroeg mij af hoe dat kwam, daarom ben ik landbouweconomie
in Groningen gaan studeren. Voor landbouweconomie dacht ik eerst dat
je in Wageningen moest zijn, maar daar bleek het programma vooral
uit niet-economische vakken zoals bemestingsleer te bestaan, gelukkig
werd ik naar Groningen verwezen. Tegenwoordig is er geen vergelijkbare
opleiding meer, die moet je nu bij elkaar shoppen met vakken bij
universiteiten in heel Nederland.
girugten juli 2008
Op de bank van...
Hoe komt u op onze faculteit terecht?
Ik ben in Groningen begonnen aan de Economische Faculteit. Op
een gegeven moment wilde ik wel eens wat anders doen. Pellenbarg en
Van Dijk wezen mij op een tijdelijk beschikbare plek aan de Faculteit
Ruimtelijke Wetenschappen, die heb ik ingevuld. Sinds september 2005
bekleed ik de Mansholt-leerstoel voor Plattelandsontwikkeling, deze
wordt gefinancierd door het Ministerie van Landbouw. De leerstoel is
voor vijf jaar ingesteld, ik weet niet of die gecontinueerd wordt, maar
we moeten in ieder geval met onderwijs en onderzoek op dit terrein
doorgaan. Als faculteit hebben we daarin een zekere niche gevonden.
Platteland is meer dan alleen landbouw. We richten ons onder andere
op de problematiek in Oost-Groningen, en het veenkoloniale gebied.
Er loopt een PhD-project over wonen op het platteland, en eentje over
nevenactiviteiten op het platteland door niet-agrariërs. Je staat er versteld
van hoe multifunctioneel het platteland tegenwoordig gebruikt wordt.
Het is ruimtelijk-economisch onderzoek dat echt op onze faculteit thuis
hoort.
U komt er veel mee in de publiciteit.
Het is nu minder dan een paar jaar geleden. Tegenwoordig heb ik nog
een maandelijkse column op de vrijdag
in het Dagblad van het Noorden, in het
economiekatern. Eerder was het elke
twee weken in de zaterdagkrant, maar dat
werd me teveel. Ik verzin ze meestal als
ik in de tuin aan het werk ben. Als ze bij
RTV-Noord een ‘plattelandsdeskundige’
nodig hebben word ik inderdaad
vaak van stal gehaald. Maar het
faculteitswerk blijft altijd voorop staan
hoor. Plattelandsvraagstukken vind ik
nog altijd erg leuk om te doen. Ook het
begeleiden van (bachelor)scripties, dan
kom je intensiever in contact met de
studenten.
Hoe is het om voorzitter van de
Faculteitsraad te zijn?
Het voorzitterschap bevalt goed. Ik heb
me vroeger altijd voor dit soort functies gedrukt omdat ik dacht dat het
teveel tijd zou kosten. Gelukkig blijkt het me minder tijd te kosten dan ik
vreesde. Als lid van de raad ben ik nu van veel zaken die op de faculteit
spelen beter op de hoogte dan toen ik dat nog niet was. Ik ervaar het als
nuttig én leuk. Docenten worden voor twee jaar verkozen, volgend jaar
zit ik er dus ook nog in. Dit jaar gaan ook twee studenten nog een jaar
door, dat is goed voor de continuïteit. Hopelijk geven zich volgend jaar
meer studenten op voor de verkiezingen, het is wel belangrijk dat er iets
te kiezen valt. Bovendien hebben de studenten dan meer verantwoording
af te leggen tegenover hun achterban.
Wat zou u veranderen als u het alleen voor het zeggen had in
onderwijsland?
Ik zou willen dat er meer beurzen beschikbaar zouden zijn voor mensen
die anders niet kunnen studeren. Er zijn nog steeds genoeg scholieren
die na hun eindexamen niet naar de universiteit gaan omdat het in
hun directe omgeving niet gestimuleerd en ondersteund wordt. Aan
de andere kant lopen er ook genoeg types rond die op de universiteit
eigenlijk niks te zoeken hebben. Die zou je er eerder uit moeten kunnen
filteren, misschien al met een toelatingsexamen. Op persoonlijke titel
ben ik meer vóór het bindend studieadvies dan er tegen. Er mogen
best meer harde eisen op tafel gelegd worden om de voortgang er bij de
studenten in te houden. Maar ja, dan houd je er misschien maar weinig
over en de faculteit moet wel bestaansrecht houden. G
17
-door Jitze Maatman-

-door Folris van der Lingen-
18
Alles is geografie
Vakantieverhalen
Eén van de (vele) belangrijke thema’s in de sociale en culturele geografie is toerisme. Eén van de pijlers van dit begrip is de term vakantie. Omdat dit
het laatste nummer van Girugten voor de zomervakantie is, lijkt het mij de hoogste tijd om eens over deze mooie tijd te schrijven.
