Trygg Havn - den indre sjømannsmisjon

Reportasjer Reportasjer
Velsigna av CD-ar og Elieserbesøk
Av Evy Kvalsvik
I skrivande stund ligg eg, slik eg ofte gjer. Ikkje fordi eg har lyst, men fordi eg må. Kvar
time av dagen må eg ta omsyn til intense ryggsmerter, det er som om dei styrer livet mitt.
Eg kan mest ikkje hugse korleis det er å vere bra. Dagane har vorte til månader, som
igjen har blitt til år.
Alt som er mulig å gjere har vorte prøvd, trening,
fysioterapi, rehabiliteringsopphald etc. Etter ein
ryggoperasjon for to og eit halvt år sidan hadde
eg håp om betring. Eg såg fram til lettare dagar.
Ny opptrening, ny runde med fysioterapi, alt vart
gjort for å bli frisk. I staden vart eg gradvis verre.
20 Trygg Havn - nr. 06 - 2012
Motløyse, mangel på energi og vakenetter vart
ein del av kvardagen. I tillegg har borna mine utfordringar,
noko som krev mykje ekstra omsorg.
Familien var, og er til stor støtte. Har fått stor hjelp,
også frå vener. Likevel strakk ikkje kreftene til.
Ein dag i fjor haust var eg ekstra sliten. Likevel
måtte eg ut for å handle litt. Den minste ting var eit
ork. Tilfeldigvis møtte eg på ein kjenning utanfor
butikken. Han er alltid så hyggelig å snakke med.
Sannsynligvis såg han at eg hadde vondt og spurte
kor det gjekk med meg. Omtanken varma.
Plutseleg for han bort i bilen sin, kom tilbake og
sa: «Eg vart minna på deg, du skal få ein CD av
meg». Det var uvant å få ei slik gåve, eg vart glad
og takka. Eg kunne ikkje la vere å spørje kvifor akkurat
eg skulle ha den. «Det er fordi Gud vil at du
skal lytte til denne musikken». «Eg kjem akkurat
frå betelskipet «Elieser» og der vann eg den. Du
må ta deg ein tur dit. Det er så spesielt godt å vere
der, og mannskapet er så hyggjelege».
Så sa han kva tid det neste møtet skulle vere.
På heimveg sette eg på CD`en, og ganske umiddelbart
merka eg at songen gjorde noko med meg.
Eg vart fylt av ro. Den var så god å lytte til. Den
første eg høyrde var «Bare stol på Gud». Eg la spesielt
merke til teksten, det var som om dei orda var
til meg. Det føltes som om det var meininga at eg
skulle høyre det – den dagen alt føltes ekstra tungt.
Resten av dagen gjekk eg å tenkte på denne hendinga.
Eg har alltid vore Guds barn, og har bedt
kvar dag. Uansett prøvelsar har ingen kunne tatt
ifrå meg trua, men eg følte på eit vis at Gud hadde
«gløymt meg». Den dagen fekk eg bekrefta at det
ikkje var tilfelle. Han viste at han er til. Eg vart fylt
med nytt håp, og bestemte meg for å møte opp på
«Elieser» så snart neste møte skulle vere.
Så vart det slik at eg hadde tatt feil av tidspunktet.
Eg hadde tenkt å snu då ein av mannskapet inviterte
meg ombord. Eg vart så godt motteken at eg
vart heilt overvelda. Eg fekk kaffi og vaflar. Dei
viste interesse, og sa at eg var velkomen likevel.
Dei såg at eg streva med å sitje, det er noko av det
vanskeligaste vedrørande ryggen.
«Vil du at vi skal be for deg?» Eg kunne ikkje anna
enn å takke ja. Eg følte sterkt at Jesus var mitt
i blant oss. Mannskapet heldt hendene sine på
meg, og saman ba dei kvar og ein. Om at eg skulle
bli frisk igjen. Fylt av takksemd tok eg farvel.
Seinare fekk eg anledning til å delta på eit av møta
deira. Da fekk eg høyre igjen songen, «Bare stol på
Gud». Eg kjende igjen stemma, det var Tone som
song så fint.
For meg vart denne opplevinga eit vendepunkt.
Eg fekk nytt pågangsmot. Trass i at smertene auka
på.
Nokre månader seinare var eg til lege i Ålesund.
Reisa dit tok på. Eg var så sliten. Det var vondt å
gå, men ingen plass der eg kunne kvile medan eg
venta på hurtigbåten heim. På vegen dit oppdaga
eg at «Elieser» låg til kai like ved Det var som ei
openberring. Eg visste ikkje at den skulle vere
der på det tidspunktet. Tilfeldigvis var det same
mannskapet om bord som hausten før. Gjett om
eg vart godt motteken?
Her fekk eg liggje på sofaen, kaffi og vaflar kom
fort på bordet. Tone kom med nysteikte fiskekaker.
Ute regna det, eg var både kald og trøytt. Der låg
eg med pledd, det var varmt og godt ombord.
Eg kjende kor takknemlig eg var. Takk Jesus. Dette
kom frå deg. Den gode samtalen frå sist og omsorga
dei synte meg, var heilt unik. Dei hjelpte med bort
til hurtigbåten. På heimveg fekk eg også med ein
CD, som eg lytta til i bilen. Teksten gjekk meg rett til
hjartet. Den var så vakker. Sidan då har eg høyrt på
den gong på gong, utan nokon gong å bli lei av den.
Folk som tvilar har spurd: «Korleis kan du tru på
Gud når det har vore slik motgang?» Svaret er enkelt.
Eg har fått så mange bønnesvar i det siste. Guds
nærver har kome til meg mange gonger, spesielt når
eg har lytta til songane eg fekk ombord på «Elieser».
Når ein ikkje klarer å gjere det ein ynskjer, er det lett
å bli rastlaus. Eg sa det til ei dame forleden. Da sa
ho noko klokt: «Du kan vere stille for Herren». Be
for andre. Bruke tida til å lytte, bli betre kjend med
tankane dine». Det var til ettertanke. Dersom vi er
oppteken med alt mulig, er det vanskelig å «høyre»
når Gud taler til oss.
Trygg Havn - nr. 06 - 2012 21