HOTEL_GAZETESI_20_sayi_subat_2019_

15 geziyorum
et yerine süzme yoğurt olan bir
çeşit mantıdan istedi. Önceki
gittiğimizde Beyran çorbası
(Gaziantep yöresinden) ve yaprak
sarma yemiş tadına doyamamıştık.
Zaten meze ve ekmekle doyduğumuz
için bitirmek biraz
zor oldu. Ardından ikram ettikleri
Bulgur Tatlısını ise sadece
tadabildik..
BÖYLE ‘UYGULAMA’ OLMAZ
Çaylarımızı içtikten sonra
doğruca otelimize geçtik. Bu
defa taş merdivenlerden çıkarak,
bize verdikleri Çiçekler Konukevi’ne
döndük. Adları farklı
farklı birkaç tarihi binadan
oluşan otelin bizim kaldığımız
bölümü diğer evler gibi iki katlı
ve odalarımız da ikinci kattaydı.
Yol yorgunluğu nedeniyle
dım. İyi ki de sadece bizim kaldığımızı
bize söylememişlerdi.
Çünkü en az 100 yıllık binada
sadece bizim kalıyor olmamız
beni ürkütürdü ve uykusuz bir
gece geçirebilirdim.
Otelin dekorasyonu oldukça
aslına uygun ve etkileyici idi..
Huzur veriyordu. Koridorlarında
biraz oturup fotoğraflar çektirdik.
Odalar da aynı şekilde. Kendinizi
evinizde kendi yatak odanızda
hissettiriyor. Ancak içinde
duş ve tuvaletlerin bulunduğu
dolapların kapılarının hem gürültü
ile açılıyor olması, hem de
içeriye döşenen fayansların bugüne
ait, işçiliğinin de özensiz
Sayı: 20 Yıl: 3 / Şubat 2019
olmasına rağmen güneşliydi.
Resepsiyondakilere suyun soğukluğunun
nedenini sorduğumda
yine yanıt şaşırtıcıydı..
Görevli öğrenci bilmediğini
www.hotelgazetesi.com
evlerini ne satabiliyorlar, ne de
yıkıp yenisini yaptırabiliyorlarmış.
Daha sonra bu mirasları
devralan çocuklar ve torunlar
bunun değerini anlamışlar.
Çünkü Safranbolu’nun geçim
kaynağı neredeyse tamamen
bu. Bir turistik kente yakışır
şekilde hem temiz, hem dokusu
korunmuş, hem de her yer
tesis haline gelmiş. Bütün eski
binalar ya otel, ya pansiyon, ya
hatıra eşya satan dükkan ya da
turistik restoran.
KRİSTAL CAM TERAS’I
ZOR BULDUK!
Biraz dolaştıktan sonra adını
çok duyduğumuz kristal cam
ATÖLYE DEĞİL
RESTORANT OLSUN
Restoranın hikayesi de oldukça
ilginç. Zuhal hanım, eşiyle
birlikte ahşap ürün imalatı
yaparken, işyerlerini buraya
taşımak için evi satın almışlar.
Ancak turistik merkezin tam
göbeğinde yer alan bu binaya
böyle bir iş için izin vermemişler.
Aile de bir iki yıl bina boş
kaldıktan sonra bu restoranı
açmaya karar vermiş. Ancak
bu işten hiç anlamadıkları için
Adapazarı’nda yaşayan eğitimci
usta Bekir Ülter ile anlaşıp 1,5
yıl boyunca hem işletme hem
aşçılık üzerine eğitim almışlar.
Bu arada Bekir Ülter genç birini
usta olarak yetiştirmiş ve işler
yoluna girince memleketine
dönmüş. Şu an arada bir gelip
kontrol ediyor, yanlış giden bir
şeyler varsa müdahale ediyormuş.