Hoewel mensen hun vakanties heel erg verschillend invullen, zijn er wel min of meer algemene wensen waar het om de vakantie gaat. Even de
dagelijkse hectiek ontvluchten, de tijd nemen voor dingen die leuk zijn in plaats van verplicht en als het even kan het goede weer opzoeken.
Studenten interpreteren vakantie als de tijd dat de studieboeken aan de kant kunnen, er ‘s ochtends weer uitgeslapen kan worden en de dag naar eigen
willekeur kan worden ingevuld. De planning van de vakantie is voor sommigen een lang proces. Met wie ga je weg, hoe lang ga je weg, waar wil je
heen, hoeveel geld wil je uitgeven? Dit zijn vragen die aandacht en tijd eisen.
Ik daarentegen, heb in elk geval al enige jaren een vaste bestemming waar het om de vakanties gaat. Want wat is er nu eigenlijk fijner dan de hele
vakantie in je eigen bed te kunnen slapen en zeker te weten dat de boodschappen en het huishouden gedaan worden en dat je je om het eten niet
druk hoeft te maken? Dit alles voltrekt zich dan ook nog eens in de door mij zo gewaardeerde Bourgogne-streek, waar mijn ouders acht jaar geleden
een huis hebben gekocht. Ik kan uit ervaring zeggen dat het helemaal niet saai is om de hele zomer met je ouders door te brengen; de regio is groot
en zeer fraai en er zijn vele plaatsen die we nog altijd een keer willen verkennen. De reis is makkelijk; op twaalf kilometer van het dorp ligt het TGVstation
van Le Creusot en op dertig kilometer ligt een afrit van de Autoroute du Soleil, de tolweg van Parijs naar Marseille.
De Bourgogne is een glooiende, dunbevolkte regio (er wonen maar zo’n 1.6 miljoen mensen in een gebied ter grootte van België) met veel cultureel
erfgoed, dat voornamelijk teruggrijpt op de periode dat deze streek een groot en machtig Hertogdom was, nadat het van de vijfde tot en met de
achtste eeuw een Koninkrijk was. Ook is de regio de bakermat van het Franse christendom geweest. Hiervan getuigt bijvoorbeeld Cluny, dat een
millennium geleden de hoofdstad van het christendom was. De wijn speelt er ook een belangrijke rol. Talloze wijnhuizen verfraaien het toch al
veelzijdige landschap. Enkele bekende voorbeelden zijn Fontenay, het eerder genoemde Clos de Vougeot en de Abdij van Cîteaux. Het gebied is zo
ongeveer 30000 vierkante kilometer groot en strekt zich grofweg uit van Auxerre tot Mâcon en van Chaumont tot Nevers. De rivieren die door de
regio stromen, zijn de Loire en de Sâone.
Onze vakanties in de regio zijn nog altijd erg veelzijdig; de lokale restaurants blijven de moeite waard, maar ook de rijke geschiedenis is nog altijd
bron van vele betoverende momenten. Zo kwamen we vorige zomer een kasteel tegen waar de meeste mensen die buiten de directe omgeving wonen
nooit van gehoord hebben. Toch erg de moeite waard om de geschiedenis, die je in de boeken wel leest, zo in beeld te zien. G
girugten juli 2008

Geo Promotion
Stichting Geo Promotion is de congresorganisatie van de faculteit Ruimtelijke Wetenschappen. Geo Promotion probeert ieder jaar
weer een geografisch of planologisch verantwoord congres te organiseren. Dit om de integratie tussen de studenten, docenten en het
bedrijfsleven te bevorderen. Een congres is namelijk een makkelijke manier om in gesprek te komen met mensen uit het werkveld, en
wie weet houd je er goede connecties aan over.
