Akademi Mecmuası - Kubbealtı Akademisi Kültür Ve Sanat Vakfı

SÂMİHA AYVERDİ İNSAN1957 yılında gelenler arasında Abdülbâki Gölpınarlı da vardı.Bembeyaz saçları ve sakalına rağmen oldukça dinç görünüyordu. Çok iyibir hatipti; dolgun bir sese, güçlü bir nâtıkaya sahipti. Mev-zuuna hâkimdi,irticâlen söylüyordu.Konuşmasını yapmış, sahnenin arkasında, mutrıbânın ve semâzenlerinhazırlandığı mahâlde bir sandalyeye oturarak sigarasını yakmıştı.Ben de tennûremi giymiş, dedem Bâhir Bey tarafından büyük bir dikkat veözenle hazırlanıp gözden geçirildikten sonra gelip Gölpınarlı‟nın yakınınaoturmuş, âyîn-i şerîfin başlamasını bekliyordum. Bir ara bana hitâben:-Evlâd, dedi, sen yeni misin?-Evet efendim; geçen yıl da Konya‟ya gelmiştim ama, henüz meşkımtamamlanmamıştı, semâ etmedim. Bu yıl ilk defa oluyor.-Senin semâın dikkatimi çekti; bu kadar semâzenin arasında yalnız senkudûmün vurduğu usûle göre çark atıyorsun. Aslında semâda da, SultanVeled devrinde de böyle yapmak gerekir; yürürken adımlar hep berâber,aynı anda atılmalı. Eskiler buna çok dikkat ederlerdi, lâkin şimdi nerde,herkes başka havada...Benim de, ilk defa İstinye‟de gördüğüm âyinde dikkatimi çek-mişti;“Ah, demiştim, böyle rastgele bir yürüyüş yerine, mûsıkînin âhen-gineuygun adımlarla yapılan bir Sultan Veled Devri ne kadar muhteşemolurdu!” Şeyh Gālib büyük bir coşku ile bu Devr ve Semâ içinde aş-kın vekemâlin bütün hâlâtını ve tecellîlerini dile getirdiği o eşsiz müseddesinde,bu ihtişâmı, hayret ve hayranlık içinde mest;Gözüm dûş oldu gördüm bir güruhu, hep külâhîlerAceb heybet, aceb şevket, aceb tarz-ı ilâhîlermısrâlarıyla ifâde etmişti.18Soldan sağa: Yusuf Ömürlü, Dinçer Dalkılıç, Özcan Ergiydiren, ZekiErmumcu, Erhan Altıntaş- 1959.