okumalarım - Zeki Zikrullah Kırmızı * Okumanın Sonuna Yolculuk

olanaklı, biliyoruz. Sanat ölümü ölümle değiĢtirebilir. Göl Saatleri bu düĢüncenin
ilerletilmiĢ kanıtı olarak geçiĢi oluĢturur.
“Vahşi karaltılardaki sîmin kuşların
Mer‟î miyân-ı sîne-yi yeldâda yerleri;
Gûyâ cihân-ı sâyede metruk-i nûr olan
fecr-âşinâ melikelerin muğber elleri
koymuş kenâr-ı sâhile fağfur kâseler
mâhın birikmiş orda ziyâ-yı mukattarı…”
(Karanlıkta Beyaz Kuşlar, 134)
“…..
Uzak
Ve mâî gölgeli bir beldeden cüdâ kalarak
bu nefy ü hicre, müebbed bu yerde mahkûmuz…”
(O Belde, 154)
“……….
Hep çift idi karşımda: kamer, encüm ü eşcâr,
Bendim yalınız ordaki bî-hemser ü bî-dâr,
Durgun suya baktım ve dedim: Âh ölebilsem
Mâdâm ki yok ağlayacak mevtime kimsem.”
(Şeb-î Nisân, 176)
En güzel Ģiirleri ise Piyale ile gelir. Bu kitabında anlatımı ve dil tutumu, belli ki
bir iç hesaplaĢmaya (ve belki tarihsel bağlama da) bağlı olarak değiĢmiĢ, Ģiirinde
haiku‟luk, zamandıĢılık bilinçli bir yeğlemeyle yetkinleĢmiĢtir. Abdülhak Hamit
Tarhan‟a adadığı bu küçük kitabının önsözü birçok Ģeyi, en baĢta HaĢim‟in Ģiirden
anladığı Ģeyi duru, açık ve kusursuz bir biçimde anlatmaktadır. Bugün bile Ģiir
üzerine tartıĢmalarımız HaĢim‟in Dergâh‟da (1921) yayınladığı bu bağlamın içinde
dönenir durur. Öylesine zamanının ötesinde, kavrayıĢlı, doğru bir yazıdır. ġiiri 90 yıl
önce, ayağına takılan çerçöpten ayıklamıĢ, anlamı (!) irdelemiĢ, anlam üzerinden
uyuma varmıĢ, açık yapıta iĢaret etmiĢtir ve müthiĢtir bu. “Ne şair şiiri, ne de sanatçı
sanatı yorumlayıp açıklayabilir.” (211) Demek, Ģiir bilgeliğine ulaĢmıĢ ve Piyale ile bunu
görünür kılmıĢtır. Artık onun Ģiiri üzerinden doğa belli anlarını konuĢturur, gösterir:
“Bir bakır tasta şimdi bir alev havuz…”
46