Op 5 maart 2008 vond er een congres van Stichting Geo Promotion plaats met als thema: ‘Krimp en Ruimte: Kansen voor het
Noorden?’. Dit congres was een groot succes met zo’n 150 deelnemers. Het ging over de gevolgen van toekomstige demografische
ontwikkelingen zoals krimp en vergrijzing van de bevolking op allerlei aspecten van de samenleving in Noord-Nederland. Het
ochtendprogramma begon met een inleiding op het thema door een drietal sprekers met verschillende achtergronden. Na de lunch was
het tijd om de opgedane kennis te gebruiken in een tweetal workshop rondes. Al met al was het een zeer geslaagde en leerzame dag.
Inmiddels is er een nieuw bestuur aangetreden. Het nieuwe bestuur bestaat uit de volgende personen:
Samantha van der Sluis – Voorzitter
Elsje Effting – Vice-voorzitter
Jorrit Sennema – Penningmeester
Arend Nolles – Secretaris
Mathieu Drolinga – Commissaris Intern/PR
Arnoud van der Wijk – Commissaris Extern
Zij gaan er alles aan doen om begin volgend jaar weer een mooi congres aan te bieden voor studenten, docenten en het bedrijfsleven.
Samantha van der Sluis
Voorzitter
girugten juli 2008
19

20
Ibn Battuta
Mededelingen van Faculteitsvereniging Ibn Battuta
Het duurt niet lang meer, of het collegejaar zit er al weer op. De
tentamenperiode gaat bijna van start, misschien heb je daarna nog
wat herkansingen, maar dan is het toch echt heerlijk wekenlang
zomervakantie.
Activiteiten
Ibn Battuta beleefde de laatste periode voor de zomervakantie nog een
drukke tijd met een paar grote activiteiten.
Van 25 t/m 27 april vond de jaarlijkse Batavierenrace plaats. ’s Werelds
grootste estafetteloop tussen Nijmegen en Enschede, werd dit jaar alweer
voor de 36 e keer georganiseerd. Ook Ibn Battuta heeft met een team
meegedaan. Ons team eindigde op de 70 e plaats van de 291 deelnemende
teams. Niet slecht!
De Buitenlandse Excursie van dit jaar is weggeweest van 13 t/m 22
mei. 49 mensen reisden af naar Sint-Petersburg en Riga. Het was een
prachtige reis. Inmiddels is de nieuwe Buitenlandse Excursiecommissie
aangesteld. Zij zullen komende zomer een aantal bestemmingen
uitzoeken, waar vanaf het introductieweekend eind augustus op gestemd
kan gaan worden. Dus wil je volgend jaar (weer) mee? Laat je stem dan
horen na de zomer!
Op maandag 26 mei organiseerde het bestuur een uitje voor alle actieve
leden van de vereniging. Dit jaar zijn we naar het pretpark Walibi World
geweest. De regenbuien mochten de pret niet drukken, en menigeen
bleef dan ook lekker zitten in de achtbaan, om een aantal rondjes achter
elkaar te rijden.
’s Avonds was er in onze vaste kroeg Cafe ’t Pleidooi een borrel waar
zowel actief als minder actieve leden van Ibn Battuta een gezellige avond
hadden.
Op 29 mei vond er een bijzondere lezing plaats, namelijk een debatlezing
over milieuproblematiek, toegespitst op CO2 beleid. Prof. Dr. Salomon
Kroonenberg (TU Delft, hoogleraar toegepaste geologie), en schrijver van
‘De menselijke maat: de aarde over tienduizend jaar’, debatteerde over enkele
stellingen met Prof. Dr. Harro Meijer (RUG, hoogleraar Isotopenfysica),
verbonden aan het CIO en momenteel veel bezig met klimaatonderzoek.
Het bleek een enerverende lezing en ook het publiek discussieerde mee.
Een dag later, op 30 mei, vond het Nationaal Planologensymposium
plaats in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam. Deze dag wordt
jaarlijks georganiseerd door Ibn Battuta en haar zusterverenigingen
uit Utrecht, Nijmegen en Amsterdam. Er waren ruim 70 deelnemers
en het thema was ‘’Het einde van het Groene Hart?’’. Ook dit was een
interessante activiteit met leuke presentaties en workshops.
