Pdf indir - Beşiktaş Belediyesi

Fransız polisiye yazarı Jean-Christophe Grange’ın
kitaplarında bir seri katil tipolojisi vardır: Katil,
maktulü parçalar, sonra yeniden birleştirir.
Bubi: Harika, çok güzel! Beni seri katile benzetmeniz çok
hoşuma gitti. Gurur duydum.
Siz de önce her şeyi parçalamış -tuval dahil- sonra hepsini
yeniden birleştirmişsiniz.
Bubi: Evet...
Nasıl bir ruh hali yaptırıyor bunu size?
Bubi: Bu bir ruh hali değil; ben yalnızca oluşumuna aracıyım. Bu iş kendi
kendine oluyor. Benim bilinçli olarak tasarladığım, projelendirdiğim, daha
önce bir taslağını çizdiğim bir iş değil. Ben kendimi bırakmayı öğrendim,
kendimden kurtulmayı öğrendim. Biliyor musunuz; bir insanın önündeki en
büyük engel sanıldığının aksine; eşi ya da ailesi veya çevresi falan değil.
Kendidir en büyük engel. Otuz sene, kırk sene bir çizgi içinde yaşamışsınızdır
ve kendinize bir kimlik oluşturmuşsunuzdur. Onun için de kendinizi
güvende hissetmişsinizdir.
Konfor alanının dışına çıkmak kolay değil ama...
Bubi: Ben bunların hepsinden uzaklaşmayı tercih ediyorum. Bunu başarabilmem
için kendimi reddediyorum. Yani diyorum ki; her sanat yapıtı, sanatçısı
için bir intihar denemesidir. Bu söz işlerimle olan ilişkimi açıklıyor.
Sadece ego değil yok etmek istediğiniz...
Bubi: Her şey! “Bubi” diye varolan her şeyi ortadan yok etmemiz lazım.
Çünkü Bubi, başımıza bela! Çünkü Bubi’nin babası, Bubi çocukken annesini
terk etmiş, çeşitli travmalar yaşamış, annesi sürekli ağlamış, okulda
fazla mutlu olmamış, arkadaş çevresinde huzur duymamış, Fenerbahçeli,
o sene Galatasaray’la maçında Fenerbahçe yenilmiş vs... Bütün bunların
hepsi, sanat üretimi sırasında birer ağırlık. Özgeçmişle sanatı birbirine
karıştırmamalı. Geçmişimle, saplantılarımla, duygularımla işlerimi taciz etmem.
Onlar bana ait şeylerdir kimseyle paylaşmam.
Bubi, “Ben kimseye bir şey öğretmek, yol göstermek istemiyorum” diyor.
“Peşimden gelen yok olacak” sözü, her şeyi özetliyor zaten!
Aslında bizim “kimlik” dediğimiz şey değil mi bunlar?
Bubi: Evet. Ama müthiş bir ağırlık, hatta safra gibi bir şey bu. Balonlarda
safrayı attıkça yükselirsiniz. Ben bunlardan kurtulmak istiyorum, kendimden
kurtulmak istiyorum. Sabahları kalkıyorum, aynaya bakıyorum ve her seferinde
kendi yüzümü görüyorum. Sıkılıyorum artık! Yani aynı diş fırçalamalar,
aynı tuvalete gidişler, aynı el yıkayışlar... Ben mesela musluğu da yıkarım.
Obsesyon?
Bubi: Obsesyon değil, tik gibi... Mesela hep şaşırmışımdır; sinema tuvaletlerinde
herkes musluğu tutuyor. Ben dirseğimle açmaya, kapamaya çalışırım.
İnsanlar bakıyor. Aslında benim onlara bakmam gerekir! Gayet pis elleriyle
musluğu tutuyorlar, sonra ellerini yıkayıp, yine pis musluğu tutuyorlar.
Şaşıran aslında ben olmam gerekirken, onlar bana şaşırıyorlar. Bunun gibi
yani... Ben kendimden kurtulduğumda çalışabiliyorum. Sanat yapmak isteyen
insanlar; kendi kişiliklerinden, geçmişlerinden, tarihlerinden kurtulmadıkları
müddetçe yapamazlar. Çünkü sanat, yeniliği aramaktır. Yeniyi aramak
da bir şeyin varyasyonu anlamında değil, “farklı” bir şeydir. Farklı bir
şeyi de arayamazsınız, çünkü ne olduğunu bilmezsiniz. Geçen gün bir röportajımda
bunu söyledim: Ben sokağa çıkıyorum, ne olacağını bilmediğim
yerlerde dolaşıyorum, ama aradığım bir şey yok. Ben işimi yaparken özellikle
bir şey aramıyorum. Kendimi bırakıyorum. Bir şey oluyor ve ben, o olduğum
şeyin peşinden gidiyorum.
Peki, nasıl bir süreç bu? Sanat hayatınızın başından
itibaren mi böyle çalışıyorsunuz, yoksa zamanla öğrenilmiş
bir şey mi?
Bubi: Zamanla öğrendim. Baktım ki yaptığım işler çok kötü.
Farklı farklı dönemleriniz var; bunlar o süreçlerin parçası mı?
Bubi: Yok. Sanat tarihçileri, benim şaşırtıcı bir şekilde 18-20 dönemim olduğunu
söylüyor. Bunlar nasıl oluştu? Bunlar hep, benim kendi resmime
B+ SONBAHAR 81