Cinedergi 90

n BBize Babalar Savaşıyor olarak çevrilen Daddy’s
Home özlük ve üveylik kavramları üzerinden
gayet yüzeysel bir sorgulamanın içine atıyor bizi.
Tabii mevzu komedi olduğu için derin mevzular
bize pek gevşek yansıyor.
Son olarak Patrondan Kurtulma Sanatı 2’yle
karşımıza çıkan senarist ve yönetmen Sean Anders
bu kez Mark Wahlberg ve Will Ferrell’i karşı
karşıya getirmiş. Ve ortaya gayet sulu sepken
bir komedi çıkmış ama bir yandan da bu mevzu
başka türlü nasıl anlatılabilirdi diye düşünmeden
edemiyor insan. Filmin komik adamı elbette Will
Ferrell olunca bütün bombardımanlar onun üzerinden
olur. Bir daha asla baba olacağını Brad,
karısının iki çocuğunu kendi çocukları gibi bağrına
basar. Ama gerçek babalarının yolunu gözleyen
iki afacanın Brad’i sürekli ezme çabalarına gerçek
baba Dusty’nin de baskıları eklenince Brad’e
üzülmekten başka bir şey gelmiyor elimizden.
Yani film komedi unsurunun içine bir güzel dramı da
katmış oluyor çaktırmadan.
Filmi izlerken üvey baba Brad’e yapılanları çok fazla
buldum, tabii bunların hepsi aşağılama edebiyatı
üzerinden yapılan komiklikler. Yani bu kadarı da
fazla dedirtmeyi başardı. Eve dadanan ve fazlaca
göze batan ustayı da unutmamak lazım. Bir yandan
da filmin karakterleri aracılığıyla verdiği dürüstlüğü
sevdim. Dusty harbice üvey babayı alt etmeye
geldiğini, karısını ve çocuklarını tekrar kazanmak
için her şeyi yapacağını söylüyor. Yani Brad hızlıca
inişe geçerken Dusty her anlamda yükseliyor. Filmi
Robert De Niro’nun Zor Baba filmine benzettim.
Sürekli yükselip alçalan rekabet ivmesinin dozu yok,
burada da aynısı oluyor. Film sonrasında fazlaca
gerdiği mevzuyu toplama yoluna gidiyor ve Dusty’e
de her şeyin herkesin başına gelebileceği gerçeğini
hatırlatmaktan geri durmuyor.