Nieuw bestuur
Tijdens de Algemene Ledenvergadering op dinsdag 10 juni heeft het 47 e
bestuur van Ibn Battuta het stokje overgedragen aan het 48 e bestuur. Zij
zullen het komende jaar vele interessante activiteiten en leuke borrels
organiseren, maar ook voor een kopje koffie of thee blijf je natuurlijk
welkom bij hen in de koffiekamer (Interim 027).
Het nieuwe bestuur heeft inmiddels hun eerste activiteit georganiseert,
namelijk het jaarlijkse weekend naar Schiermonnikoog.
Inschrijven voor activiteiten kan op het mededelingenbord naast de
koffiekamer of via de website www.ibnbattuta.nl
girugten juli 2008

De N34, de verbouwing
Het traject van de N34 tussen Gieten en Eest was nodig eens
aan reconstructie toe. Het had levensgevaarlijke kruispunten,
de doorstroming van het verkeer kon ook wel beter en ook de
bereikbaarheid van de omliggende dorpen liet te wensen over.
Maar wat is er nou veranderd en hoe is dat aangepakt?
Ten eerste is het traject tussen Gieten en Eest over een afstand van dertien
kilometer breder gemaakt en opnieuw geasfalteerd. Ten tweede worden
de drie kruisingen bij Gieten, Gasselte en Borger volledig veranderd,
komt er een fietstunnel bij Gieten, wordt de fiets- en voetgangersbrug
bij Borger vervangen en worden de OV- en carpoolvoorzieningen
uitgebreid.
Bij de reconstructie van de kruisingen bij Gieten, Gasselte en Borger
is gekozen voor ongelijkvloerse kruisingen. Voorheen waren deze
kruisingen gelijkvloers en in direct contact met de N34. Als deze
kruisingen dus af zijn, kan het verkeer op de N34 ongehinderd doorrijden
en dus zullen er ook minder gevaarlijke situaties ontstaan. Dit komt
mede doordat er ook aan weerszijde van de weg rotondes zijn gemaakt.
Om het traject breder te kunnen maken en om de aanleg van de
ongelijkvloerse kruisingen mogelijk te maken, heeft Rijkswaterstaat in
oktober 2006 bomen gekapt langs de N34, de Boslaan in Gasselte en
de Koesteeg in Borger. Deze werkzaamheden werden ook wel de fase 0
werkzaamheden genoemd. Het kappen van de bomen in Borger zorgde
uiteraard voor verzet onder de bewoners. Tijdens een informatieavond
werden de bewoners goed voorgelicht. Uiteindelijk konden de meeste
bewoners toch inzien dat het kappen van de bomen uiteindelijk allemaal
ten goede kwam aan hun veiligheid. Fase 0 duurde van maart tot juli
2007.
girugten juli 2008
Op 2 juli brak de volgende fase aan. Fase 1 was een erg vervelende fase voor
de gebruikers van de N34. De hele weg werd namelijk voor twaalfweken
afgesloten. In deze periode werd de weg op het traject Gieten en Eest
verbreed naar 8,9 meter. Ook werd de hele weg opnieuw geasfalteerd en
werd de weg ook gelijk voorzien van nieuwe markering. Bij Borger werd
begonnen met de aanleg van het fiets- en voetgangersviaduct. In deze
periode werd ook zand afgegraven om de weg te kunnen laten zakken.
Deze periode was zo gekozen dat het net na de TT begon en dan is er
minder verkeer dan gewoonlijk ( de verkeersluwe periode) gebruik maakt
van de weg. Aan al dat omrijden en overlast voor omwonenden(N43
gebuikers moesten nu door omliggende dorpen rijden) kwam een einde
op de 24 september 2007.Toen begon namelijk de fase die nog steeds aan
de gang is.. In fase 2 worden de zogenaamde kunstwerken gemaakt. DIn
deze fase worden dus de mooie viaducten en aansluitingen in Borger,
Gasselte en Gieten gerealiseerd. Ook worden de westelijke op- en afritten
met de rotondes die aansluiten met de kruisende wegen aangelegd.
De laatste fase en fase 2 zullen wat door elkaar heen gaan lopen. Fase
3 is voornamelijk gericht op het afwerken van de viaducten en het
realiseren van de definitieve aansluitingen. Ook zullen er twee nieuwe
OV-knooppunten komen; één bij Gieten en één bij Borger. Deze
twee punten zullen extra aandacht krijgen bij de reconstructie. Hier
zullen namelijk verschillende buslijnen samenkomen, zodat passagiers
makkelijk kunnen overstappen. Men kan helaas pas beginnen met de
aanleg van deze knooppunten als de op- en afritten bij Borger en Gieten
klaar zijn.