Bir nevi danışmanlık yapıyor
yani. Ben buradan hem ev
sahipliği, hem girişimciliği hem
de o güzel lezzetler için Zuhal
hanım ve Erzurumlu eşini kutluyor
ve teşekkür ediyorum.
Safranbolu’ya yolunuz düşerse
İki Kaşık’a uğramadan
dönmeyin. İçeri girince ister iki
kaşık ister bol bol yiyin, orası
sizin bileceğiniz iş. Sonrasında
bana teşekkür etmek isterseniz,
gazetemizin iletişim adreslerini
kullanabilirsiniz.
gezmeyi sabaha bırakıp odalarımıza
çekildik. Otelimizin merdivenlerini
çıkarken çıkardığı
ses nedeniyle dikkatli yürümeye
çalışıyorduk. Odalarımızda
gezerken de, tuvalete giderken
de kapıların çıkardığı ses insanı
tedirgin ediyor ama, diğer odalardan
benzer seslerin gelmeyişi
mevsim nedeniyle bizden
başka kalan olmayabileceği hissini
veriyordu.
Sabah sorduğumda öğrencilerden
beklediğim cevabı alma-
olması beni şaşırttı. Ancak perdeler,
o küçük ve giyotin tarzında
açılıp kapanan pencereler,
insana adını koyamayacağı bir
duygu veriyor. İster yıllarca dışardan
bakıp hiç merak etmediğim
yerin bu defa içinde olmak
deyin, ister aradan geçen 40 yılı
unutup, çocukluğuma dönmek.
Garip bir duyguydu işte.
Ertesi günü duş almak için
girdiğimde suyun soğuk olduğunu
görünce biraz sinirlendim..
Kahvaltının da beklediğimiz
çeşitliliğin çok altında
olması biraz neşemizi kaçırsa
da aldırmadık. Çünkü ‘ucuz etin
yahnisi’ diye bir deyimimiz var
ya onu hatırladım ve kendimi
teselli ettim.
Şansımıza hava çok soğuk
söyledi. Sistemi nasıl kurdularsa
artık, yazık ediyorlar o güzelim
tesislere ve yatırıma. Bunu
daha sonra arayıp Üniversite
yönetimine de ilettim.
SAFRANBOLU KENDİNİ
NASIL KORUDU?
UNESCO’nun Dünya Mirası
listesinde bulunan Safranbolu’nun
nasıl böyle kaldığını
daha önceki bir seyahatimizde
Karabük Belediye Başkanı
Rafet Vergili anlatmıştı. 70’li
yıllarda Safranbolu Belediye
Başkanı olan bir zat, insanların
evlerini yıkmalarını, tadilat
yapmalarını yasaklamış ve bu
yasaklamadan dolayı büyük
tepkiler almış. Çünkü insanlar
terası görmek üzere yola çıktık.
Tabelalar bizi Bartın yoluna
soktu. Ancak neredeyse 15-20
dakika gitmemize rağmen terasa
sapacak bir tabela göremeyince
telaşa kapıldık. Birkaç
kilometre daha gittikten sonra
uygun bir yer bulup döndük ve
navigasyonu açtık. Onun tarifiyle
terasa geldik. Yine mevsim
nedeniyle pek hareketlilik
yoktu ama en azından görmüş
olduk. Kristal Cam Terasın hemen
yanına yapılmış ancak ters
duran ev dikkatimizi çekti çekmesine
ama, neden böyle bir
şey yapma gereği duyduklarını
anlamadım.
KASTAMONU
GELECEK SAYIDA
Ardından Karabük içinde
bir-iki tur attıktan sonra her
yıl tatil dönüşü bana işkence
gibi gelen Kastamonu yollarına
düştük. Ama bu defa yanımda
eşim ve oğlumla birlikte, gezmek,
görmek, incelemek, farkına
varmak amacıyla.. ‘Burası
tarihi bir şehir değil, tarihin şehir
halini aldığı yer’ diye tanımladığım
Kastamonu’yu ise gelecek
sayımızda anlatacağım.