Als alles volgens planning loopt kunnen wij per 1 december 2008 met
z’n allen van deze mooie nieuwe weg genieten. G
Voor meer informatie zie http://www.n34.eu
21
-door Jelle Pot-

22
Pro Geo
Mededelingen van studentenbelangenorganisatie Pro Geo
Sinds de vorige uitgave van Girugten is er weer een boel gebeurd op onderwijsgebied. Hieronder een overzicht van de zaken die ons hebben bezig
gehouden en waar we de komende tijd nog mee bezig zijn.
BaMi
Zo is er een nieuwe Bachelor-Minorencommissie, of kortweg de BaMi, in het leven geroepen. Deze commissie is samengesteld uit verscheidene
docenten aan onze faculteit en drie Pro Geo’ers. De komende tijd gaat deze commissie werken aan het vormen van minoren voor externe en eigen
studenten en aan nieuwe bachelorprogramma’s.
Verkiezingen
Aangezien er maar vijf kandidaten gesolliciteerd hebben voor een plek in de Faculteitsraad aan de FRW, zijn de verkiezingen voor een nieuwe
studentfractie stil voorbijgegaan aan onze faculteit. Maar, Pro Geo zal volgend jaar weer bestaan uit vijf enthousiaste mensen, namelijk: Anne
Vrouwe, Corien Kuiper, Marten Middeldorp, Tom van der Meer en Vincent Bakker, waarvan Corien en Marten ook dit jaar al in het bestuur van Pro
Geo zaten. De huidige Pro Geo-fractie wenst ze veel succes toe in het volgende studiejaar!
Faculteitsraad
Op donderdag 29 mei was de voorlopig laatste Faculteitsraadvergadering van dit studiejaar. In deze vergadering ging het onder meer over goedkeuring
van de OERen (Onderwijs en Examenreglementen van de diverse opleidingen), de rendementendiscussie, projectbegeleiding, herkansingenspreiding
en het tentamenbeleid. De OERen zijn, op soms wat kleine wijzigingen na, allemaal goedgekeurd. De discussie betreffende de rendementen is een
erg interessante discussie voor Pro Geo. Zoals je ook in de UK hebt kunnen lezen, wil het College van Bestuur graag een uniforme regeling voor
overgangseisen in de bachelor en van de bachelor naar de master, geldend op alle faculteiten. De resultaten van deze discussie zullen ook gevolgen
hebben voor de FRW. Hoeveel punten moet je halen om door te mogen naar het 2 e jaar, wanneer mag je beginnen aan je master en hoe gaan
studenten meer en beter studeren, zijn vragen die hierbij aan bod komen. Voorlopig blijven voor alle FRW-studenten de huidige regels gelden.
Verder was de lucht vol complimenten tijdens de F-raad, niet in de laatste plaats voor alle mensen die mee hebben geholpen aan de verhuizing van
de Dierenriemstraat naar het huidige pand op Zernikecomplex.
Student-lid FB
Ook heeft Pro Geo tijdens de Faculteitsraad het nieuwe studentlid voor het Faculteitsbestuur voorgesteld; Maartje Beltman, wellicht ken je haar van
het huidige bestuur van Ibn Battuta. Zij zal volgend collegejaar wekelijks met het faculteitsbestuur mee vergaderen en daarbij alle FRW-studenten
vertegenwoordigen. Wij wensen haar een succesvol jaar toe!
Vooruit kijken
Dat de laatste F-raad is geweest, wil niet zeggen dat wij er als Pro Geo-bestuur mee stoppen. Zo zijn we nog druk bezig met het organiseren van de
Onderwijsprijs (houd Nestor in de gaten!), het uitvoeren van taken en niet in de laatste plaats het beantwoorden van jullie mails en klachten. Heb
je ons iets te melden, bijvoorbeeld naar aanleiding van de laatste tentamens, doe dit dan in onze klachtenbox op www.ProGeo.nl, mail naar info@
progeo.nl of spreek ons aan. Daarnaast kijken we ook vooruit, na de zomervakantie gaat er een nieuw collegejaar vol kansen en mogelijkheden van
start. Wil jij dan bijdragen aan beter onderwijs? Misschien is een opleidingscommissie dan iets voor jou! In deze commissie bespreken docenten en
studenten de verschillende opleidingen aan de faculteit. Interesse? Mail, of spreek ons aan.
Tenslotte willen wij hierbij iedereen veel succes wensen bij de laatste vakken, projecten en tentamens en ook alvast een fijne zomervakantie!
girugten juli 2008

Verschijning volgende
nummer: begin september
girugten juli 2008
Volgende keer...
Eerstejaarsnummer
Deadline:
11 augustus
23

-door Claire Vernède-
Uit het buitenland
Cusco en de cultuurverschillen
Na twee maanden in Cusco (Peru) verbleven te zijn vallen er uiteraard veel dingen op die ‘anders’ zijn, maar tegelijkertijd ook de dingen die hetzelfde
zijn als in Nederland Ook zijn er gewoon de dingen, die me niet eens meer opvallen, omdat ik er al aan gewend ben en tot me genomen heb. Maar
over wat voor dingen heb ik het dan eigenlijk? Wat zijn nu eigenlijk de verschillen en overeenkomsten tussen beide landen, beide continenten zelfs,
voor zover ik in staat ben daar een vergelijking van te maken?
Allereerst valt het me op dat, net zoals in Nederland, bijna iedereen wel een mobiele telefoon heeft. Nu is het gemakkelijk kiezen tussen providers,
want er zijn maar twee aanbieders. Heb je toch geen mobiele telefoon dan staat er op iedere hoek van de straat wel een persoon met een groen
lint en een mobiele telefoon, bij wie je voor 50 solcent (12,5 eurocent) een telefoontje kan plegen. Wanneer je je email-contact met het thuisfront
wilt onderhouden dan zijn er gemiddeld drie internetcafés per straat waar dit kan voor een zeer laag bedrag. Nog een bijkomend voordeel is dat de
bekende vrouwenseries Grey’s Anatomy en Desperate Housewives helemaal gelijk lopen met Nederland, dus hoef ik niks te missen. Bovendien is
het erg goed voor mijn (meer informele) Spaans dankzij de Spaanse ondertitelingen.
Op het eerste oog lijkt Peru dus veel op Nederland, maar welke dingen zijn er dan zo anders? Het taalverschil misschien? Maar dat heb je in Europa
ook. Het eten dan. Maar hoe meer ik er over nadenk des te meer besef ik dat het eigenlijk best raar is, dat je in Nederland een broodje kaas als lunch
eet in plaats van een warme maaltijd. Maar het gerecht ‘cavia’ ligt toch niet gauw op je bord. In Peru is het trouwens ook niet dagelijkse kost, want
het wordt alleen gegeten bij grote evenementen, zoals bijvoorbeeld een verjaardag. In het hoofd van de cavia zit trouwens een heel klein minuscuul
stukje bot, dat de vorm heeft van een vos (zorro in het Spaans). Nu is het gebruikelijk om dit stukje in een glas met sambuca te stoppen en vervolgens
een ferme slok te nemen. Diegene die het stukje doorslikt, heeft heel veel jaren geluk. Het duurt echter wel een aantal ronden voordat het stukje van
de bodem komt, dus je kunt je voorstellen dat het altijd erg gezellig is, wanneer er cavia gegeten wordt!
Een wat negatiever aspect aan al het ‘vreemde’ voedsel is dat je ook sneller ziek wordt. Al een aantal vrienden van mij is opgenomen in het ziekenhuis
met de verschijnselen van salmonella, parasieten en uitdroging. Ook ik ben het slachtoffer geworden van een ‘bacteriële infectie’, maar heb gelukkig
nog geen antibiotica hoeven te slikken. Hier is overigens geen doktersrecept voor nodig. Deze kunnen gewoon in de apotheek gehaald worden!
Dan het water. Uiteraard kan dit niet uit de kraan gedronken worden, dus biedt elke winkel wel flessen water aan. Of het water kan natuurlijk gekookt
worden… als er tenminste water is! Ook daar moest ik enorm aan wennen dat er ’s nachts vanaf ongeveer 22.00u tot 04.00u geen water uit de kraan
komt. Nu woon ik ergens waar er ook ’s middags geen water is, dus hebben we grote flessen gevuld met kraanwater om dit vervolgens te koken. En
’s ochtends een lekkere warme douche nemen zit er ook meestal niet in. Opwarmen bij de verwarming gaat helaas ook niet, omdat die er gewoon
niet is. Gelukkig maken de fleecedekens en alpacatruien een hoop goed!
Iets heel anders wat mij opvalt hier, zijn alle leuke, gezellige en zeer verzorgde parkjes. In elke wijk bevinden zich er wel een paar en soms vind je er
een betonnen voetbalveld bij. De parken zijn keurig verzorgd en niet met graffiti bewerkt. Er wordt dan ook veelvuldig gebruik van gemaakt door
verliefde stelletjes.
Plaza de Armas is het centrum van Cusco en wederom keurig symmetrisch opgebouwd met bloemperken, bankjes en een grote fontein in het
midden. Om het plein heen bevinden zich aan twee zijden kerken en een grote kathedraal en de overige zijden bestaan uit cafés en kleine winkeltjes.
Echter nergens zijn terrasjes te vinden, zoals in Groningen het geval is. Wel hebben de meeste barretjes op de eerste verdieping een heel smal
balkonnetje waarvandaan je een goed uitzicht hebt over de Plaza. Om dit alles in het gareel te houden loopt er ook veel politie rond. Zo valt het op
dat bijna bij elk stoplicht óók nog een agent het verkeer in de gaten houdt. Nu wordt er sowieso niet gedaan aan het behouden van je eigen rijbaan,
maar ook wordt er gerust links en rechts ingehaald.
Iedereen hier is ook erg behulpzaam en zal nooit zeggen dat hij of zij het niet weet. Alles is mogelijk, ook al kom je er dan achter dat wanneer je al in
het restaurant zit net dat ene gerecht er toch niet is of wanneer je in de middle of nowhere belandt de taxichauffeur jou gaat vragen of je goed zit…
En natuurlijk komt de Incacultuur telkens weer naar voren. De Sacred Valley heb ik al bewonderd, maar Machu Picchu, de verborgen stad, nog
niet. Toch vraag ik me telkens weer af hoe het mogelijk is geweest om deze kunstwerken/tempels/steden te maken. En dan vooral denkend aan de
enorme hoogte (bijna 3400 meter), waarop Cusco zich bevindt. Waarschijnlijk door de sterke cocathee, die mij meteen werd voorgeschoteld zodra
ik gearriveerd was. De trapeziumvorm komt telkens terug in de oude Incaruïnes. Hierbij kan gedacht worden aan een piramide, waarvan de top
eraf gehaald is. Deze constructie is heel stevig en heeft zo de aardbevingen in Cusco van 1650 en 1950 doorstaan. Ook vier dieren komen telkens
terug in de Incacultuur, namelijk de slang die gelijk staat aan de onderwereld, de lama of de puma voor onze huidige wereld en de condor voor de
bovenwereld.
Het erfgoed in Cusco wordt in ieder geval goed bewaard, in tegenstelling tot Lima, waar er volop gebouwd wordt. Ik denk dat het ook wel
noodzakelijk is, zeker gezien het aantal toeristen, dat op deze stad afkomt.
Wanneer je een aantal musea bezoekt, komt telkens de Cuscoschool naar voren. Deze kunststroming is afkomstig van de Spanjaarden, die toentertijd
Cusco overheersten. De oorspronkelijke bewoners echter hebben hun eigen slag aan de Spaanse schilderkunst gegeven. Zo wordt bijvoorbeeld het
‘Laatste avondmaal’ van Jezus Christus afgebeeld met een grote cavia als avondmaal en is het gezicht van Judas heel donker/Peruviaans gemaakt,
terwijl de overige gezichten blank en Europeaans aandoen. Overigens is ‘blank’ zijn hier nog steeds een groot schoonheidsideaal. Bijna in elke
reclame op straat of televisie prijzen zeer blanke vrouwen met blauwe ogen hun waren aan. In het echte leven kom je ze, op de toeristen na, amper
tegen. Overigens heb ik nog geen enkele McDonalds of Burger King kunnen ontdekken, hoewel ik had vernomen dat de grond wel al hiervoor
opgekocht is. Ondanks de globalisatie wat betreft de Amerikaanse televisieseries, het mobiele telefoongebruik en internet, is Cusco nog niet helemaal
opgeslokt hierdoor en wordt de Incacultuur nog steeds uitgedragen.